του Χρήστου Ξανθάκη
Πριν από τριάντα χρόνια πρέπει να συνέβη αυτό, μόλις είχα παραλάβει το πρώτο μου αμάξι, φιατάκι βρουμ βρουμ, καλοκαίρι καιρός, άντε κράτα τον μέσα τον Ξανθάκη. Κάθε μέρα βόλτα, πάνω κάτω την Αθήνα, όλη τη βενζίνα εγώ την έκαψα. Μια τέτοια μέρα, λοιπόν, ερχόμουνα.. από Συγγρού, μπλέκω σε μποτιλιάρισμα στην Αμαλία. Τσούκου-τσούκου σαν τα σαλιγκάρια να πηγαίνουμε, εκνευρισμός, βρισίδι, χειρονομίες, τα γνωστά. Ώσπου φτάσαμε στο Σύνταγμα και είδα ποιος έφταιγε.
Εκατό άνθρωποι είχαν κλείσει το δρόμο, τι εκατό δηλαδή,
ογδόντα, μπορεί και εβδομήντα, ίσως και λιγότεροι. Τόση δα διαδήλωση,
μια χούφτα κόσμος. Οπότε ετοιμαζόμουν να εκτοξεύσω μούντζα και να
γκαρίξω «ρε μαλάκες», αλλά πριν ενεργοποιηθώ βλέπω με την άκρη του
ματιού μου το πανό τους.
Την υπογραφή στο πανό τους: «Μεταλλωρύχοι Μαντουδίου».
Αμέσως το τράβηξα το χέρι μου, αμέσως το βούλωσα το στόμα μου. Μεταλλωρύχους είχα απέναντί μου, δεν είχα τίποτα γίδια που λιάζονταν. Ανθρώπους που κατέβαιναν στις στοές και ρουφάγανε μέταλλο και με το θάνατο παίζανε πρωί βράδυ. Ανθρώπους με προσδόκιμο ζωής πενήντα χρόνια, ανθρώπους ταλαίπωρους και ζορισμένους. Ανθρώπους που η δουλειά τους δεν πληρώνεται όσα λεφτά και να δώσεις. Εβδομήντα, ογδόντα, εκατό μεταλλωρύχοι απ’ το Μαντούδι, είχαν κλείσει την Πανεπιστημίου με τη διαδήλωσή τους. Σκάσε και οδήγα κρετίνε και κουβέντα μην πεις…
Φαστ φόργουορντ στο σήμερα και στην εκπεφρασμένη πρόθεση του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως (συγγνώμη του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη) να φιμώσει (συγγνώμη να τακτοποιήσει) τις διαδηλώσεις και τις πορείες και τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Όπου θα περιορίζονται οι, ας πούμε, μικρές σε ένα πεζοδρόμιο ή σε μία λωρίδα και σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να υπάρχει υπεύθυνος σύμφωνα με το νόμο και οπωσδήποτε θα καθιερωθεί προθεσμία τουλάχιστον 48 ωρών από τη στιγμή που θα υποβληθεί η αίτηση των διοργανωτών ως τη στιγμή που θα πει το «ναι» ο ενωμοτάρχης, ο αξιωματικός υπηρεσίας, ο χωροφύλακας, οπ ζανταρμάς, κάποιος ένστολος τέλος πάντων, γουατέβα.
Πράγματα τα οποία σε πρώτη ανάγνωση ακούγονται σχεδόν λογικά αλλά σε δεύτερη ανάγνωση καταρρίπτονται ως άλλα τραπουλόχαρτα. Ναι, τους μεταλλωρύχους απ’ το Μαντούδι έχω στο νου μου, που κλείσανε εκατό άτομα την Πανεπιστημίου και μακάρι να την είχαν ακόμη κλεισμένη αν αγνοούσαν οι κάθε λογής αρμόδιοι τα αιτήματά τους. Για να μην πω για τον υπεύθυνο κατά νόμο, μια ρύθμιση που απλώς θα προσφέρει υπηρεσία στους πάσης φύσεως προβοκάτορες. Μια σπασμένη βιτρίνα δύο χρόνια, ένα σπασμένο ΑΤΜ, τρία χρόνια, μια μπαταρισμένη πινακίδα της τροχαίας, πέντε χρόνια. Δεν θέλει κόπο, τρόπο θέλει και όλοι ξέρουμε ότι πρόθυμοι υπάρχουν γι’ αυτές τις δουλειές.
Όσο για τις δύο μέρες απόσταση, δύο ονόματα έχω να πω:
Παύλος Φύσσας και Ζακ Κωστόπουλος.
Να σου έχουνε φάει τον άνθρωπό σου και συ να περιμένεις πότε θα συνέλθει απ’ τη σιέστα η γραφειοκρατία για να κατέβεις στο δρόμο; Συγγνώμη αλλά ούτε ο Θεός ούτε ο διάβολος το θέλουν αυτό. Κανένας Θεός και κανένας διάβολος και περαιτέρω συζήτηση δεν χωράει!
