Ποιος κατάφερε να μη βουρκώσει στη συναυλία για τον Θάνο;

Μπορούν τα λόγια να περιγράψουν τη συγκίνηση, τα βουρκωμένα βλέμματα, τα συναισθήματα που ξεχείλιζαν και έψαχναν διέξοδο ως δάκρυα; Μπορούν να αποδοθούν στο γραπτό λόγο οι φωνές που έσπαγαν από συγκίνηση, το τρέμουλο στο χέρι του Οδυσσέα Ιωάννου που διάβαζε τα αποσπάσματα από την (αυτο)βιογραφία του Θάνου, οι δακρυσμένοι οργανοπαίκτες; Τα..
δάκρυα που έμπλεκαν με τα χαμόγελα και το χειροκρότημα, οι αναμνήσεις με τις νότες και το μέλλον που είναι πάντα παρόν στο έργο του Μικρούτσικου και έγιναν λάβα όταν εμφανίστηκε στην οθόνη του Μεγάρου Μουσικής;
Ποιος κατάφερε να μείνει ασυγκίνητος στη μαγνητοσκοπημένη εμφάνιση του Θάνου, με την φοβερή σύλληψη των διοργανωτών, που το έστησαν σα να άδειασε η ορχήστρα, για να μείνει μόνος του επί σκηνής και να επιστρέψουν μετά την αποθέωση του κοινού στο συνθέτη;
Άραγε ποιος θα τολμήσει ποτέ να πει τους “Επτά Νάνους” του Θάνου, όταν υπάρχουν ως μέτρο σύγκρισης οι δικές του μοναδικές εκτελέσεις, που δεν μπορεί κανείς να τις μιμηθεί ή να τις ακολουθήσει από μακριά έστω; Πώς να ακολουθήσει τη δική του έκσταση, όπου σηκωνόταν σε ένα σύννεφο για δέκα λεπτά και προσγειωνόταν ξανά μόνο αφού τελείωνε το τραγούδι, για το χειροκρότημα του κόσμου;
Ούτε οι ίδιοι οι ερμηνευτές που περπάτησαν όλα αυτά τα χρόνια μαζί του, δεν κατάφεραν να κρατήσουν ως το τέλος χωρίς να “σπάσουν”. Κι ίσως τα πιο δυνατά στιγμιότυπα να ήταν τα δάκρυα στο πρόσωπο της Ρίτας Αντωνοπούλου και της Μαριάννας Πολυχρονίδη, στο φινάλε της μεγάλης βραδιάς.


Μια τρομερή συναυλία που ξεκίνησε με το “Ανεμολόγιο”, το πιο συγκλονιστικό Μανιφέστο ενάντια στο “τέλος της Ιστορίας” που έγινε σιωπή. Και έκλεισε με όλους σχεδόν τους ερμηνευτές επί σκηνής, να τραγουδάνε την Ρόζα του Μητροπάνου και του Αλκαίου και να λένε πως “το πιο όμορφο από όλα δεν στο ‘χω πει ακόμα”, σα να το αφιέρωναν στο Θάνο.

Στο ενδιάμεσο, ο Οδυσσέας Ιωάννου -που κατέβαλε τρομερή προσπάθεια για να μη λυγίσει- διάβασε το πιο γνωστό απόσπασμα από τη βιογραφία με τις συζητήσεις του με τον Μικρούτσικο, που κλείνει με τη φοβερή φράση:

Το ξέρω πως στο τέλος θα ηττηθώ από τον χρόνο. Μέχρι τότε προσπαθώ να τον κερδίζω στα σημεία.

Μα τι λες Θάνο; Αφού εσύ κατάφερες να τον κάνεις ιστορία, που δεν έγινε σιωπή αλλά νότες, τα πιο όμορφα τραγούδια μας. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό και το πιο όμορφο από όλα…
Δεν έχει νόημα να σταθεί κανείς στον καθένα ξεχωριστά, να ψάξει τα κατάλληλα λόγια για να εκθειάσει κατάλληλα όλους τους συντελεστές, τους κορυφαίους ερμηνευτές και τη μοναδική ορχήστρα που έδωσε πραγματικό ρεσιτάλ και ξεσήκωσε το κοινό σε διάφορα σημεία. Το μόνο που θα είχε νόημα είναι να δούμε τη συναυλία ξανά και ξανά για να την χορτάσουμε -μόλις ανέβει online.
- από το katiousa.gr