Κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα, νομίζω ότι το ’68, μπορεί και το ’69, βγήκε ο μέγιστος άνκορμαν της αμερικάνικης τηλεόρασης Γουόλτερ Κρονκάιτ και τα έχωσε στην κυβέρνηση της Ουάσινγκτον για το σφαγείο του πολέμου στο Βιετνάμ. Και είπε τότε την μεγάλη την παρόλα ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον (άρα ήταν το ’68, το δέσαμε):
«Άμα έχασα τον Κρονκάιτ,..
έχασα και τον μέσο Αμερικάνο»!
Το ίδιο κινδυνεύει να πει, παρόλη την παροιμιώδη ψυχραιμία του και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, άμα συνεχιστεί το στόρι των ημερών με τις πρωτοβουλίες Χρυσοχοΐδη. Ο οποίος δεν έχει απλώς πάρει στα σοβαρά το ρόλο του ως υπουργού Προστασίας του Πολίτη, αλλά επιδεικνύει ζήλο Ιησουίτη μοναχού. Κυρίως απέναντι στις εκφράσεις εκείνες του καθημερινού μας βίου, όπου ανιχνεύονται αριστερίστικες ή αναρχικές αποχρώσεις. Σε όλη αυτή την ελευθεριακή κουλτούρα, που ο ΣΥΡΙΖΑ σε μεγάλο βαθμό την είχε αφήσει στην ησυχία της.
Και δεν αναφέρομαι στην σύλληψη των τρομοκρατών της Αυτοάμυνας. Αυτού καμιά κυβέρνηση αστικού κράτους δεν τους θέλει στην καμπούρα της και δεν τους υποφέρει. Μη λέμε παραμύθια τώρα και μην επιστρέφουμε στις μέρες των ηλιθίων συνωμοσιών, όπου αρχηγός της 17 Νοέμβρη ήταν αυτοπροσώπως ο Αντρέας Παπανδρέου. Άλλο η ενεργός τρομοκρατία με τα Καλάσνικωφ και τις χειροβομβίδες και τα εκρηκτικά και οι άλλοι οι δόλιοι οι καταληψίες της ΑΣΟΕΕ με τις φιάλες της βότκας (τις φιάλες της βότκας αν έχεις Θεό), τα κράνη και τα μαδέρια…
Τους έβλεπα τους καταληψίες όποτε πέρναγα από την ΑΣΟΕΕ για να φωτογραφίσω τα γκραφίτι της σχολής. Κάτι δωματιάκια μεγέθους πλυσταριού είχαν καταλάβει, δύο επί δύο, δύο επί τρία βαριά βαριά, και η πόρτα ανοιχτή ήταν. Πως διάολο θα οργανώνανε εκεί μέσα την ανατροπή της αστικής δημοκρατίας είναι λίγο όχι μόνο να το σκεφτώ αλλά και να το φανταστώ. Άντε να βγάζανε κάναν πύρινο λόγο και να διαβάζανε φωναχτά το «Εγχειρίδιο του καθημερινού αντάρτη πόλης» (ο φίλος μου ο Κτενάς το έγραψε, γαμώ τα βιβλία), για να πάρουνε θάρρος. Συν ολίγη βότκα φυσικά, γιατί η κατάληψη το θέλει το οινόπνευμά της!
Και η μολότωφ τη θέλει τη βενζίνα της. Αλλά βενζίνα δεν βρέθηκε στην ΑΣΟΕΕ, βρέθηκαν μόνο τέσσερις φιάλες άδειες (είχαν προλάβει οι καριόληδες και τις ήπιαν, δεν έμεινε σταγόνα για τα ΜΑΤ…), συν κάτι κράνη μοτοσυκλέτας, απ’ αυτά που μπορούν να σου κρύψουν τη φάτσα στη διαδήλωση, δεν λέω, αλλά ενδέχεται να σου σώσουν και τη ζωή στο ντελαπάρισμα. Δηλαδή εσύ τώρα αν ήσουν ο Μέσος Έλληνας, ούτε καν ο μέσος Αμερικάνος, δεν θα τις είχες τις αμφιβολίες σου για τις βότκες τις σατανικές που ανακάλυψε η αστυνομία στην ΑΣΟΕΕ; Δεν θα χαμογέλαγες με χαμόγελο πλατύ;
Η σύγκλητος από την άλλη, που δεν διαθέτει ίχνος χιούμορ, αποφάσισε να τη σφραγίσει τη σχολή σε μια πρωτοφανή επίδειξη κωλοπιλάλας. Κι όταν μια ευμεγέθης ομάδα φοιτητών έσπασε τα εξωτερικά λουκέτα για να πραγματοποιήσει συνέλευση στον περίβολο του κτιρίου (στον περίβολο, το ξαναγράφω), το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη ξανάγινε υπουργείο Δημοσίας Τάξεως κι έστειλε τα ΜΑΤ για τσαμπουκάδες. Και πάλι καλά να λέμε που το επεισόδιο έληξε με ολίγα δακρυγόνα και τις ελάχιστες δυνατές εκφράσεις βίας…
Αλλά το πρόβλημα παραμένει: Οι αντιδράσεις της αστυνομίας και των προϊσταμένων της προδίδουν άγχος και όχι ψυχραιμία. Αν συνεχίσουμε έτσι θα οδηγηθούμε σε κλιμάκωση αντί για εκτόνωση της αντιπαράθεσης και όλοι γνωρίζουμε οι κλιμακώσεις που καταλήγουν. Σε μια τέτοια περίπτωση ακόμη και ο μέσος Έλληνας που έχει μάθει να στρώνει αρίδα στον καναπέ και να καταπίνει αμάσητα όσα του σερβίρουν τα κανάλια, υπάρχει σοβαρή περίπτωση να ξεκουνηθεί. Και τότε τι κάνουμε κύριε Μιχάλη μου;
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