Όπως δεν χωράει κουβέντα και η κοροϊδία του νόμου και της τάξεως για να περιοριστούν στο ελάχιστο οι διαδηλώσεις. Ελλάδα είναι εδώ, γνωριζόμαστε όλοι και όλες με τα μικρά μας ονόματα και αυτά τα παραμύθια είναι μόνο για παιδάκια. Για τα πιτσιρίκια που περιμένουν να κατέβει από την καμινάδα ο Άη Βασίλης με τα δώρα και βλέπουν να κατεβαίνει ο ΜΑΤατζής με το γκλομπ προτεταμένο…
Υ.Γ.: Καλή χρονιά στα φρόνιμα και ιδίως στα άτακτα πλάσματα εύχομαι και μακριά από «μεμονωμένα περιστατικά»!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
Την υπογραφή στο πανό τους: «Μεταλλωρύχοι Μαντουδίου».
Αμέσως το τράβηξα το χέρι μου, αμέσως το βούλωσα το στόμα μου. Μεταλλωρύχους είχα απέναντί μου, δεν είχα τίποτα γίδια που λιάζονταν. Ανθρώπους που κατέβαιναν στις στοές και ρουφάγανε μέταλλο και με το θάνατο παίζανε πρωί βράδυ. Ανθρώπους με προσδόκιμο ζωής πενήντα χρόνια, ανθρώπους ταλαίπωρους και ζορισμένους. Ανθρώπους που η δουλειά τους δεν πληρώνεται όσα λεφτά και να δώσεις. Εβδομήντα, ογδόντα, εκατό μεταλλωρύχοι απ’ το Μαντούδι, είχαν κλείσει την Πανεπιστημίου με τη διαδήλωσή τους. Σκάσε και οδήγα κρετίνε και κουβέντα μην πεις…
Φαστ φόργουορντ στο σήμερα και στην εκπεφρασμένη πρόθεση του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως (συγγνώμη του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη) να φιμώσει (συγγνώμη να τακτοποιήσει) τις διαδηλώσεις και τις πορείες και τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Όπου θα περιορίζονται οι, ας πούμε, μικρές σε ένα πεζοδρόμιο ή σε μία λωρίδα και σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να υπάρχει υπεύθυνος σύμφωνα με το νόμο και οπωσδήποτε θα καθιερωθεί προθεσμία τουλάχιστον 48 ωρών από τη στιγμή που θα υποβληθεί η αίτηση των διοργανωτών ως τη στιγμή που θα πει το «ναι» ο ενωμοτάρχης, ο αξιωματικός υπηρεσίας, ο χωροφύλακας, οπ ζανταρμάς, κάποιος ένστολος τέλος πάντων, γουατέβα.
Πράγματα τα οποία σε πρώτη ανάγνωση ακούγονται σχεδόν λογικά αλλά σε δεύτερη ανάγνωση καταρρίπτονται ως άλλα τραπουλόχαρτα. Ναι, τους μεταλλωρύχους απ’ το Μαντούδι έχω στο νου μου, που κλείσανε εκατό άτομα την Πανεπιστημίου και μακάρι να την είχαν ακόμη κλεισμένη αν αγνοούσαν οι κάθε λογής αρμόδιοι τα αιτήματά τους. Για να μην πω για τον υπεύθυνο κατά νόμο, μια ρύθμιση που απλώς θα προσφέρει υπηρεσία στους πάσης φύσεως προβοκάτορες. Μια σπασμένη βιτρίνα δύο χρόνια, ένα σπασμένο ΑΤΜ, τρία χρόνια, μια μπαταρισμένη πινακίδα της τροχαίας, πέντε χρόνια. Δεν θέλει κόπο, τρόπο θέλει και όλοι ξέρουμε ότι πρόθυμοι υπάρχουν γι’ αυτές τις δουλειές.
Όσο για τις δύο μέρες απόσταση, δύο ονόματα έχω να πω:
Παύλος Φύσσας και Ζακ Κωστόπουλος.
Να σου έχουνε φάει τον άνθρωπό σου και συ να περιμένεις πότε θα συνέλθει απ’ τη σιέστα η γραφειοκρατία για να κατέβεις στο δρόμο; Συγγνώμη αλλά ούτε ο Θεός ούτε ο διάβολος το θέλουν αυτό. Κανένας Θεός και κανένας διάβολος και περαιτέρω συζήτηση δεν χωράει!
Όπως δεν χωράει κουβέντα και η κοροϊδία του νόμου και της τάξεως για να περιοριστούν στο ελάχιστο οι διαδηλώσεις. Ελλάδα είναι εδώ, γνωριζόμαστε όλοι και όλες με τα μικρά μας ονόματα και αυτά τα παραμύθια είναι μόνο για παιδάκια. Για τα πιτσιρίκια που περιμένουν να κατέβει από την καμινάδα ο Άη Βασίλης με τα δώρα και βλέπουν να κατεβαίνει ο ΜΑΤατζής με το γκλομπ προτεταμένο…
Υ.Γ.: Καλή χρονιά στα φρόνιμα και ιδίως στα άτακτα πλάσματα εύχομαι και μακριά από «μεμονωμένα περιστατικά»!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost