Μια φορά κι έναν καιρό, όταν υπήρχε ακόμη η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» κι έγραφα για θέματα ΜΜΕ στις σελίδες της, μαθαίνω ότι ο Νίκων Αρκουδέας έβγαζε εφημερίδα!
Ναι, ναι, ο θρυλικός Αττικάρχης, που είχε γίνει και σύνθημα στα χείλη των αναρχικών:..
«Συγκέντρωση δεν γίνεται χωρίς τον Αρκουδέα, αυτός δεν είναι άνθρωπος, αυτός είναι ιδέα»!
Η εφημερίδα αφορούσε στα πεπραγμένα του χωρίου του, του Αγίου Νίκωνος στη Μάνη, αλλά θα έχανα εγώ την ευκαιρία για συνέντευξη; Κάνω την επαφή, κλείνω το ραντεβού, λαμβάνω υπό μάλης το κασετόφωνο (δεν είχε κινητά τότε φιλαράκι) και σπεύδω.
Τον βρίσκω τον Αρκουδέα, καθόμαστε, μιλάμε, τον ρωτάω κάποια στιγμή:
Πώς και είχατε βρει πεδίο συνεννόησης με το «χώρο» σε μια εξαιρετικά ταραγμένη εποχή;
Μου απαντάει ο Αρκουδέας:
Γιατί σκεπτόμουν όπως η γκαμήλα!
Δηλαδή, τον ξαναρωτάω.
Κάποτε, μου λέει, τη ρωτήσανε τη γκαμήλα:
Τι προτιμάς, τον ανήφορο ή τον κατήφορο; Και απάντησε η γκαμήλα:
Χάθηκε ρε παιδιά ο ίσιος δρόμος;
Έτσι κι εγώ παιδί μου, μου είπε ο Αρκουδέας. Και μου ‘κλεισε το μάτι!
Τα θυμάμαι όλα αυτά και τα σκέπτομαι, επ’ ευκαιρία των πρόσφατων και διόλου ευχάριστων γεγονότων στα Εξάρχεια. Όπου οι δυνάμεις της τάξεως επιδόθηκαν σε ένα μάλλον εξωφρενικό τζιχάντ εναντίον δικαίων και αδίκων. Με ξύλο, με δακρυγόνα, με κυνηγητά, ακόμη και με ξεγυμνώματα, αν έχεις Θεό δηλαδή. Και αν ισχύουν όσα γράφονται δεξιά και αριστερά στο διαδίκτυο, το πάρτι συνεχίστηκε και αργότερα στα αστυνομικά τμήματα. Όπου εφαρμόστηκε η γνωστή παροιμία για το λόγο και τη ράβδο…
Ας επιστρέψουμε όμως στη γκαμήλα και στη σοφία της. Να λέμε καμιά αλήθεια παιδιά και η προηγούμενη κατάσταση με τα χύμα μπάχαλα και τον τουρισμό της μολότωφ είχε εκνευρίσει πάρα πολύ κόσμο τόσο της συνοικίας όσο και επισκέπτες. Είχε παραξηλωθεί το ύφασμα και δεν ραβότανε, παρά τις εξόχως φιλότιμες προσπάθειες ουκ ολίγων συλλογικοτήτων. Και είχε φτάσει η γκρίνια να είναι καθημερινή και δυσθεώρητη. Αυτό ήταν ο ανήφορος, ας πούμε, μιας και μιλάμε για το συμπαθές τετράποδο.
Ήταν ανάγκη όμως να πάμε από τον ανήφορο ράιτ θρου στον κατήφορο; Ήταν ανάγκη να ορμάνε οι ΜΑΤατζήδες με τα γκλομπ προτεταμένα και να μη σταματάνε πουθενά; Ήταν ανάγκη να πέφτει βροχή το ξύλο και η συμπεριφορά των δυνάμεων της τάξεως να θυμίζει ταινία τρόμου; Ήταν ανάγκη να εξευτελίζονται άνθρωποι, που δεν είχαν καν συλληφθεί αλλά πήγαιναν για απλή προσαγωγή; Ίσιος δρόμος δεν υπήρχε, που θα έλεγε και η γκαμήλα;
Και μετά απ’ όλα αυτά η κωμωδία με την ανακοίνωση της αστυνομίας και τον Συνήγορο του Πολίτη. Όπου πρέπει να κατατεθούν ενοχοποιητικά βίντεο και φωτογραφίες για να εξεταστούν και ύστερα να πάρει την άγουσα το πόρισμα για την πενταμελή επιτροπή για τη διερεύνηση της αστυνομικής βίας υπό τον Νίκο Αλιβιζάτο, να το δούνε κι εκεί, να το επεξεργαστούνε, να του πάρουνε μέτρα και με τη σειρά τους, υποθέτω, να το βάλουνε κι αυτοί σε φάκελο και να το στείλουνε στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Όπου θα ξεκινήσει ΕΔΕ, για να δούνε ποιοι ήταν οι κακοί οι άνθρωποι που κοπανάγανε τον κοσμάκη.
Καλά Χριστούγεννα δηλαδή, αλλά όχι τα φετινά, τα Χριστούγεννα του 2020. Για να μη σου πω του 2021. Κι ως τότε, θα έχουν προκύψει καινούριες ιστορίες, καινούριες καταστάσεις, καινούρια ντελαπαρίσματα. Και θα κάθεται η γκαμήλα σε μια γωνίτσα και θα γελάει με τις μαλακίες μας…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
Ναι, ναι, ο θρυλικός Αττικάρχης, που είχε γίνει και σύνθημα στα χείλη των αναρχικών:..
