τουλάχιστον στοιχεία.
Είπε εν ολίγοις ότι «η εφημερίδα Ελευθεροτυπία πωλούσε τρομοκρατικό υλικό για να έχει έσοδα» και ότι ο ίδιος, μια κι εργαζόταν εκεί για ένα διάστημα, έζησε με τα χρήματα που έφερναν στην εφημερίδα οι τρομοκράτες. Πεποίθησή του φαίνεται να είναι τώρα -το είπε εξάλλου- ότι η Ελευθεροτυπία ήταν η «φωνή της τρομοκρατίας». Δεν αρκέστηκε δε σε αυτές τις ανοησίες. Από τη συχνότητα της ΕΡΤ1 επανέλαβε χωρίς ίχνος ντροπής ότι «Η Ελευθεροτυπία ζούσε με τα χρήματα της πώλησης των προκηρύξεων των τρομοκρατών» -εάν είναι δυνατόν!
Και πώς αντέχει τώρα αυτό το βάρος, να έχει φάει ψωμί ποτισμένο με αίμα θυμάτων των τρομοκρατών; Κανονικά θα έπρεπε να επιστρέψει σε ένα δημόσιο ταμείο τα χρήματα των τρομοκρατών ή να κάνει χαρακίρι στην αγορά της ηθικής και της ιδεολογίας που ενυπάρχουν [λάμπουν!] στο Σύνταγμα της χώρας. Διαφορετικά -ζητώ συγγνώμη αλλά έτσι προκύπτει- θα αποδειχτεί ότι είναι ένα ακόμη φαιδρό πρόσωπο που είδε το φως το αληθινό στ’ απότρυγα του βίου του [της καριέρας του] και προσπαθεί απεγνωσμένα να αποτινάξει από πάνω του [και από μέσα του] το βεβαρημένο και αποκρουστικό (;) παρελθόν του.
Να πούμε το εξής: είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να αναθεωρεί την ηθική του στάση και την ιδεολογία του σε οποιαδήποτε ηλικία της ζωής του, εάν έτσι κατασταλάξει, έπειτα από οδυνηρές, αποσταγματικές διαδικασίες.
Να φτάνεις όμως να καθυβρίζεις μια εφημερίδα που και ψωμί σου έδωσε και σου «έφτιαξε» και ένα «όνομα», να συμπαρασύρεις στον βούρκο της μεταμέλειάς σου εκατοντάδες δημοσιογράφους που εργάστηκαν μαζί σου στην ίδια εφημερίδα, ε, αυτό ξεπερνά κάθε όριο, άσε που στέλνει στον αγύριστο την ελευθερία της έκφρασης, την οποία τόσο υπερασπίστηκε η εν λόγω εφημερίδα και για την οποία ελευθερία και ο ίδιος προσπαθεί να γράφει κατά καιρούς. Δεν πάμε καλά.
Αυτά δεν είναι καλά σημάδια για την επικοινωνία, σπείρουν μίσος και υποθάλπουν συγκρούσεις ανώφελες και βλαβερές στο εσωτερικό του πολιτεύματος. Εάν τόσα χρόνια ο εν λόγω δημοσιογράφος ζούσε μέσα σε μια πλάνη, δεν του φταίει κανείς.
Δεν παύεις να είσαι πλανημένος διαγράφοντας το παρελθόν σου με δυο τρεις κουβέντες του καφενείου ούτε κατηγορώντας άμεσα τους συναδέλφους σου των ημερών της πλάνης ως συνοδοιπόρους, σχεδόν, της τρομοκρατίας [αφού η τρομοκρατία έφερνε το χρήμα στην Ελευθεροτυπία]. Αυτά είναι αδιανόητα, ακόμη και αν -στη φριχτότερη των περιπτώσεων- περιείχαν ψήγματα αλήθειας.
Δεν ξέρω αν τον τσίμπησε κάποια μύγα τον εν λόγω αρθρογράφο ή τι βιολί βαράει μετά την ιδεολογική του ανάνηψη -λίγος σεβασμός δεν βλάπτει, ενδείκνυται μάλιστα, όπως και μια αυτοσυγκράτηση στην εκτόξευση αστήρικτων [απίθανων] κατηγοριών. Υπάρχουν άλλοι τρόποι να δείξει κανείς ότι έχει αλλάξει ρότα στη ζωή του, χωρίς μνησικακία, χωρίς κυκλοθυμικές ασυναρτησίες. Κρίμα, πάντως.
Γιώργος Σταματόπουλος (υποσημειώσεις / ΕφΣυν)
