Το Σάββατο 19 Ιουνίου του 2016 έπινα καφέ στο εξαρχιακόν άβατον ξεφυλλίζοντας ελληνικές εφημερίδες και καμιά δεκαριά τυπωμένα άρθρα από αγγλόφωνα και γαλλόφωνα σάιτ. Με αστερίσκους, με άχαρους δακτυλισμούς στα πληκτρολόγια, όλοι συμφωνούσαν ότι το..
δημοψήφισμα της ερχόμενης Πέμπτης 23 Ιουνίου για το Brexit θα φούντωνε τον made in England ευρωσκεπτικισμό αλλά, στην κάλπη, ε..., εκεί θα επικρατούσε οριακά η λογική. Οι ψηφοφόροι δεν θα αποφάσιζαν διαζύγιο με την ΕΕ. Είχα ψηθεί, όταν άνοιξα τη σαββατιάτικη Εφημερίδα των Συντακτών κι έπεσα σε μια ανάλυση του Κώστα Δουζίνα που δεν χάριζε κάστανα στην εκ Θεού αριστερόστροφη αισιοδοξία για τις ζαλισμένες εφεδρείες του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού μέχρι να ’ρθει η δική μας ώρα. Την Πέμπτη θα νικήσει το brexit, έγραφε ο Δουζίνας - ορθά κοφτά. Κανονιοβολούσε επιχειρήματα με τριπλή πυροβολαρχία: ιστορικό βάθος, επιστημοσύνη, γνώση της βρετανικής κοινωνίας. Κλονίστηκα, μάζεψα την καλούμπα απ’ τις βεβαιότητές μου. Το βράδυ του μοιραίου δημοψηφίσματος δικαιώθηκε όσο ελάχιστοι αναλυτές. Και σήμερα, 3,5 χρόνια μετά, ανατρίχιασα διαβάζοντας αυτό.
Τα παραπάνω γράφει στο fb ο δημοσιογράφος Γιώργος Ι. Αλλαμανής παραθέτοντας το σημερινό άρθρο του καθηγητή του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και προέδρου του Ιδρύματος «Νίκος Πουλαντζάς», Κώστα Δουζίνα με τον τίτλο "Η δυστοπία της Μεγάλης Βρετανίας" (διαβάστε το ΕΔΩ)