«Συγκέντρωση δεν γίνεται χωρίς τον Αρκουδέα, αυτός δεν είναι άνθρωπος, αυτός είναι ιδέα»!
Η εφημερίδα αφορούσε στα πεπραγμένα του χωρίου του, του Αγίου Νίκωνος στη Μάνη, αλλά θα έχανα εγώ την ευκαιρία για συνέντευξη; Κάνω την επαφή, κλείνω το ραντεβού, λαμβάνω υπό μάλης το κασετόφωνο (δεν είχε κινητά τότε φιλαράκι) και σπεύδω.
Τον βρίσκω τον Αρκουδέα, καθόμαστε, μιλάμε, τον ρωτάω κάποια στιγμή:
Πώς και είχατε βρει πεδίο συνεννόησης με το «χώρο» σε μια εξαιρετικά ταραγμένη εποχή;
Μου απαντάει ο Αρκουδέας:
Γιατί σκεπτόμουν όπως η γκαμήλα!
Δηλαδή, τον ξαναρωτάω.
Κάποτε, μου λέει, τη ρωτήσανε τη γκαμήλα:
Τι προτιμάς, τον ανήφορο ή τον κατήφορο; Και απάντησε η γκαμήλα:
Χάθηκε ρε παιδιά ο ίσιος δρόμος;
Έτσι κι εγώ παιδί μου, μου είπε ο Αρκουδέας. Και μου ‘κλεισε το μάτι!
Τα θυμάμαι όλα αυτά και τα σκέπτομαι, επ’ ευκαιρία των πρόσφατων και διόλου ευχάριστων γεγονότων στα Εξάρχεια. Όπου οι δυνάμεις της τάξεως επιδόθηκαν σε ένα μάλλον εξωφρενικό τζιχάντ εναντίον δικαίων και αδίκων. Με ξύλο, με δακρυγόνα, με κυνηγητά, ακόμη και με ξεγυμνώματα, αν έχεις Θεό δηλαδή. Και αν ισχύουν όσα γράφονται δεξιά και αριστερά στο διαδίκτυο, το πάρτι συνεχίστηκε και αργότερα στα αστυνομικά τμήματα. Όπου εφαρμόστηκε η γνωστή παροιμία για το λόγο και τη ράβδο…
Ας επιστρέψουμε όμως στη γκαμήλα και στη σοφία της. Να λέμε καμιά αλήθεια παιδιά και η προηγούμενη κατάσταση με τα χύμα μπάχαλα και τον τουρισμό της μολότωφ είχε εκνευρίσει πάρα πολύ κόσμο τόσο της συνοικίας όσο και επισκέπτες. Είχε παραξηλωθεί το ύφασμα και δεν ραβότανε, παρά τις εξόχως φιλότιμες προσπάθειες ουκ ολίγων συλλογικοτήτων. Και είχε φτάσει η γκρίνια να είναι καθημερινή και δυσθεώρητη. Αυτό ήταν ο ανήφορος, ας πούμε, μιας και μιλάμε για το συμπαθές τετράποδο.
Ήταν ανάγκη όμως να πάμε από τον ανήφορο ράιτ θρου στον κατήφορο; Ήταν ανάγκη να ορμάνε οι ΜΑΤατζήδες με τα γκλομπ προτεταμένα και να μη σταματάνε πουθενά; Ήταν ανάγκη να πέφτει βροχή το ξύλο και η συμπεριφορά των δυνάμεων της τάξεως να θυμίζει ταινία τρόμου; Ήταν ανάγκη να εξευτελίζονται άνθρωποι, που δεν είχαν καν συλληφθεί αλλά πήγαιναν για απλή προσαγωγή; Ίσιος δρόμος δεν υπήρχε, που θα έλεγε και η γκαμήλα;
Και μετά απ’ όλα αυτά η κωμωδία με την ανακοίνωση της αστυνομίας και τον Συνήγορο του Πολίτη. Όπου πρέπει να κατατεθούν ενοχοποιητικά βίντεο και φωτογραφίες για να εξεταστούν και ύστερα να πάρει την άγουσα το πόρισμα για την πενταμελή επιτροπή για τη διερεύνηση της αστυνομικής βίας υπό τον Νίκο Αλιβιζάτο, να το δούνε κι εκεί, να το επεξεργαστούνε, να του πάρουνε μέτρα και με τη σειρά τους, υποθέτω, να το βάλουνε κι αυτοί σε φάκελο και να το στείλουνε στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Όπου θα ξεκινήσει ΕΔΕ, για να δούνε ποιοι ήταν οι κακοί οι άνθρωποι που κοπανάγανε τον κοσμάκη.
Καλά Χριστούγεννα δηλαδή, αλλά όχι τα φετινά, τα Χριστούγεννα του 2020. Για να μη σου πω του 2021. Κι ως τότε, θα έχουν προκύψει καινούριες ιστορίες, καινούριες καταστάσεις, καινούρια ντελαπαρίσματα. Και θα κάθεται η γκαμήλα σε μια γωνίτσα και θα γελάει με τις μαλακίες μας…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost