Η αβάσταχτη αμετροέπεια των πολιτικών ηγετών που, κατά καιρούς, ποζάρουν ως ιδιοκτήτες ή κληρονόμοι της «δημοκρατικής παράταξης»
Γράφει ο Τσαγκρής Νίκος
Η αβάσταχτη αμετροέπεια των πολιτικών ηγετών που, κατά καιρούς, ποζάρουν ως ιδιοκτήτες ή κληρονόμοι της «δημοκρατικής παράταξης» H ρητορική του Αλέξη Τσίπρα κατά τη διάρκεια αυτού του απίστευτου προσωπικού μαραθώνιου συγκεντρώσεων και ομιλιών του στο πλαίσιο της καμπάνιας «Πάρε τον ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια σου» ανέδειξε, μεταξύ άλλων, και την ξεχωριστή δημοκρατική ευαισθησία του: την έγνοιά του να μην προσβάλλει το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη,..
τη φροντίδα του να αφήνει χώρο στον κομματικό του αντίπαλο...
Η δημοκρατία, ξέρετε, ξεκινά από την ιδέα πως πρέπει να δώσεις στον αντίπαλο τη δυνατότητα της παρουσίας για να μην κινδυνεύεις ο ίδιος να εξαντληθείς αντιμετωπίζοντάς τον, ούτε να κηρυχθείς στην αφάνεια αν συμβεί εκείνος να θριαμβεύσει...
Αυτό, παρά τα Χάρβαρντ και τα... Κολάμπια, το παραγνώριζαν -αν δεν το αγνοούσαν- τόσο ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς όταν ήταν πρωθυπουργός, όσο και ο υπουργός του και τωρινός πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Αλλά σ’ αυτό το κείμενο μόνο ο πρώτος, ως παράδειγμα αμετροέπειας, μας ενδιαφέρει...
Λοιπόν, που λέτε, ο Σαμαράς ήταν (και είναι) ένας ακραία συντηρητικός πολιτικός, δίχως ίχνος δημοκρατικής ευαισθησίας που, χάρη σε μια σειρά πολιτικών και θεσμικών εξαπατήσεων, βρέθηκε στην πρωθυπουργική καρέκλα. Και... κατσικώθηκε σ’ αυτήν αρνούμενος πεισματικά να δώσει στον αντίπαλό του (τον ηγέτη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα) «τη δυνατότητα της παρουσίας» -τον πολιτικό χώρο που άρμοζε στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στη συγκεκριμένη περίπτωση-, με αποτέλεσμα «να εξαντληθεί αντιμετωπίζοντάς τον» και, εντέλει, «να κηρυχθεί στην αφάνεια όταν ο αντίπαλός του συνέβη να θριαμβεύσει»...
*******
Τότε ακριβώς (Σεπτέμβρης 2014), λίγο πριν ο Σαμαράς «εξαντληθεί» αντιμετωπίζοντας τον Τσίπρα και «κηρυχθεί στην αφάνεια» όταν ο δεύτερος «συνέβη να θριαμβεύσει», εισπράξαμε (ως αντίδραση πανικού, προφανώς, μπρος στον ορατό δια γυμνού οφθαλμού πια πολιτικό αφανισμό του απ’ τον επερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ) εκείνο το γελοίο και ανιστόρητο «Εμείς είμαστε η δημοκρατική παράταξη»!
Ήταν ακόμα μία, εκ του αποτελέσματος η εσχάτη, απόπειρα εξαπάτησης με την υπογραφή του πρωθυπουργού Σαμαρά. Όχι μόνο του εκλογικού σώματος αυτή τη φορά, αλλά και της ίδιας της «παράταξής» του. Ιδιαίτερα των καραμανλικών στελεχών της, ενώπιον των οποίων εκστόμισε τη συγκεκριμένη μπαλαφάρα. Η οποία, όπως ήταν φυσικό, πήρε διαστάσεις φαρσοκωμωδίας, με την αντίδραση του συντρόφου και συγκυβερνήτη του Ευάγγελου Βενιζέλου: «Φτάνει πια, κύριε Σαμαρά» (αυτό δεν τόλμησε να το πει), «ας σεβόμαστε τις έννοιες και την Ιστορία» (αυτό το είπε), «εμείς είμαστε η δημοκρατική παράταξη» (αυτό το βροντοφώναξε!..).
Μάλιστα!.. «Η δημοκρατική παράταξη της τάξεως του 5%» σάρκαζαν τα πολιτικά και παραπολιτικά πλήθη της εποχής, γελώντας μ’ αυτή την ανόητη και αλαζονική διελκυστίνδα: το τραβολόγημα της έρμης «δημοκρατικής παράταξης» από τον ιερέα του πολιτικού συντηρητισμού, που βίωνε τον πανικό του πρωθυπουργικού αποσχηματισμού του, και από τον τελειωμένο αρχηγό ενός ανύπαρκτου (συντετριμμένου εις στα εξ ων συνετέθη) κόμματος.
