Μια
φορά και έναν καιρό συζήταγα με τον κουμπάρο μου τον Δημήτρη Δεληολάνη,
ανταποκριτή της ΕΡΤ στη Ρώμη εκείνη την εποχή, για την κατάσταση στην
Ιταλία. Λέγαμε για το ένα, λέγαμε για το άλλο, κάποια στιγμή έφτασε η
συζήτηση στον φιλοαμερικανισμό των γειτόνων. «Ναι ρε φίλε», μου είπε ο
Δημήτρης, «ακόμη και στην αριστερά έχει ατλαντιστές..
Ακόμη και στο PCI, στο κομμουνιστικό κόμμα, είτε το πιστεύεις είτε όχι».
«Και πώς το εξηγείς;», τον ρώτησα.
«Η Ιταλία δεν είναι σαν την Ελλάδα, που απελευθερωθήκαμε μόνοι μας», μου είπε. «Την Ιταλία την απελευθέρωσαν οι Αμερικανοί. Κι επειδή οι Ιταλοί είναι πρακτικοί άνθρωποι, κατάλαβαν αμέσως ποιο είναι το καινούριο αφεντικό!»
Φαστ φόργουορντ κάτι χρόνια μπροστά στην Ελλάδα του 2020. Τη χώρα όπου κάποτε, όχι ένα πολύ μακρινό κάποτε, η Άνγκελα Μέρκελ λατρευόταν ως η δέκατη τρίτη θεότητα του Ολύμπου. Τι ύμνοι κι αν έχουν γραφτεί στα ελληνικά media για την καγκελάριο, τι γλείψιμο με γλώσσα χιλιομέτρων της έχουν απευθύνει δεκάδες πολιτικοί, τι έρωτας αγιάτρευτος μας βασάνισε για την «μούτι», τη μανουλίτσα που μας έσωσε απ’ όλα τα δεινά και ήταν η εγγύηση της δημοκρατίας και της ελευθερίας στην Ευρώπη. Και τώρα ξαφνικά, έγινε μια παλιοβρωμιάρα!
Ε ναι παιδιά, εκεί φτάσαμε. Ένα άρθρο είναι τύχη, δύο άρθρα είναι καραμπόλα. Όταν όμως, σε διάστημα μικρότερο του πενθημέρου, σκάνε μύτη στο διαδίκτυο τρία άρθρα από αναγνωρισμένους σχολιαστές του δεξιού και φιλελέ φάσματος και κουνάνε και τα τρία το δάχτυλο στην Μέρκελ, τότε κάτι δεν πάει καλά. Ή μάλλον, κάτσε να το πω πιο σωστά, τότε κάτι φρέσκο γεννιέται στη Βηθλεέμ των πολιτικών τάσεων. Και ο φιλογερμανισμός της τελευταίας εικοσαετίας πάει έναν μακρινό περίπατο κάτω απ’ τις φιλύρες για να αντικατασταθεί από μια ελληνική έκφραση του φιλοαμερικανισμού. Η Αμερική Γίνεται Μεγάλη Ξανά, που λένε και τα καϊνάρια του Τραμπ…
Επί τη ευκαιρία και για να μην παρεξηγηθώ, παραθέτω εδώ ένα απόσπασμα της ανωτέρω αναφερθείσης αρθρογραφίας. Λα τα μινόρια:
«Μην υποτιμάτε και περιφρονείτε την Ελλάδα κα Μέρκελ. Όπως έλεγε και ο προπονητής της εθνικής Γερμανίας στους ποδοσφαιριστές του πριν έναν αγώνα με την υποδεέστερη Ελλάδα: "Μην τους υποτιμάτε, έχουν καταφέρει να επιβιώνουν επί 2- 3.000 χρόνια. Είναι καλλιτέχνες της επιβίωσης…"».
Και δεν ήταν μόνο τα άρθρα, έτσι; Έσκασε μύτη και ο κλασικός, κλασικότατος ανεμοδείκτης Λυκούργος Λιαρόπουλος, ο θρυλικός «Γερούν γερά» και κατέθεσε τον πόνο του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως εξής:
«Αν κάποιος μου έλεγε πως κάποτε θα αντιπαθήσω σφόδρα τη Μέρκελ δε θα το πίστευα. Κι όμως τη σιχάθηκα».
Προσθέστε και σκίτσο γνωστού γελοιογράφου (δεν θα τον διαφημίσω!), που εμφανίζει τη Μέρκελ ζευγαρωμένη φουλ με τον Ερντογάν και δένει το γλυκό. Η Άνγκελα έχει χάσει την εμπιστοσύνη της εκσυγχρονιστικής και φιλοπροόδου παρατάξεως.
Και ναι, το ξέρω ότι όλα αυτά είναι αψιμαχίες και προειδοποιητικά πυρά. Έτσι γίνεται όμως πάντοτε στους πολέμους. Στην αρχή στέλνουμε τους ανιχνευτές και ύστερα μπαίνουν στη μάχη τα βαρέα όπλα. Μπορεί να κάνει και λάθος το δαιμόνιο του ρεπόρτερ Ξανθάκη, δεν παριστάνω τον φωτεινό παντογνώστη. Μου μοιάζουν όμως πολλά, πάρα πολλά τα περιστατικά για να είναι εντελώς μεμονωμένα. Κυριακή κοντή γιορτή, σύντομα θα ξέρουμε και θα κρίνουμε!
Υ.Γ.: Μέσα στο γενικό χαμό, έσκασε μύτη κι ο Μπάμπης Παπαδημητρίου να χειροκροτήσει τη δολοφονία Σουλεϊμανί. Άλλος ένας magaς, που θα λέγανε και στο Στέητς…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
Ακόμη και στο PCI, στο κομμουνιστικό κόμμα, είτε το πιστεύεις είτε όχι».
«Και πώς το εξηγείς;», τον ρώτησα.
«Η Ιταλία δεν είναι σαν την Ελλάδα, που απελευθερωθήκαμε μόνοι μας», μου είπε. «Την Ιταλία την απελευθέρωσαν οι Αμερικανοί. Κι επειδή οι Ιταλοί είναι πρακτικοί άνθρωποι, κατάλαβαν αμέσως ποιο είναι το καινούριο αφεντικό!»
Φαστ φόργουορντ κάτι χρόνια μπροστά στην Ελλάδα του 2020. Τη χώρα όπου κάποτε, όχι ένα πολύ μακρινό κάποτε, η Άνγκελα Μέρκελ λατρευόταν ως η δέκατη τρίτη θεότητα του Ολύμπου. Τι ύμνοι κι αν έχουν γραφτεί στα ελληνικά media για την καγκελάριο, τι γλείψιμο με γλώσσα χιλιομέτρων της έχουν απευθύνει δεκάδες πολιτικοί, τι έρωτας αγιάτρευτος μας βασάνισε για την «μούτι», τη μανουλίτσα που μας έσωσε απ’ όλα τα δεινά και ήταν η εγγύηση της δημοκρατίας και της ελευθερίας στην Ευρώπη. Και τώρα ξαφνικά, έγινε μια παλιοβρωμιάρα!
Ε ναι παιδιά, εκεί φτάσαμε. Ένα άρθρο είναι τύχη, δύο άρθρα είναι καραμπόλα. Όταν όμως, σε διάστημα μικρότερο του πενθημέρου, σκάνε μύτη στο διαδίκτυο τρία άρθρα από αναγνωρισμένους σχολιαστές του δεξιού και φιλελέ φάσματος και κουνάνε και τα τρία το δάχτυλο στην Μέρκελ, τότε κάτι δεν πάει καλά. Ή μάλλον, κάτσε να το πω πιο σωστά, τότε κάτι φρέσκο γεννιέται στη Βηθλεέμ των πολιτικών τάσεων. Και ο φιλογερμανισμός της τελευταίας εικοσαετίας πάει έναν μακρινό περίπατο κάτω απ’ τις φιλύρες για να αντικατασταθεί από μια ελληνική έκφραση του φιλοαμερικανισμού. Η Αμερική Γίνεται Μεγάλη Ξανά, που λένε και τα καϊνάρια του Τραμπ…
Επί τη ευκαιρία και για να μην παρεξηγηθώ, παραθέτω εδώ ένα απόσπασμα της ανωτέρω αναφερθείσης αρθρογραφίας. Λα τα μινόρια:
«Μην υποτιμάτε και περιφρονείτε την Ελλάδα κα Μέρκελ. Όπως έλεγε και ο προπονητής της εθνικής Γερμανίας στους ποδοσφαιριστές του πριν έναν αγώνα με την υποδεέστερη Ελλάδα: "Μην τους υποτιμάτε, έχουν καταφέρει να επιβιώνουν επί 2- 3.000 χρόνια. Είναι καλλιτέχνες της επιβίωσης…"».
Και δεν ήταν μόνο τα άρθρα, έτσι; Έσκασε μύτη και ο κλασικός, κλασικότατος ανεμοδείκτης Λυκούργος Λιαρόπουλος, ο θρυλικός «Γερούν γερά» και κατέθεσε τον πόνο του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως εξής:
«Αν κάποιος μου έλεγε πως κάποτε θα αντιπαθήσω σφόδρα τη Μέρκελ δε θα το πίστευα. Κι όμως τη σιχάθηκα».
Προσθέστε και σκίτσο γνωστού γελοιογράφου (δεν θα τον διαφημίσω!), που εμφανίζει τη Μέρκελ ζευγαρωμένη φουλ με τον Ερντογάν και δένει το γλυκό. Η Άνγκελα έχει χάσει την εμπιστοσύνη της εκσυγχρονιστικής και φιλοπροόδου παρατάξεως.
Και ναι, το ξέρω ότι όλα αυτά είναι αψιμαχίες και προειδοποιητικά πυρά. Έτσι γίνεται όμως πάντοτε στους πολέμους. Στην αρχή στέλνουμε τους ανιχνευτές και ύστερα μπαίνουν στη μάχη τα βαρέα όπλα. Μπορεί να κάνει και λάθος το δαιμόνιο του ρεπόρτερ Ξανθάκη, δεν παριστάνω τον φωτεινό παντογνώστη. Μου μοιάζουν όμως πολλά, πάρα πολλά τα περιστατικά για να είναι εντελώς μεμονωμένα. Κυριακή κοντή γιορτή, σύντομα θα ξέρουμε και θα κρίνουμε!
Υ.Γ.: Μέσα στο γενικό χαμό, έσκασε μύτη κι ο Μπάμπης Παπαδημητρίου να χειροκροτήσει τη δολοφονία Σουλεϊμανί. Άλλος ένας magaς, που θα λέγανε και στο Στέητς…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr