του Χρήστου Ξανθάκη
Μόνο πότε θα πεθάνω δεν ξέρω, ρε φίλε! Και δια του λόγου το αληθές, παραθέτω την κατάληξη του δευτεριάτικου κομματιού μου, στα μέρη μας, στο Newpost, για την πρώτη λάιφσταϊλ Προεδρία:
«Έχει, αναμφιβόλως, τη γοητεία της αυτή η πιο γήινη, αυτή η πιο λάιφσταϊλ παρουσία στην Προεδρία..
και ενδέχεται να προσφέρει λίγο φρέσκο αέρα στους διαδρόμους της εξουσίας. Αρκεί να μην ντελαπάρει σε φάση ξεβλάχεμα (αθάνατε Κωστό!), διότι το κύρος του θεσμού ενδέχεται να πάει μια μακρινή βόλτα. Καλοθελητές υπάρχουν πάντοτε και υπενθυμίζω ότι ακόμη και τον άμεμπτο Στεφανόπουλο είχε σπεύσει γνωστός προπονητής ποδοσφαίρου να τον αποκαλέσει «ποδηλατάκια». Προς γνώση και συμμόρφωση».
Και πριν λαλήσει ο πετεινός, ορκίζεται η Σακελλαροπούλου και ατάκα, λίγες ώρες μετά απ’ τον όρκο, σκάει μύτη διαφημιστικό γνωστού αφρώδους αναψυκτικού (EΔΩ), που λέει λέξη προς λέξη τα εξής:
«Τα στερεότυπα είναι για να σπάνε. Γιορτάζουμε τη σημερινή ημέρα και υποστηρίζουμε έναν κόσμο που σέβεται τη διαφορετικότητα και δίνει ίσες ευκαιρίες χωρίς αποκλεισμούς. #neversettle #womenempowerment”»Μήνυμα που θα μπορούσε να το εκλάβει κανείς ακόμη και ως θετικό, αν δεν έκανε τη δεύτερη σκέψη ότι προέρχεται από εταιρεία, από προϊόν, από φίρμα, από μάρκα, από λόγκο, όπως θέλετε πείτε το. Που προσπάθησε να συνδέσει τη φιλοσοφία του (βάλτε όσα εισαγωγικά σας περισσεύουν) με την ανάδειξη στην Προεδρία μιας γυναίκας. Κι αν δεν είναι αυτό λαϊφσταϊλιά, συγγνώμη αλλά πνίξτε με μέ τα κορδόνια απ’ τα περσινά παπούτσια του Πέτρου!
Βεβαίως, δεν είναι κακό να έχουμε γυναίκα Πρόεδρο. Τα ‘γραψε μια χαρά προχτές ο Παναγόπουλος και τα δανείζομαι (έχω σκιστεί στο κόπυ πάστε, θα με γδάρει ο Χατζής…) για να τα καταθέσω και εδώ:
«Στη χώρα που οι γυναικοκτονίες είναι πιο συχνές πλέον και από το κυνήγι μπεκάτσας...Ναι, σπουδαίο είναι. Αλλά μαζί με τη σπουδαία θέση, πάει σετάκι και η σπουδαία υπευθυνότητα. Στο Σπάιντερ Μαν το λέγανε αυτό και μπορεί η νέα Πρόεδρος να θυμίζει περισσότερο τον Μπάτμαν (ή έστω τη μάνα της Κατγούμαν) αλλά είναι μια αλήθεια που οφείλει να την αποστηθίσει και να την ασπαστεί. Διότι στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, δεν θέλει πολύ να γίνεις ρόμπα και μάλιστα ρόμπα ξεκούμπωτη. Το ζήσαμε με κάποιον από τους προκατόχους της Σακελλαροπούλου και κανείς δεν εύχεται να το ζήσουμε και μ’ αυτή.
Στη χώρα που βιάζονται ανήλικες και ενήλικες και μετά δολοφονούνται και οι βιαστές υψώνουν το μεσαίο τους δάχτυλο έξω από τα δικαστήρια...
Στη χώρα που αποκλείονται γυναίκες ένορκοι από δίκες βιασμών και κακοποιήσεων...
Στη χώρα που “άντε τράβα να πλύνεις κανά πιάτο” είναι η πιο συχνή… οδική έκφραση...
Στη χώρα που κάποιοι εργοδότες θεωρούν δικαίωμά τους να παρενοχλούν ερωτικά τις υπαλλήλους τους “για να μην χάσουν τη δουλίτσα τους”...
Σε αυτή τη χώρα, τη δική μας, του 2020, είναι σπουδαίο που θα έχουμε γυναίκα Πρόεδρο».
Ακόμη περισσότερο:
Καμιά δεν εύχεται να το ζήσουμε μ’ αυτή. Διότι αν είναι διπλό το κέρδος για το κίνημα με μια γυναίκα Πρόεδρο, θα είναι τετραπλή η ζημιά έτσι και τα κάνει ρόιδο. Έτσι και δώσει δικαιώματα, έτσι και ντελαπάρει, έτσι και υποκύψει στις σειρήνες του επικοινωνιακού σουξέ. Πιο εφήμερη δόξα δεν υπάρχει, ενώ το στίγμα θα είναι σαν τις ανάγκες που καλύπτουν οι δημόσιοι υπάλληλοι:
Πάγιο και διαρκές!
Προσοχή λοιπόν, τεντωμένα τα’ αυτιά, μάτια ορθάνοιχτα και βήματα τόσα δα, σαν τα κατσουλίνια που πολύ αγαπάει η Πρόεδρος. Τόσα χρόνια στην παρέα τους, κάτι θα έχει διδαχθεί περί καχυποψίας. Ιδίως όσον αφορά στις λιχουδιές που μπορεί να κρύβουν φόλες…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
