η Παγκόσμια ήμερα Ατόμων με Αναπηρίες.
Πόσο αντέχεις τους ανάπηρους; Έχεις αναρωτηθεί αν μπορείς να συνυπάρξεις με άτομα που έχουν αναπηρίες;
Πόσο αμήχανα αισθάνεσαι απέναντί τους; Όχι μόνο εσύ, όλοι μας!
Εγώ μεταξύ άλλων αισθάνομαι και ενοχές γιατί δεν έχω κάνει κάτι ουσιαστικό για τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρίες.
Οκ, επιλέγω να μην κλείνω ποτέ ράμπες στις γωνίες των πεζοδρομίων αλλά έχω παρκάρει το μισό αυτοκίνητό μου σε πεζοδρόμιο.
Ζούμε σε μια πόλη, όποια πόλη ζει ο καθένας, που είναι φτιαγμένη στα μέτρα των αρτιμελών. Οι
άλλοι δεν υπάρχουν για το άστυ. Και πολλές φορές δεν υπάρχουν και για εμάς!
Στα περισσότερα μπαρ που συχνάζω ή δουλεύω είναι αδύνατον να ανέβει αναπηρικό καροτσάκι και τουλάχιστον δύο φίλοι μου αποκλείονται από μια τέτοια βραδινή έξοδο για παρέα, ποτάκι, μπλα-μπλα και χαλάρωση.
Στα θέατρα, στα πιο πολλά το ίδιο. Κάποιοι αποκλείονται!
Στο πανεπιστήμιο, που θέλουμε να μπουν τα παιδιά μας, αν και έχω καιρό να μπω, δεν θυμάμαι να υπάρχουν παντού υποδομές για έναν ανάπηρο φοιτητή.
Σκέφτομαι αν μια βόλτα στην πόλη είναι προβληματική για έναν ανάπηρο, πόσο δύσκολο είναι το σεξ! Ένα θέμα ταμπού. Αλλά σκέψου αυτή την ευλογία για το σώμα και το μυαλό μπορούν να τη χαρούν με την ίδια ελευθερία που το κάνεις εσύ κι εγώ οι ανάπηροι άνθρωποι;
Είδα μια παλιά εκπομπή της ψυχιάτρου Φωτεινής Τσαλίκογλου στην ΕΡΤ. Μια κοπέλα με εγκεφαλική παράλυση είχε καταφέρει να πρωτεύσει στην Πάντειο, να πάει για μεταπτυχιακά στο Λονδίνο και είπε το εξής: Στην Ελλάδα από τα 10 πράγματα που έπρεπε να έχουν γίνει για τους ανάπηρους υπάρχουν τα 2. Στην Αγγλία υπάρχουν τα 9. Όμως στην Ελλάδα αν βρεθείς στο δρόμο και φωνάξεις κάποιος θα έρθει να σε βοηθήσει, ενώ στην Αγγλία τη μια φορά που θα βρεθείς σε ανάγκη κανείς δε θα γυρίσει να σε κοιτάξει.
Ναι, εμείς – ή τουλάχιστον οι περισσότεροι – έχουμε το φιλότιμο να βοηθήσουμε και έτσι να αμβλυνθεί η κρατική ανυπαρξία μέριμνας. Όμως το πρόβλημα παραμένει.
Οι ανάπηροι κυκλοφορούν γύρω μας και γίνονται αντικείμενα λύπησης ενώ εάν υπήρχαν οι σωστές υποδομές θα μπορούσαν να βιώνουν την καθημερινότητά τους με τον ίδιο τρόπο που μπορείς εσύ κι εγώ.
Κανένας άνθρωπος δεν αξίζει να τον λυπούνται. Κάποιοι αξίζουν το σεβασμό, και κάποιοι τη χλεύη. Αλλά η λύπηση είναι μια κατάσταση που καταρρακώνει τον άνθρωπο.
Ναι, θα «γιορτάσουμε» εμείς οι αρτιμελείς την Παγκόσμια μέρα Ατόμων με Αναπηρία. Οι ανάπηροι όμως ζουν δίπλα μας και τις 365 μέρες του χρόνου και τους οφείλονται ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες, σαν κι αυτές που έχουμε οι υπόλοιποι!
Γιάννης Καφάτος / viewtag
