Καθώς ο κυβερνητικός χρόνος κυλά, η λαϊκή απογοήτευση από την πρωθυπουργική εικόνα μεγεθύνεται...
«Η αυτοπεποίθηση της εξωτερικής μας πολιτικής προκαλεί νευρικότητα στην Τουρκία», είπε ο Έλληνας πρωθυπουργός - και γέλασαν και οι πέτρες του Ράιχσταγκ* όπου συνεχιζόταν η διάσκεψη για τη Λιβύη. Ακολούθως, ο κ. Μητσοτάκης είπε κάτι που συνέτριψε την... «αυτοπεποίθηση της εξωτερικής μας πολιτικής» και την δική του - την προσωπική του αυτοπεποίθηση για την... αυτοπεποίθηση της «εξωτερικής μας πολιτικής»: «η μία διαφορά την οποία αναγνωρίζουμε ότι..
έχουμε με την Τουρκία (σ.σ.: η οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και αποκλειστικής οικονομικής ζώνης) να οδηγηθεί στη Χάγη, σε ένα διεθνές δικαστήριο, το οποίο θα αποφανθεί για το ποιος τελικά έχει δίκιο και το ποιος έχει άδικο»... Οποία αυτοπεποίθηση!..
«Η αυτοπεποίθηση ενός μειρακίου της διπλωματίας», θα σχολίαζε ο μαιτρ του Διεθνούς Δικαίου Νίκος Κοτζιάς. Ο οποίος, ως γνωστόν, παραμένει επιφυλακτικός στο ενδεχόμενο προσφυγής στη Χάγη για τα ζητήματα υφαλοκρηπίδας που υπάρχουν με την Τουρκία. Καθώς «η χώρα αυτή είναι μία από τις τέσσερις που δεν έχουν υπογράψει το Διεθνές Δίκαιο για τη Θάλασσα, αν και το επικαλείται ψευδεπίγραφα». Άλλωστε, όπως συχνά επαναλαμβάνει, «στο Διεθνές Δίκαιο δεν υπάρχει μονομερής δικαίωση. Μπορεί κάτι να χάσεις...».
Σίγουρα την αυτοπεποίθησή σου για την... «αυτοπεποίθηση της εξωτερικής μας πολιτικής», λέω εγώ. Ειδικά αν είσαι πρωθυπουργός της Ελλάδας και ζεις στη χώρα του... Μάρλμπορο!
*******
«Τίποτε καλό δεν μπορούμε να περιμένουμε από έναν πρωθυπουργό που ζει τον ταξικά μονομερή, κοινωνικά βάρβαρο και δημοκρατικά επικίνδυνο μύθο του», είπε προ ημερών ο Αλέξης Τσίπρας, εκφράζοντας την απογοήτευσή του - απογοήτευσή μας, για την πρωθυπουργική εικόνα Μητσοτάκη. Το ερώτημα είναι κατά πόσον η απογοήτευση αυτή ξεπερνά τα όρια της παραδοσιακής Αριστεράς και διαχέεται στην ευρύτερη περιοχή της Δημοκρατικής Παράταξης.
«Μη σκάτε, ούτως ή άλλως ζούμε στην εποχή της απογοήτευσης», θα μας παρηγορούσε ο θείος Νόαμ Τσόμσκι, αν τον βάζαμε στην παρέα, επιδαψιλεύοντάς μας ένα ακόμα μασάζ κοινωνιολογικής αυτογνωσίας: «Πριν από 40 χρόνια ο νεοφιλελευθερισμός, υπό την ηγεσία του Ρέιγκαν και της Θάτσερ, εξαπέλυσε επίθεση στον κόσμο. Και αυτό είχε αποτέλεσμα. Η τεράστια συγκέντρωση πλούτου σε ιδιωτικά χέρια συνοδεύτηκε από μια απώλεια ισχύος στον πληθυσμό. Οι άνθρωποι οδηγήθηκαν σε μια επισφαλή ζωή με χειρότερες θέσεις εργασίας.
