Οπότε κάθομαι στις αναπαυτικές πολυθρόνες του «Βυζαντινού» στο Hilton (είπαμε, άλλος καθαρίζει), πίνω τον εσπρέσο μου και αφοσιώνομαι στην κουβέντα με τον απέναντί μου –έναν βαθύ γνώστη της ελληνικής πολιτικής ζωής. Και όχι μόνο της δικής μας πολιτικής ζωής, μιας και ξέρει και τα ξένα και αυτή την ώρα εκεί περιστρέφεται η συζήτηση..
«Είδες πως την πάτησε πανηγυρικά ο Κόρμπιν;», τον ρωτάω.
«Αυτά παθαίνει όποιος υπόσχεται εθνικοποιήσεις στον ύστερο καπιταλισμό», μου απαντάει. «Δεν είδες που ο Τσίπρας ούτε που την έχει σκεφτεί αυτή τη λέξη τόσον καιρό; Έξι μήνες στην αντιπολίτευση, δεν του έχει ξεφύγει τίποτα…»
«Έχει όμως τους άλλους να δουλεύουν για πάρτη του», του αντιγυρίζω. «Βλέπε διοικητές νοσοκομείων, βλέπε μέρισμα, βλέπε Πρέσπες, βλέπε Novartis, βλέπε συνεκμετάλλευση»!
«Κοίτα», μου λέει, «το στόρι με τους διοικητές έσπασε πλάκα ο κόσμος κι ακόμη περισσότερη πλάκα θα σπάσει με τη Novartis. Αρκεί να μην το πνίξουν το κουνελάκι τα media, πράγμα που το βλέπω να γίνεται. Τις Πρέσπες τις έχουν καταπιεί όλοι, εκτός από πέντε-δέκα μακεδονομάχους που ακόμη βαράνε τις ασπίδες. Το μέρισμα θα τσούξει περισσότερο, αλλά κι εκεί έχει κάνει δουλειά η τηλεόραση. Η ογδοντάχρονη θεία μου γύρισε χτες και μου είπε “φέτος το δίνουν μόνο σ’ εκείνους που το έχουν ανάγκη, όχι σε όλους τους άχρηστους”. Και είναι γιατρός συνταξιούχος η θεία, δεν είναι κάνα ούφο»!
«Άρα μας μένει μόνο η συνεκμετάλλευση;», τον ξαναρωτάω.
«Εκεί», μου λέει, «είναι πραγματικά δύσκολα τα πράγματα. Δεν βγαίνουν τα κουκιά και μπορεί να έχουμε εκπλήξεις…»
«Άρα;», απορώ.
«Άρα», απαντάει, «μην αποκλείεις το ενδεχόμενο διπλών εκλογών το Μάρτιο».
«Δηλαδή;», ρωτάω εγώ, «πώς προκύπτει το σενάριο;»
«Απλό είναι», μου λέει. «Πάμε σε μια πρώτη εκλογική μάχη με απλή αναλογική, κερδάει η Νέα Δημοκρατία με μικρή πλειοψηφία, ξεκινάνε οι διερευνητικές, δεν βγαίνει κυβέρνηση και ξαναπάμε σε εκλογές με σύστημα καραμπίνα. Και τις παίρνει η γαλάζια παράταξη και βγάζει ένα σκασμό βουλευτές και κάνει τα ντίλια της».
«Βρώμικο ’89 μου θυμίζει αυτό», του λέω και στραβομουτσουνιάζω.
«Βρώμικο για σένα και τους ομοϊδεάτες σου», απαντάει. «Για κάποιους άλλους ήταν πεντακάθαρο. Δε φταίει η Νέα Δημοκρατία άμα ο ΣΥΡΙΖΑ τσαλαβουτάει στα ρηχά νερά των προσυνεδριακών και τρώει τις σάρκες τους αντί να βγαίνει μπροστά να πλακωθεί…»
«Να υποθέσω», του λέω, «ότι μέσα στο κόλπο θα είναι και καμιά συνταγματική αναθεώρηση με φιόγκο και κουδουνάκια;»
«Και ιδιωτικά πανεπιστήμια θα δεις», μου λέει, «και ιδιωτική ασφάλιση και ιδιωτική υγεία και όλα ιδιωτικά. Αυτά που έγραφες χτες για τη Χιλή και το σύστημα υγείας της κάποιους τους τρομάζουν και κάποιους τους λιγουριάζουν. Υπάρχει πολύς κόσμος που τα θέλει όλα ιδιωτικά και ας πάνε να πνιγούνε όσοι δεν έχουν λεφτά»!
«Άδικο, πολύ άδικο», του απαντάω.
«Άδικο, ξεάδικο», καταλήγει, «αυτοί είναι που πάνε και ψηφίζουν. Και βγάζουν κυβερνήσεις μέσα από τις κάλπες. Δεν φτάνει μόνο η διαμαρτυρία στο δρόμο κύριε ρεπόρτερ, πρέπει να ξέρεις και πως θα πουλήσεις τις ιδέες σου, πως θα πουλήσεις το προϊόν σου».
«Χωρίς καναλάρχες, γίνεται;», τον ρωτάω.
«Ρώτα τον Κόρμπιν», μου λέει και ζητάει το λογαριασμό.
Τον άφησα να πληρώσει…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr