Πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσω ότι ο Λαφαζάνης μου είναι κάτι παραπάνω από συμπαθής. Αδυναμία του έχω, γιατί πιστεύω ότι σε μια εποχή όπου το «αμύνεσθε περί πάρτης» κοντεύει να γίνει εθνικός ύμνος ο Παναγιώτης νοιάζεται και για πέντε ανθρώπους εκτός του στενού οικογενειακού του κύκλου. Παλιάς κοπής αριστερός είναι,..
ν’ αλλάξει τον κόσμο θέλει, να οικοδομήσει μια κοινωνία δίκαιη για όλους και όλες. Δίχως βρωμιά, δίχως σαπίλα, δίχως ξεφτίλα, δίχως Φλώρους και Μηλιώνηδες δεν ξέρω αν μου επιτρέπει το σεβαστό δικαστήριο να το γράψω…
Δεν ξεχνώ επίσης ότι ο Λαφαζάνης μπήκε μπροστά στον αγώνα για τα σπίτια του κόσμου που απειλούσαν να μασουλήσουν οι τράπεζες, έστω κι αν η δράση του αυτή εξυπηρέτησε μερικές φορές και κάποιους καρχαρίες που γλυτώσανε τις βιλάρες τους από τον πλειστηριασμό. Συμβαίνουν αυτά, μαζί με τα χλωρά να κονομάνε και τα ξερά και να τη βγάζουν καθαρή χωρίς να κουνήσουνε το δαχτυλάκι τους το μικρό. Δεν ξέρω πώς να το κρίνω, αμήχανος είμαι, οπότε θα σταθώ περισσότερο στη θετική πλευρά της διαμαρτυρίας και λιγότερο στις παράπλευρες απώλειες.
Όπως παράπλευρη απώλεια της μεγάλης σύγκρουσης για το Μακεδονικό, μπορεί να θεωρηθεί ο ίδιος ο Λαφαζάνης. Μπροστά βγήκε κόντρα στη συμφωνία, χύμα τα είπε, βήμα πίσω δεν έκανε και τελικά την πλήρωσε στις εκλογές όπου οι ψηφοφόροι γύρισαν την πλάτη στην, ας πούμε, εθνικοπατριωτική του στάση. Να διασπάσει τη δεξιά πήγαινε ο Τσίπρας, αλλά οι φιλελέδες τελικά τους κατάπιανε τους Σκοπιανούς και τις Βεργίνες και στηρίξανε Κυριάκο. Ενώ οι αριστεροί είπαν «όχι» στις κορώνες του Παναγιώτη και τον έστειλαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας να κάνει παρέα στις αράχνες…
Αυτό τουλάχιστον μας πληροφορούν τα ρεπορτάζ, που σημειώνουν ότι ο σύντροφος δεν ασχολήθηκε διόλου μετεκλογικά με το Αριστερό Ρεύμα και την ΛΑΕ και απλώς κατέβασε ένα μανιφέστο για να ‘χουμε να πορευόμαστε. Όπου έλεγε μέσα ότι αφενός η Αριστερά πρέπει να πορευτεί στο φωτεινό μονοπάτι της Εθνικής Αντίστασης και των ηρωικών και αγωνιστικών παραδόσεών της και αφετέρου ότι είναι ανάγκη να συγκροτηθεί ένα ευρύ και πλατύ και δυναμικό μέτωπο με συμμετοχή «όλων ανεξαιρέτως των αριστερών, ριζοσπαστικών, προοδευτικών, πατριωτικών, δημοκρατικών αντισυστημικών δυνάμεων».
Και ρωτάω τώρα εγώ με το φτωχό μου το μυαλό:
Ποιο εκ των ανωτέρω δύο πάει κόντρα στη φιλοσοφία του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα; Πεδίο δράσης προνομιακό είναι και για τους ίδιους οι παραδόσεις της Αριστεράς και όσο για το μέτωπο όπως απέδειξαν οι εκλογές μια χαρά το έχτισε. Με πλέρια συμμετοχή των «δημοκρατικών δυνάμεων», τις οποίες ενσωμάτωσε και στην Επιτροπή που θα προετοιμάσει το Συνέδριο του κόμματος.
Από εκεί και πέρα, λυπούμαι πολύ αλλά με γενικούρες και θολούρες δεν κερδήθηκε καμία μάχη, είτε ιδεολογική είτε στο δρόμο. Αντιθέτως, βρήκαν αφορμή διάφοροι και διάφορες να κόψουν λάσπη και να ενσωματωθούν σε σχηματισμούς ισχυρούς, σε μορφώματα που υπόσχονται εξουσία…
Πράγμα το οποίο καταλάβανε και οι πρώην (;) σύντροφοι του Παναγιώτη από τη ΛΑΕ, που το σφραγίσανε το κόμμα και του κατεβάσανε τα ρολά και πάνε τώρα να παίξουν μπαλίτσα με καινούριο μπραντ νέημ το Αριστερό Ρεύμα. Καλή τύχη τους εύχομαι, αλλά θα υπενθυμίσω για μία ακόμη φορά ότι μόνο το μπλα μπλα δεν αρκεί. Ενίοτε το κάρο το σέρνουν οι χαρισματικές προσωπικότητες και ενίοτε είναι ανάγκη το κάρο να το σύρουν οι χαρισματικές προσωπικότητες. Έστω κι αν μας κουράζουν κάπως με τα καπρίτσια τους!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr