Η ανάγνωση της εφημερίδας ήταν για κάποιους ιεροτελεστία. Ήταν, δεν είναι πια. Τώρα σχεδόν δεν υπάρχει ανάγνωση• υπάρχει ξεφύλλισμα, υπάρχει «μια πεταχτή ματιά», ένα κοίταγμα των σελίδων και κυρίως της πρώτης.
Στα βάθη της μνήμης μου, ιδιαίτερα της παιδικής, σώζονται αχνά, θολά, εικόνες με παππούδες που διάβαζαν στις αυλές, καθισμένοι στις καρέκλες με το ψάθινο κάθισμα, και το καφεδάκι δίπλα τους, να διαβάζουν συλλαβιστά, με τα χείλια να ψιθυρίζουν τις τυπωμένες λέξεις..
Και, ακόμα, στην ομίχλη των παιδικών αναμνήσεων υπάρχουν πάλι παππούδες (παππούδες μού φαίνονταν τότε, αλλά μπαμπάδες μπορεί να ήταν) στα ψηλοτάβανα καφενεία με τους καπνούς και τους θορύβους τών ζαριών που κυλούσαν στο ξύλο του ταβλιού, να διαβάζουν τις εφημερίδες με τις μεγάλες σελίδες στηριγμένες σε ράβδους, κάτι σαν στέκες, και να τις ξεκοκαλίζουν χωρίς να διαλύονται τα φύλλα.
- διαβάστε τη συνέχεια στο μπλογκ του Harddog ΕΔΩ