*******
Χωρίς αστεία, η πολιτική Ιστορία μας πληροφορεί ότι οι διαμάχες τύπου Σαμαρά - Βενιζέλου για την... ιδιοκτησία, τρόπος του λέγειν, της «δημοκρατικής παράταξης» επαναλαμβάνονται διαρκώς σε έκταση δύο αιώνων (1789 - 1989) και ότι έχουν τις ρίζες τους «στην περίοδο ανάπτυξης των τριών ιδεολογιών του σύγχρονου κόσμου: του ‘συντηρητισμού’ (που ήθελε οι όποιες αλλαγές και η εμβέλειά τους να περιοριστούν όσο το δυνατόν περισσότερο), του ‘φιλελευθερισμού’ (που πρέσβευε το τέλος της εποχής των αθέμιτων προνομίων και τη διόρθωση του κόσμου διά των μεταρρυθμίσεων) και του ‘σοσιαλισμού’ που... μας βολεύει (που βολεύει κάθε καρυδιάς καρύδι της Αριστεράς εννοώ).
Και οι τρεις ιδεολογίες», ολοκληρώνει η... επιστήμη, «είχαν ήδη οργανωθεί κατά το 1848 και έκτοτε δίνουν μεταξύ τους έντονες μάχες καθ' όλη τη διάρκεια του 19ου και του 20ού αιώνα”.
Έντονες μάχες για την... ιδιοκτησία της δημοκρατικής παράταξης; Σαν αυτή τη γελοία και αλαζονική μεταξύ Σαμαρά - Βενιζέλου που περιέγραψα; Ή μήπως σαν τη δονκιχωτική σκιαμαχία της σημερινής πρόεδρου του ΚΙΝ.ΑΛΛ. ενάντια σε φανταστικούς διεκδικητές μιας -κάποιας «δημοκρατικής παράταξης» την οποία φαντασιώνεται ότι... κληρονόμησε; Αστεία πράγματα...
«Δεν μας ανήκει η δημοκρατική παράταξη, εμείς ανήκουμε σ’ αυτήν» είπε την τελευταία λέξη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στη συγκέντρωση των «πασοκογενών» στο Caravel. Και μ’ αυτήν έκλεισε (προς το παρόν τουλάχιστον) το θέμα της... ιδιοκτησίας της δημοκρατικής παράταξης: είπαμε, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας πολιτικός ηγέτης που διακρίνεται για τη δημοκρατική ευαισθησία του, την έγνοιά του να μην προσβάλλει το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη, τη φροντίδα του να αφήνει χώρο στον κομματικό του αντίπαλο...
- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από την Αυγή της Κυριακής (15.12.2019)
Η αβάσταχτη αμετροέπεια των πολιτικών ηγετών που, κατά καιρούς, ποζάρουν ως ιδιοκτήτες ή κληρονόμοι της «δημοκρατικής παράταξης» H ρητορική του Αλέξη Τσίπρα κατά τη διάρκεια αυτού του απίστευτου προσωπικού μαραθώνιου συγκεντρώσεων και ομιλιών του στο πλαίσιο της καμπάνιας «Πάρε τον ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια σου» ανέδειξε, μεταξύ άλλων, και την ξεχωριστή δημοκρατική ευαισθησία του: την έγνοιά του να μην προσβάλλει το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη,..
τη φροντίδα του να αφήνει χώρο στον κομματικό του αντίπαλο...
Η δημοκρατία, ξέρετε, ξεκινά από την ιδέα πως πρέπει να δώσεις στον αντίπαλο τη δυνατότητα της παρουσίας για να μην κινδυνεύεις ο ίδιος να εξαντληθείς αντιμετωπίζοντάς τον, ούτε να κηρυχθείς στην αφάνεια αν συμβεί εκείνος να θριαμβεύσει...
Αυτό, παρά τα Χάρβαρντ και τα... Κολάμπια, το παραγνώριζαν -αν δεν το αγνοούσαν- τόσο ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς όταν ήταν πρωθυπουργός, όσο και ο υπουργός του και τωρινός πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Αλλά σ’ αυτό το κείμενο μόνο ο πρώτος, ως παράδειγμα αμετροέπειας, μας ενδιαφέρει...
Λοιπόν, που λέτε, ο Σαμαράς ήταν (και είναι) ένας ακραία συντηρητικός πολιτικός, δίχως ίχνος δημοκρατικής ευαισθησίας που, χάρη σε μια σειρά πολιτικών και θεσμικών εξαπατήσεων, βρέθηκε στην πρωθυπουργική καρέκλα. Και... κατσικώθηκε σ’ αυτήν αρνούμενος πεισματικά να δώσει στον αντίπαλό του (τον ηγέτη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα) «τη δυνατότητα της παρουσίας» -τον πολιτικό χώρο που άρμοζε στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στη συγκεκριμένη περίπτωση-, με αποτέλεσμα «να εξαντληθεί αντιμετωπίζοντάς τον» και, εντέλει, «να κηρυχθεί στην αφάνεια όταν ο αντίπαλός του συνέβη να θριαμβεύσει»...
*******
Τότε ακριβώς (Σεπτέμβρης 2014), λίγο πριν ο Σαμαράς «εξαντληθεί» αντιμετωπίζοντας τον Τσίπρα και «κηρυχθεί στην αφάνεια» όταν ο δεύτερος «συνέβη να θριαμβεύσει», εισπράξαμε (ως αντίδραση πανικού, προφανώς, μπρος στον ορατό δια γυμνού οφθαλμού πια πολιτικό αφανισμό του απ’ τον επερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ) εκείνο το γελοίο και ανιστόρητο «Εμείς είμαστε η δημοκρατική παράταξη»!
Ήταν ακόμα μία, εκ του αποτελέσματος η εσχάτη, απόπειρα εξαπάτησης με την υπογραφή του πρωθυπουργού Σαμαρά. Όχι μόνο του εκλογικού σώματος αυτή τη φορά, αλλά και της ίδιας της «παράταξής» του. Ιδιαίτερα των καραμανλικών στελεχών της, ενώπιον των οποίων εκστόμισε τη συγκεκριμένη μπαλαφάρα. Η οποία, όπως ήταν φυσικό, πήρε διαστάσεις φαρσοκωμωδίας, με την αντίδραση του συντρόφου και συγκυβερνήτη του Ευάγγελου Βενιζέλου: «Φτάνει πια, κύριε Σαμαρά» (αυτό δεν τόλμησε να το πει), «ας σεβόμαστε τις έννοιες και την Ιστορία» (αυτό το είπε), «εμείς είμαστε η δημοκρατική παράταξη» (αυτό το βροντοφώναξε!..).
Μάλιστα!.. «Η δημοκρατική παράταξη της τάξεως του 5%» σάρκαζαν τα πολιτικά και παραπολιτικά πλήθη της εποχής, γελώντας μ’ αυτή την ανόητη και αλαζονική διελκυστίνδα: το τραβολόγημα της έρμης «δημοκρατικής παράταξης» από τον ιερέα του πολιτικού συντηρητισμού, που βίωνε τον πανικό του πρωθυπουργικού αποσχηματισμού του, και από τον τελειωμένο αρχηγό ενός ανύπαρκτου (συντετριμμένου εις στα εξ ων συνετέθη) κόμματος.
*******
Χωρίς αστεία, η πολιτική Ιστορία μας πληροφορεί ότι οι διαμάχες τύπου Σαμαρά - Βενιζέλου για την... ιδιοκτησία, τρόπος του λέγειν, της «δημοκρατικής παράταξης» επαναλαμβάνονται διαρκώς σε έκταση δύο αιώνων (1789 - 1989) και ότι έχουν τις ρίζες τους «στην περίοδο ανάπτυξης των τριών ιδεολογιών του σύγχρονου κόσμου: του ‘συντηρητισμού’ (που ήθελε οι όποιες αλλαγές και η εμβέλειά τους να περιοριστούν όσο το δυνατόν περισσότερο), του ‘φιλελευθερισμού’ (που πρέσβευε το τέλος της εποχής των αθέμιτων προνομίων και τη διόρθωση του κόσμου διά των μεταρρυθμίσεων) και του ‘σοσιαλισμού’ που... μας βολεύει (που βολεύει κάθε καρυδιάς καρύδι της Αριστεράς εννοώ).
Και οι τρεις ιδεολογίες», ολοκληρώνει η... επιστήμη, «είχαν ήδη οργανωθεί κατά το 1848 και έκτοτε δίνουν μεταξύ τους έντονες μάχες καθ' όλη τη διάρκεια του 19ου και του 20ού αιώνα”.
Έντονες μάχες για την... ιδιοκτησία της δημοκρατικής παράταξης; Σαν αυτή τη γελοία και αλαζονική μεταξύ Σαμαρά - Βενιζέλου που περιέγραψα; Ή μήπως σαν τη δονκιχωτική σκιαμαχία της σημερινής πρόεδρου του ΚΙΝ.ΑΛΛ. ενάντια σε φανταστικούς διεκδικητές μιας -κάποιας «δημοκρατικής παράταξης» την οποία φαντασιώνεται ότι... κληρονόμησε; Αστεία πράγματα...
«Δεν μας ανήκει η δημοκρατική παράταξη, εμείς ανήκουμε σ’ αυτήν» είπε την τελευταία λέξη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στη συγκέντρωση των «πασοκογενών» στο Caravel. Και μ’ αυτήν έκλεισε (προς το παρόν τουλάχιστον) το θέμα της... ιδιοκτησίας της δημοκρατικής παράταξης: είπαμε, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας πολιτικός ηγέτης που διακρίνεται για τη δημοκρατική ευαισθησία του, την έγνοιά του να μην προσβάλλει το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη, τη φροντίδα του να αφήνει χώρο στον κομματικό του αντίπαλο...
- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από την Αυγή της Κυριακής (15.12.2019)