Είναι σαν να έχεις πλακωθεί με το έτερον ήμισυ, να έχετε βγάλει τ’ άπλυτα στη φόρα, να έχετε ανταλλάξει βαριές κουβέντες, γαμωσταυρίδια παντού, να έχεις σηκωθεί εσύ να έχεις φύγει, να σταματάς στο πρώτο κωλόμπαρο που βρίσκεις μπροστά σου και να ζητάει η ψυχούλα σου μια βότκα όσο τίποτε άλλο στον κόσμο..
Μπας και ισορροπήσεις κάπως.
Και να την παραγγέλνεις, «τσάκω μια Στόλι», και να περιμένεις, και να έρχεται το γκαρσόνι και να σου φέρνει ένα φλυτζάνι τσάι. Και να σου λέει και «καλή σας απόλαυση» ο καριόλης!
Κάπως έτσι και με το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη και των συντρόφων του. Βότκα ζήταγε ο ελληνικός λαός, τσάι του προσέφεραν. Και είχαν και τον τσαμπουκά (να το πω τσαμπουκά ή να το πω θράσος;), να επιχειρηματολογήσουν πως ήταν για το καλό του. Σαν το τραγούδι του Μηλιώκα ένα πράγμα, έχουμε τις λύσεις, έχουμε τις απαντήσεις, κάτσε εσύ τώρα κι άκου χάπατο, μιλάνε τα πτυχία και η επαγγελματική σταδιοδρομία…
Εδώ, βέβαια, είναι που μπαίνουν οι Αμερικάνοι στο κόλπο, σοφότατοι ως συνήθως. Οι οποίοι Αμερικάνοι, όταν θέλουν να αναφερθούν περιφρονητικά σε κάποιον δε λένε «δεν δούλεψε ποτέ», λένε «δεν δούλεψε ποτέ σε δουλειά της προκοπής». Με το «δουλειά της προκοπής» να αναφέρεται σε εργασία που θέλει και λίγο ιδρώτα για να βγει πέρα, θέλει και λίγο κόπο, θέλει και λίγο να βάλεις πλάτη, να σου φύγει η μαγκιά. Και δεν μπορώ να φανταστώ κανένα από τα στελέχη του Ποταμιού εκτός γραφείου σε χειρωνακτική αποστολή. Να κουλαντρίζει τα ελαιοραβδιστικά, καλή ώρα!
Τα γράφω αυτά, διότι έσκασε μύτη η ανακοίνωση για αναστολή λειτουργία του Ποταμιού μετά από πρόταση του Σταύρου Θεοδωράκη. Την απόφαση την πήρε το Πολιτικό Συμβούλιο του κόμματος ή τουλάχιστον όσοι και όσες έχουν απομείνει (γίνομαι κακός, το ξέρω…) στο Πολιτικό Συμβούλιο του κόμματος μετά απ’ τις ομαδικές αποχωρήσεις και αποψιλώσεις. Και γράφει κάπου εκεί πέρα στην ανακοίνωση:
Μισά λόγια, θολά συμπεράσματα ως συνήθως. Αν κάτι άφησε το Ποτάμι στην πολιτική ζωή της Ελλάδας είναι αυτή η ατολμία του να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Όλο γύρω γύρω τα έφερνε και όλο στα ρηχά νερά πλατσάναγε. Μόνο εκείνο το τεράστιο μέγεθος η Λυμπεράκη βγήκε και είπε στα ίσα ότι οι φτωχοί δεν αξίζουν τον κόπο και καλά θα κάνουν να κάτσουν στ’ αυγά τους γιατί η δημοκρατία μας δεν τους έχει ανάγκη. Κάπως έτσι δηλαδή, γιατί δεν έχω όρεξη να ψάχνω τώρα και να βρω ακριβώς τη δήλωσή της στο γκουγκλάκι. Ας το αφήσουμε καλύτερα στους ιστορικούς, που σε καμιά δεκαετία θα καταπιαστούν με τα παράδοξα φρούτα του ελληνικού κοινοβουλίου σε περιόδους θαυμάσιας αναταραχής…
Υ.Γ.: Το Ποτάμι όχι, αλλά κάποιοι από τους ανθρώπους του ναι, πρόσφεραν μια υπηρεσία στην πατρίδα ψηφίζοντας την συμφωνία των Πρεσπών. Τους το χρωστάμε και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε.
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
Και να την παραγγέλνεις, «τσάκω μια Στόλι», και να περιμένεις, και να έρχεται το γκαρσόνι και να σου φέρνει ένα φλυτζάνι τσάι. Και να σου λέει και «καλή σας απόλαυση» ο καριόλης!
Κάπως έτσι και με το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη και των συντρόφων του. Βότκα ζήταγε ο ελληνικός λαός, τσάι του προσέφεραν. Και είχαν και τον τσαμπουκά (να το πω τσαμπουκά ή να το πω θράσος;), να επιχειρηματολογήσουν πως ήταν για το καλό του. Σαν το τραγούδι του Μηλιώκα ένα πράγμα, έχουμε τις λύσεις, έχουμε τις απαντήσεις, κάτσε εσύ τώρα κι άκου χάπατο, μιλάνε τα πτυχία και η επαγγελματική σταδιοδρομία…
Εδώ, βέβαια, είναι που μπαίνουν οι Αμερικάνοι στο κόλπο, σοφότατοι ως συνήθως. Οι οποίοι Αμερικάνοι, όταν θέλουν να αναφερθούν περιφρονητικά σε κάποιον δε λένε «δεν δούλεψε ποτέ», λένε «δεν δούλεψε ποτέ σε δουλειά της προκοπής». Με το «δουλειά της προκοπής» να αναφέρεται σε εργασία που θέλει και λίγο ιδρώτα για να βγει πέρα, θέλει και λίγο κόπο, θέλει και λίγο να βάλεις πλάτη, να σου φύγει η μαγκιά. Και δεν μπορώ να φανταστώ κανένα από τα στελέχη του Ποταμιού εκτός γραφείου σε χειρωνακτική αποστολή. Να κουλαντρίζει τα ελαιοραβδιστικά, καλή ώρα!
Τα γράφω αυτά, διότι έσκασε μύτη η ανακοίνωση για αναστολή λειτουργία του Ποταμιού μετά από πρόταση του Σταύρου Θεοδωράκη. Την απόφαση την πήρε το Πολιτικό Συμβούλιο του κόμματος ή τουλάχιστον όσοι και όσες έχουν απομείνει (γίνομαι κακός, το ξέρω…) στο Πολιτικό Συμβούλιο του κόμματος μετά απ’ τις ομαδικές αποχωρήσεις και αποψιλώσεις. Και γράφει κάπου εκεί πέρα στην ανακοίνωση:
«Πολεμηθήκαμε άγρια από όλους αυτούς που θεωρούν την πολιτική ως κομματικό φέουδο και τη χρησιμοποιούν για να έχουν οι ίδιοι και οι παρέες τους μια άκοπη ζωή».Πίκρα, ξανά πίκρα και πάλι πίκρα μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα. Ποιοι είναι αυτοί και αυτές ρε γαμώτι που θεωρούν την πολιτική ως κομματικό φέουδο και τη χρησιμοποιούν για να περνάνε μπέικα; Οι Συριζαίοι; Οι Νεοδημοκράτες; Ο Βελόπουλος; Ο Γιάνης μας; Κάποια θειάκα από την Κουτσούφλιανη, που κατεβαίνει με το αστικό στα Τρίκαλα να πουλήσει ρίγανη στο παζάρι;
Μισά λόγια, θολά συμπεράσματα ως συνήθως. Αν κάτι άφησε το Ποτάμι στην πολιτική ζωή της Ελλάδας είναι αυτή η ατολμία του να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Όλο γύρω γύρω τα έφερνε και όλο στα ρηχά νερά πλατσάναγε. Μόνο εκείνο το τεράστιο μέγεθος η Λυμπεράκη βγήκε και είπε στα ίσα ότι οι φτωχοί δεν αξίζουν τον κόπο και καλά θα κάνουν να κάτσουν στ’ αυγά τους γιατί η δημοκρατία μας δεν τους έχει ανάγκη. Κάπως έτσι δηλαδή, γιατί δεν έχω όρεξη να ψάχνω τώρα και να βρω ακριβώς τη δήλωσή της στο γκουγκλάκι. Ας το αφήσουμε καλύτερα στους ιστορικούς, που σε καμιά δεκαετία θα καταπιαστούν με τα παράδοξα φρούτα του ελληνικού κοινοβουλίου σε περιόδους θαυμάσιας αναταραχής…
Υ.Γ.: Το Ποτάμι όχι, αλλά κάποιοι από τους ανθρώπους του ναι, πρόσφεραν μια υπηρεσία στην πατρίδα ψηφίζοντας την συμφωνία των Πρεσπών. Τους το χρωστάμε και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε.
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