"Το αποτέλεσμα είναι ένα μίγμα θυμού, φόβου και απόδρασης. Δεν εμπιστεύονται πλέον ούτε τα ίδια τα γεγονότα. Μερικοί το ονομάζουν λαϊκισμό, αλλά αυτή η πραγματικότητα αποκρύπτεται από τους θεσμούς. Η απογοήτευση από τις θεσμικές δομές έχει οδηγήσει σε ένα σημείο όπου οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον στα ίδια τα γεγονότα. Εάν δεν εμπιστεύεστε κανέναν, γιατί πρέπει να εμπιστευτείτε τα γεγονότα; Αν κανείς δεν κάνει τίποτα για μένα, γιατί να πιστεύω σε κάποιον;" **
*******
Τι εννοεί ο... ποιητής όταν λέει ότι η απογοήτευση από τις θεσμικές δομές μάς έχει κάνει να μην πιστεύουμε πλέον στα ίδια τα γεγονότα; Και γιατί, ακολούθως, μας κανοναρχεί με εκείνο το «εάν δεν εμπιστεύεστε κανέναν, γιατί πρέπει να εμπιστευτείτε τα γεγονότα», καταλήγοντας στην εύλογη αναρώτηση «αν κανείς δεν κάνει τίποτα για μένα, γιατί να πιστεύω σε κάποιον;».
Είναι προφανές ότι στις «θεσμικές δομές» που μας έχουν απογοητεύσει, κάνοντάς μας «να μην πιστεύουμε πλέον στα γεγονότα», ο Τσόμσκι δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο στα ΜΜΕ, τη διαπλοκή τους με τις λοιπές θεσμικές δομές, εάν θέλετε. Υπ’ αυτή την έννοια γίνονται κατανοητές και οι δύο προτάσεις που ακολουθούν, με τη δεύτερη («αν κανείς δεν κάνει τίποτα για μένα, γιατί να πιστεύω σε κάποιον;») να αποκτά χαρακτήρα αναφοράς και στον μιντιοσκεπή Έλληνα πρωθυπουργό, τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
«Η πλειοψηφία των ΜΜΕ εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Μητσοτάκη», θα έλεγε στην περίπτωσή μας ο Νόαμ Τσόμσκι: «Παρακολουθήστε την τηλεόραση και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Δεν υπάρχει τίποτα παρά ο Μητσοτάκης, ο Μητσοτάκης και ο Μητσοτάκης. Τα Μέσα Ενημέρωσης έχουν στοιχηθεί στη στρατηγική που σχεδίασε ο επικοινωνιακός μηχανισμός πίσω του. Κάθε μέρα τού προσφέρεται ένα κίνητρο ή ένα ψέμα για να βρεθεί στο επίκεντρο και να καταλάβει το κέντρο της προσοχής. Εν τω μεταξύ, η άγρια πλευρά των νεοδημοκρατών αναπτύσσει την ακροδεξιά πολιτική της, μειώνοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων...»**
Αυτά θα έλεγε. Και θα ταίριαζαν απολύτως στην... περίπτωσή μας, αν έκλεινε με τον αφορισμό του Αλέξη Τσίπρα: «Τίποτε καλό δεν μπορούμε να περιμένουμε από έναν πρωθυπουργό που ζει τον ταξικά μονομερή, κοινωνικά βάρβαρο και δημοκρατικά επικίνδυνο μύθο του».
* Το κτήριο που στεγάζει το γερμανικό Κοινοβούλιο στο Βερολίνο
** Από μια συνέντευξη του Νόαμ Τσόμσκι στην “El Pais”
*** Παράφραση αναφοράς του Ν.Τ. στη σχέση του Ντόναλντ Τραμπ με τα αμερικανικά ΜΜΕ
- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από την Αυγή της Κυριακής (26.01.2020)