του Χρήστου Ξανθάκη
Γέμισε ο τόπος λαγουδίνια ρε φίλε!
Αυτάρες, δοντάρες, γουνίτσα, φουντωτή ουρά, πήξαμε σου λέω.
Αρχής γενομένης από τον γίγαντα Κώστα Σημίτη, που είχε βγει πριν από τις εκλογές, εκεί στις αρχές Ιουνίου, και το είχε πει το ποίημα.
Πάμε με ένα κόπυ πάστε, γιατί..
σέβομαι τους αναγνώστες και τις αναγνώστριές μου και δεν θέλω να σας κουράζω με ψάξιμο στο Google:
«Πιστεύω ότι η τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων μετά τις εκλογές είναι αναγκαία. Ο κίνδυνος επεισοδίων με αρνητικές επιπτώσεις θα είναι υπαρκτός, εάν δεν προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις, όχι πάντα ευχάριστες ίσως, αλλά που κατοχυρώνουν την ειρήνη στην περιοχή. Σε μια τέτοια προσπάθεια η Ελλάδα θα έχει, πιστεύω, την συμπαράσταση τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και των ΗΠΑ».Αυτά ο προφήτης Κωνσταντίνος προ εξαμήνου και πριν προλάβουμε να συνέλθουμε κάπως από τη ραστώνη του θέρους, ήρθε ο Ταγίπ και συμφώνησε με τη Λιβύη και μοίρασε την ΑΟΖ κατά τα γούστα του. Κι άμα σ’ αρέσει δηλαδή, γιατί άμα δεν σ’ αρέσει υπάρχει και η διπλωματία των κανονιοφόρων.
Όπως είχε μολογήσει κι εκείνη η υπουργάρα του Ερντογάν, τα μεμέτια δεν έχουν πρόβλημα να κρατάνε ανοιχτά δυόμιση μέτωπα ταυτοχρόνως. Μισό στη Συρία ας πούμε, τώρα που μπήκανε οι υπογραφές με το Βλαδίμηρο, μισό στο δικό τους εσωτερικό Κουρδιστάν (και πολύ λέω…) με τα ανταρτόπαιδα του ΡΚΚ και τους μένει κι άλλο ενάμιση μέτωπο μπόνους να ρίξουνε καμιά ντουφεκιά να ξεσκουριάσουνε. ‘Η κάναν πύραυλο, απ’ αυτούς που παραλάβανε προσφάτως!
Είχαμε μείνει όμως στα λαγουδίνια. Αρκεί, λοιπόν, να φταρνιστεί η Τουρκία για να πάθει γρίπη η Ελλάδα, όσο κι αν επιμένει ο πρωθυπουργός μας ότι οι γείτονες έχουν υποστεί σοβαρή διπλωματική ήττα. Μπορεί να εισέπραξαν παγερά βλέμματα, δεν λέω, αλλά δεν είδα κανέναν από τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση να τους ξεχέσει, ούτε καν να τους τραβήξει το αυτάκι έτσι για το νεφρί. Λυπούμαι πολύ, αλλά το μεγάλο μαγαζί για τους ξένους είναι η Τουρκία, δεν είναι η Ελλάδα…
Και το μεγάλο μαγαζί έδειξε τα νυχάκια του και τα δοντάκια του. Και στην αποδώ μεριά του Αιγαίου, αμέσως κατέβηκαν ένα σωρό βρακιά με, ομολογουμένως, όχι και τόσο διακριτικό τρόπο. Ξαφνικά, σαν έτοιμοι από καιρό, ουκ ολίγοι αρθρογράφοι και διαμορφωτές της κοινής γνώμης ανακάλυψαν ότι καλόν είναι να καταλήξουμε σε συνεκμετάλλευση του Αιγαίου εδώ και τώρα, διότι είναι να τους φοβάσαι τους Τούρκους, είναι να τους πηγαίνεις κόστα κόστα, είναι να τους φιλάς το χέρι και να τους αποκαλείς «εφέντη». Δεν είμαστε εμείς για καυγάδες και τσαμπουκάδες φίλε, εμείς είμαστε για διορισμούς, καζίνα και μεταπτυχιακά στο Κολάμπια…
Το πιο ωραίο όμως της υποθέσεως, είναι ότι κάποια από τα λαγουδίνια της συνεκμετάλλευσης απαιτούν και συναίνεση όλων των κομμάτων. Εμ σαμπού, εμ κοντισιονέρ που λένε και οι γείτονες, μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια που λέμε εμείς στην Ψωροκώσταινα. Και θα κλείσουμε το θέμα του Αιγαίου στο τσακ μπαμ και δεν θα μείνει η ευθύνη στη δικιά μας καμπούρα μόνο –θα τη φορτώσουμε σε όλους! Αρκεί, βεβαία, αυτοί οι «όλοι» να είναι τόσο μεγάλα κορόιδα όσο θα θέλαμε. Κατανοητό, δεν λέω, αλλά πιο χλωμό κι απ’ το φεγγαρόφωτο μια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr