του Γ. Λακόπουλου
Στις διεθνείς σχέσεις η κακή επίσκεψη από τη συνέντευξη Τύπου
φαίνεται. Ότι ο Τραμπ το ξέκοψε στον Έλληνα πρωθυπουργό πως δεν
προτίθεται να σταθεί μαζί του στο διπλανό πόντιουμ για να απαντήσουν
διαδοχικά σε ερωτήσεις για την συνάντηση τους ήταν ό,τι χειρότερο: το
τέλος της επίσκεψης πριν καν υπάρξει.
Ο Μητσοτάκης έκανε την..
ανάγκη φιλοτιμία και δεν έβγαλε τσιμουδιά. Αλλά επειδή «έχει και μια χώρα να κυβερνήσει»
-κατά την απίστευτη διατύπωσή του- κάτι έπρεπε να πει σε όσους
παραμυθιάζονται από καιρό με τις σκηνοθετημένες εμφανίσεις του. Και
αυτό το ανέλαβαν οι συνήθεις ύποπτοι: τα ΜΜΕ που τον στηρίζουν.
Για την ακρίβεια το ανέλαβαν κάποιοι δημοσιογράφοι. Δεν γράφουν οι
μιντιάρχες τα «ρεπορτάζ». Τα γράφουν όσοι αντί να σχολιάσουν το φιάσκο
της επίσκεψης έγιναν μητσοτακικότεροι του Μητσοτάκη.
Εκ των προτέρων ο επικοινωνιακός μηχανισμός του Μεγάρου Μαξίμου
επέβαλε σε ΜΜΕ να προβάλλουν ότι ο Τραμπ έκοψε τη συνέντευξη για να μην
απαντήσει σε ερωτήσεις για άλλα θέματα και ο δικός μας απλώς τον …
διευκόλυνε.
Αυτό αποδείχθηκε βέβαια μπαρούφα. Μια χαρά απάντησε. Αλλά αν χαθεί
το φιλότιμο και η επαγγελματική αξιοπρέπεια όλα είναι εύκολα.
Παρότι η επίσκεψη ήταν φιάσκο τυλιγμένο σε ντροπή υπήρξαν ΜΜΕ που
βρήκαν ότι υπήρχαν.. κέρδη. Ο πρωθυπουργός γύρισε με άδεια χέρια. Αλλά
βρέθηκαν δημοσιογράφοι να ισχυριστούν ότι το το βέτο Τραμπ για την
κοινή συνέντευξη ήταν «συμφωνία των δυο πλευρών».
Αυτό που ψέλλισε ο Κυριάκος για τη Λιβύη προβλήθηκε ως «έθεσε
δημοσίως το θέμα». Και η εμφανής αδιάφορα του Αμερικανού για όσα του
έλεγε ο Έλληνας πρωθυπουργός έγινε «συμφωνία για εξοπλισμούς και επενδύσεις».
Η ελληνική δημοσιογραφία κατρακύλησε όταν σχολίαζε ότι ο Αλέξης
Τσίπρας «καθόταν με ανοιχτά πόδια» μπροστά τον Ομπάμα. Αλλά
ξανακατρακύλησε από την άλλη πλευρά τώρα, όταν δεν είδε έναν αμήχανο
πρωθυπουργό να παρακολουθεί τον αγενέστατο πλανητάρχη να τον αγνοεί σε
ζωντανή μετάδοση.
Κάποιοι
σχολίαζαν τα «αγγλικά του Τσίπρα» όταν διατύπωνε καθαρά τις ελληνικές
θέσεις στον ίδιο Τραμπ και δεν πρόσεξαν τα αγγλικά του Μητσοτάκη που
χαρακτήριζε για -πρώτη φορά -την Ελλάδα «προβλέψιμο σύμμαχο» των ΗΠΑ.
Είδαν το 2017 το σχόλιο του Ερντογάν μπροστά στον Προκόπη Παυλόπουλο
για τη Λοζάνη -για το οποίο τον τάπωσε επί τόπου ο Έλληνας Πρόεδρος
-και δεν είδαν το δουλικό σχόλιο για «δύσκολη απόφαση» -ήτοι την
δολοφονία ενώ αξιωματούχου άλλης χώρας- και μόνο ο Μιχ. Μητσός στα ΝΕΑ προσπάθησε να σώσει την τιμή της ελληνικής δημοσιογραφίας.
Είναι οι ίδιοι δημοσιογράφοι που δεν βρήκαν μια λέξη σήμερα για την
υπεύθυνη στάση του Τσίπρα που αποφεύγει να κερδοσκοπήσει με τις
αλλεπάλληλες γκάφες του Μητσοτάκη, αλλά έβρισκαν σωστή την ασύδοτη
συμπεριφορά του Μητσοτάκη απέναντι στον Τσίπρα στα εθνικά θέματα. Την
έπεσαν το 2017 στον Τσίπρα γιατί δεν είπε κατάμουτρα τον Τραμπ
ιμπεριαλιστή, αλλά δεν άκουσαν τον Μητσοτάκη να του μιλάει σαν φτωχός
συγγενής.
Από χρόνια η ελληνική δημοσιογραφία βρίσκεται σε δρόμο ενσωμάτωσης
της στο κομματικό σύστημα -και την οικονομική εξουσία φυσικά- και η
κοινή γνώμη μένει χωρίς ενημέρωση. Η σπουδή να υποβαθμιστεί η
υπερατλαντική αποτυχία Μητσοτάκη, την οποία οι ίδιοι εμφάνιζαν ως
αργοναυτική εκστρατεία είναι ένα ακόμη βήμα στο ίδιο κατήφορο.
- το κείμενο του Γ. Λακόπουλου είναι από το Ανοιχτό Παράθυρο
