Δύο χρόνια μετά, συναντάμε πλέον τον παππού σε παράξενα όνειρα, να μας περιμένει χαμογελαστός στο..
τέρμα μιας γραμμής μετρό, όπου δεν φτάνουμε ποτέ. Και όταν ξυπνάμε, πάντοτε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το ερώτημα αν ο κόσμος των ονείρων υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς, για να μπορούμε να συναντιόμαστε ξανά εις τους αιώνας των αιώνων και να γιορτάζουμε τον θρίαμβό μας επί της φθοράς.
Δύο χρόνια μετά, έχει διαλυθεί η αχλή του σοκ της απώλειας που προκαλεί συνήθως διαστρεβλώσεις κι εξιδανικεύσεις αυτού που υπήρξε ο χαμένος φίλος. Μπορούμε λοιπόν τώρα να πούμε με τη νηφαλιότητα και την από-γοήτευση (φευ!) που φέρνει η απόσταση, ότι για τον Θοδωρή δεν κάναμε λάθος. Δικαίως τον αγαπήσαμε και πορευτήκαμε μαζί του -είμαστε πια σίγουροι. Άξιζε τον κόπο, παρά τις (όχι λίγες, είναι η αλήθεια) τρέλες και παραξενιές του. Άξιζε τον κόπο, γιατί ήταν ωραίος τύπος και την έκανε κέφι τη ζωή. Πολύ κέφι.
Λείπει
Ίσως η καλύτερη απόδειξη της αξίας του παππού είναι ότι δύο χρόνια μετά, λείπει πολύ σε πολλούς. Λείπει στους συντρόφους του στον ΣΥΡΙΖΑ. Σε διάφορες κρίσιμες στιγμές έχουμε ακούσει το «λείπει κι ο Μιχόπουλος να βγάλει επικοινωνιακή γραμμή». Λείπει στην Εποχή αυτό το εβδομαδιαίο κεντρικοπολιτικό «μάζεμα» της επικαιρότητας που έκανε, όπως επίσης λείπουν και οι περιοδικά επαναλαμβανόμενες αποχωρήσεις του από τη συντακτική ομάδα –«φεύγω, εγώ δεν έχω συνηθίσει έτσι, έχω και τις αντοχές μου». Λείπει στις δημοσιογραφικές παρέες του Musique αυτό το απαράμιλλο μείγμα βέβηλης πλάκας για τα πάντα και υποβολιμαίας διοχέτευσης πληροφοριών και «πληροφοριών» τάχα μου κατά λάθος πάνω στη συζήτηση. Λείπει και σε μας να έχουμε κάποιον να τηλεφωνάμε το πρωί για να συζητάμε τα πρωτοσέλιδα, να κουβεντιάζουμε τι παίζεται, να τον ακούμε να λέει «πάει τέρμα με το Μαξίμου, θα πάω να του πω ότι φεύγω» το οποίο διαδεχόταν το «πήγα στο γραφείο να του πω ότι φεύγω, αλλά με τούμπαρε πάλι», να αφηγούμαστε ιστορίες για τις τρικυμίες της αγάπης όπου οι άνθρωποι βουλιάζουν ξανά και ξανά, να του ζητάμε και να μας ζητάει συμβουλές αυτός ο έφηβος παππούς.
Δύο χρόνια μετά, ο παππούς λείπει πολύ σε πολλούς. Αλλά το ότι λείπει συνιστά την καλύτερη απόδειξη της σημασίας του για τη ζωή μας όταν τον είχαμε.
Ηλίας Χρονόπουλος, Τάσος Κορωνάκης, Γαβριήλ Σακελλαρίδης, Γιάννης Αλμπάνης
- epohi.gr