«Σκοτώσανε ένα παιδί στα Εξάρχεια», αυτό κυκλοφόρησε εκείνο το βράδυ. Έπαιζα μουσική σε ένα μπαρ στα Εξάρχεια. Πιο μακριά από τη Μεσολογγίου και Τζαβέλα.
Οι, τότε, 18χρονοι γιοι και κόρες φίλων μου ήταν για μέρες με τα..
μάτια κόκκινα. Κλαίγανε για την αδικία, για το παιδί, κλαίγανε και από τα δακρυγόνα.
Το παιδί κηδεύτηκε στη γειτονιά μου. Ο Κορκονέας είναι ελεύθερος κι ας πυροβόλησε ένα άοπλο 15χρονο παιδί.
Περνάω κάθε μέρα από τη γωνία που ο 15χρονος έπεσε νεκρός. Μια μαύρη πλάκα στον τοίχο με τη φωτογραφία του.
Έχει κάθε μέρα παρέα ο Αλέξης. Παιδιά όλων των ηλικιών μαζεύονται εκεί και τα λένε. Λένε τα δικά τους, καπνίζουν, πίνουν καμιά μπύρα και πότε πότε κοιτάνε πάνω από τα κεφάλια τους τη φωτογραφία του μικρού.
Μια γενιά μικρών μεγάλωσε ξαφνικά σε μια νύχτα το 2008. Οι μεγαλύτεροι όμως δεν τους άφησαν ποτέ τον χώρο που χρειάζονται να αναπνεύσουν.
Είναι δύσκολο να είσαι μικρός σε έναν κόσμο μεγάλων που δεν σε καταλαβαίνει, σε απορρίπτει, σε χρησιμοποιεί σαν άλλοθι και στο τέλος σε δολοφονεί (σχεδόν ατιμωριτί!).
Είναι δύσκολο ένας μεγάλος να καταλάβει τη νεανική οργή. Έχει πολλές σκοτούρες για να αφήσει χώρο σε έναν μικρό να του τη βγει.
Παραμονή του Γρηγορόπουλου και η επικοινωνιακή επίθεση του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη (αλήθεια πώς και δεν το είπαν ακόμη Δημοσίας Τάξεως…) είναι προ των πυλών.
Από την Κυριακή ακούω και διαβάζω για την ετοιμότητα, τις δυνάμεις, τα μηχανοκίνητα κλπ παραφερνάλια «κανονικότητας» που θα τεθούν απέναντι στις ορδές των εχθρών την Παρασκευή του Γρηγορόπουλου.
Φαντάζομαι κάπου κάποιοι όντως θα ετοιμάζουν τη δική τους εκδοχή του μνημοσύνου που θα δώσει το απαραίτητο άλλοθι στην Αστυνομία να υπερβεί του δημοκρατικού της ρόλου.
Παραμονή του Γρηγορόπουλου και κάποιοι και από τις δύο «πλευρές» ετοιμάζονται να ατιμάσουν για μια ακόμη χρονιά το παλικαράκι που δολοφονήθηκε.
Ο Γρηγορόπουλος δεν πρόλαβε να μεγαλώσει. Κάποιοι στο όνομά του κάνουν αθλιότητες. Πάντα όμως συμβαίνει αυτό με τα «σύμβολα».
Ζούμε ανάμεσα σε πολλές Ελλάδες.
Υπάρχει η Ελλάδα που λέει «μπράβο» στον δολοφόνο Κορκονέα, λέει «τι δουλειά είχε
εκεί το κωλόπαιδο», λέει «θάνατος στους μπάτσους» και πολλά άλλα.
Πώς θα είναι
η Αθήνα το βράδυ της επετείου του Γρηγορόπουλου
δεν ξέρω να πω, ούτε θέλω να κάνω μαντεψιές. Μου αρκεί που ο μικρός έχει 365 μέρες το χρόνο μια παρέα πιτσιρικάδων κάτω από τη φωτογραφία του που μιλάνε, γελάνε, τον κοιτάνε, κάνουν μια αγκαλιά τον ή την σύντροφό τους, και συνεχίζουν την ζωή τους, χωρίς να ξεχνάνε!
- το κείμενο του Γιάννη Καφάτου είναι από το viewtag