Μεγάλωσα ξενυχτώντας μαζί με τον πατέρα μου βλέποντας εσένα στους αγαπημένους μας Λέικερς να μεγαλουργείς, μετά από την εποχή του μεγάλου MJ, να κάνεις όλους τους παίχτες γύρω σου καλύτερους να βάζεις απίστευτα καλάθια, να επιστρέφεις μετά από δυο συνεχόμενους τραυματισμούς για να αποχωρήσεις όπως εσύ ήθελες, να..
διαλύεις το challenge των 50 πόντων του Σακ βάζοντας 60, να εμπνέεις μικρά παιδιά πηγαίνοντας πρώτος στο γυμναστήριο και να φεύγεις τελευταίος, αποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχει ταλέντο αλλά σκληρή δουλειά σε ό,τι κάνει ο καθένας στην ζωή του, να μας χαρίζετε 5 δαχτυλίδια και να μας βρίσκει το πρωί αγκαλιασμένους να πανηγυρίζουμε με τον πατέρα μου μπροστά από την τηλεόραση, υπό το αγουροξυπνημένο γεμάτο απορία βλέμμα της μάνας μου…
Σε ευχαριστώ γι αυτές τις προσωπικές οικογενειακές αναμνήσεις που συνόδεψες και θα θυμάμαι για πάντα και ό,τι πρόσφερες εντός και εκτός παρκέ…
Αυτό είναι το μεγαλείο του αθλητισμού.
Υ.Γ. Όπως και με τον Σουμάχερ ίσως με έκανες λίγο παραπάνω οπαδό δικό σου παρά της ομάδας
Υ.Γ. Γι άλλη μία φορά η ζωή δεν κοιτά φτωχό πλούσιο, διάσημο, άσημο, νέο, γέρο, όπως ακριβώς κάνει και ο θάνατος
* δείτε στο Harddog (ΕΔΩ) ποιος είναι ο Χρήστος Ιωάννου