Θυμάμαι ένα παλιό κόμικς του Wolinski, νομίζω η «Βαβέλ» το είχε δημοσιεύσει. Όπου είναι μια ομάδα ακροαριστερών και θέλει να κάνει μια απαγωγή για να ξεσηκώσει θόρυβο και να γίνει σαματάς και να μάθει ο κόσμος τα πιστεύω της, τι λέει ρε παιδάκι μου, ποιες είναι οι ιδέες της, γιατί πάει κόντρα στην καθεστηκυία τάξη και στο σύστημα. Γνωστή η φάση, συνηθιζόταν.. στην Ευρώπη στα πέριξ της δεκαετίας του εβδομήντα. Με μια αλλαγή όμως, ένα κόλπο στο σενάριο, ένα τουίστ που λένε και οι σινεφίλ:
Αντί να απαγάγουν οι ακροαριστεροί έναν βιομήχανο, έναν πολιτικό, έναν καραβανά τέλος πάντων, απαγάγουν έναν απλό πολίτη. Έναν άσχετο, έναν του σωρού, τον μέσο μαλάκα ρε φίλε που λένε και στα καφενεία. Και γίνεται χαμός!
Διότι οι άλλοι άσχετοι, οι άλλοι του σωρού, η μάζα ας πούμε, αντί να την γράψουν την απαγωγή εκεί που δεν πιάνει μελάνι μπαίνουν στη θέση του απαχθέντος. Που δεν είναι βιομήχανος, δεν είναι πολιτικός, δεν είναι καραβανάς, είναι ένας δικός μας, είναι ένας από εμάς. Και ταυτιζόμαστε μαζί του και με τη μοίρα του…
Κάπως έτσι και με τον Δημήτρη Ινδαρέ. Αν ήτανε κάνα μπαχαλάκι, αν ήτανε κάνας Ρουβίκωνας, αν ήτανε κάνας καταληψίας, θα πέρναγε στα ψιλά η υπόθεσή του, θα την ποστάρανε τίποτα μικρομεσαίες ιστοσελίδες του «χώρου», θα ξεθύμαινε στο τουίτερ και στο φέιζμπο και πάλι πολλά λέω. Έλα μωρέ τώρα, κάτι θα ‘χε κάνει κι αυτός, κάπως θα προκάλεσε, κάποιο γαμωσταυρίδι θα πέταξε, κάποια χειρονομία θα έκανε, αποκλείεται να έκατσε αρνί μπροστά στους ΜΑΤατζήδες, σιγά τώρα μη και δεν τους ξέρουμε αυτούς τους περιθωριακούς. Αλλά δεν ήτανε περιθωριακός…
Ένας δικός μας ήτανε, ένας από εμάς, της μεσαίας τάξεως και της φιλελευθέρου ιδεολογίας, κανονικός αστός, νοικοκύρης, οικογενειάρχης. Σχεδόν δεξιός κιόλας, αν πιστέψουμε όσα έγραψε για την πάρτη του συνάδελφος δημοσιογράφος. Πιο νορμάλ δεν γίνεται, αν είναι νορμαλιτέ τέλος πάντων αυτό το πράγμα. Ας το πω αλλιώς, δε γαμιέται, πιο νορμάλ δεν γίνεται σύμφωνα με όσα μας έχουν καρφώσει στην κεφάλα οι τηλεοπτικοί δίαυλοι τόσα χρόνια!
Και γι’ αυτό ακριβώς τρομάξαμε. Και γι’ αυτό ακριβώς ξυπνήσαμε. Και γι’ αυτό ακριβώς ενδιαφερθήκαμε. Και γι’ αυτό ακριβώς κινητοποιηθήκαμε. Όχι μόνο εμείς τα βλαμμένα που το έχουμε συνήθεια να διαμαρτυρόμαστε για ψύλλου πήδημα αλλά και οι άσχετοι, τα ούφο, η μάζα που έχει γίνει ένα με τα μαξιλάρια του καναπέ και σηκώνεται μόνο όταν πηγαίνει προς νερού της. Αυτή τη φορά όμως, η μάζα είδε τον εαυτό της απέναντι στην αστυνομική βία και αυθαιρεσία και αντί να αμολήσει πορδή έπαθε αρρυθμία. Το μάτι της γύρισε και την έλουσε κρύος ιδρώτας. Και μπροστά της εμφανίστηκε το μέγα ερώτημα, όπως στα μπαλονάκια των κόμικς:
Αν σήμερα τις τρώει ο Ινδαρές, μήπως αύριο είμαι εγώ στη θέση του;
Κέρδος είναι κι αυτό. Κέρδος είναι κι αυτή η ελάχιστη έστω συνειδητοποίηση, αυτή η ελάχιστη έστω ανησυχία, αυτή η ελάχιστη έστω υποψία ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν θ’ αλλάξει ο κόσμος εξαιτίας της, αλλά μπορεί ένας τόσος δα σπόρος αμφιβολίας να τρυπώσει σε εύφορο έδαφος. Κι αύριο μεθαύριο ενδέχεται να βλαστήσει και να καρπίσει. Μεγάλες προσδοκίες, δεν λέω, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Σάμπως ήξερε ο Ινδαρές ότι αυτός που του βάραγε την πόρτα στις εξήμιση το πρωί ήτανε ΜΑΤατζής έτοιμος να τον πλακώσει στις γκλομπιές;
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr