Ας μην αραδιάσω κλισέ για το πόσο ο ελεύθερος χώρος στις πόλεις,..
όλες τις πόλεις και τις γειτονιές (και τις προνομιούχες και τις λιγότερο «τυχερές») είναι πηγή αναζωογόνησης των πολιτών.
Ας σκεφτούμε όλοι για λίγο πώς έχουμε γυρίσει από ένα ταξίδι στο εξωτερικό ή πώς έχουμε ακούσει ιστορίες από κάποιον που γύρισε από την αλλοδαπή…
Ακούμε (ή μιλάμε) για καθαριότητα, για πάρκα, και τελικά για τον σεβασμό που δείχνουν όλοι σε ό,τι τους παρέχεται.
Την πρώτη φορά που πήγα στο εξωτερικό, μικρός σε ηλικία έβαζα το πόδι μου στο οδόστρωμα στη διαγραμμισμένη διάβαση πεζών και τα αυτοκίνητα κοκάλωναν. Δεν ήθελα να περάσω απέναντι, ήθελα να κάνω πλάκα. Αλλά κάθε όχημα που έβλεπε ένα παιδί να βάζει το πόδι του στο δρόμο σταματούσε!
Πέρσι που περπατούσα με τον γιο φίλου μου που ζει στο εξωτερικό τον προειδοποιούσα σε κάθε διάβαση να προσέχει λέγοντας «Εδώ δεν είναι … είναι Ελλάδα» και ντρεπόμουν.
Ο έλλειψη σεβασμού στους άλλους (που προκύπτει και από έλλειψη αυτοσεβασμού τελικά) είναι από τα χειρότερα χαρακτηριστικά των νεοελλήνων.
Να όπως το παράδειγμα της φωτογραφίας που τράβηξα Κυριακή πρωί στο πάρκο του Φλοίσβου. Τι δουλειά έχουν τα αυτοκίνητα εκεί που πάει ο άλλος το παιδί του να το αφήσει να τρέξει άφοβα;
Δε σεβόμαστε τίποτα προκειμένου να κάνουμε τη δουλειά μας, το κέφι μας, το κομμάτι μας, εντύπωση. Δε σεβόμαστε, και το χειρότερο είναι ότι πάντα υπάρχει μια «καλή δικαιολογία» για κάθε πράξη που κάνουμε και τελικά έχει αντίκτυπο στην κοινωνία.
Δεν υπολογίζουμε τα πάρκα και τα κάνουμε πάρκινγκ, δεν υπολογίζουμε στις εισόδους πεζοδρόμων και τις κλείνουμε γιατί δε βρίσκουμε αλλού πάρκινκγ, δεν σταματάμε να περάσουν οι πεζοί παρά πατάμε το γκάζι να τους προλάβουμε. (και τόσα άλλα παραδείγματα)
Γενικώς επιδεικνύουμε μια γαϊδουρινή συμπεριφορά (χωρίς να ξέρω αν τα συμπαθή τετράποδα είναι εξίσου εγωιστικά με εμάς που φτιάχνουμε εκφράσεις).
Γενικώς και ειδικώς το τομάρι μας να περνάει καλά και δε δίνουμε λογαριασμό για κανέναν άλλον.
Θαμπωνόμαστε με σωστές συμπεριφορές όταν τις βλέπουμε στο εξωτερικό αλλά μόλις επιστρέψουμε στην πατρίδα θυμόμαστε ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει ο εαυτούλης μας.
Αλλά, ποιος νοιάζεται;
Γιάννης Καφάτος
