Ο δημοσιογράφος, νησιώτης κι αυτός, άρα ίσος και όμοιος, αλλά..
στην προκειμένη περίπτωση λίγο πιο μπροστά από τον υπουργό, δύο ή τρία βήματα, που αυξομειώνονται από την κίνηση που κάνει στο πλατό, ανάλογα με την ένταση της φωνής, το βάθος του βλέμματος όταν μιλά για συνταξιούχους...
Σε κάθε περίπτωση, ο δημοσιογράφος είναι μπροστά. Αλλωστε, παρουσιάζει το νέο ασφαλιστικό. Ναι, φυσικά ο δημοσιογράφος και όχι ο υπουργός. Ομως, ο τελευταίος είναι πολύ χρήσιμος σε αυτήν την εκπομπή του Γ. Αυτιά το πρωί του Σαββάτου.
Και μόνο η παρουσία του στο πλάνο, το «ακριβώς» που ξεστομίζει, η συγκατάβαση που δείχνει παρατηρώντας τον πίνακα με τα παραδείγματα που έχει φτιάξει το επιτελείο του δημοσιογράφου, ακόμη κι ο εκνευρισμός που του βγαίνει κάποια στιγμή, όταν τολμά να πει στον δημοσιογράφο «θα απαντήσω, όπως πρέπει να απαντήσω», όλα αυτά ομολογούν τον ρόλο του...
Μόνο που ο ρόλος ενός υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων (το Κοινωνικών Ασφαλίσεων χάθηκε κι αυτό μέσα στο νέο επιτελικό κράτος) δεν είναι αυτός του πρωταγωνιστή ή του δευτεραγωνιστή σε τηλεοπτικό σόου. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται να αποκαλύψει τον νέο ασφαλιστικό νόμο που αφορά εκατομμύρια ασφαλισμένους και συνταξιούχους.
Δεν αμφισβητεί κανείς το δικαίωμα του πολιτικού και του υπουργού, στη συγκεκριμένη περίπτωση του Γ. Βρούτση, να σχεδιάζει την επικοινωνιακή του στρατηγική. Ολοι το έκαναν. Ολοι το κάνουν...
Αλλά μετά το 1975 δεν θυμόμαστε κανέναν υπουργό, ακόμη και από τις κυβερνήσεις της Ν.Δ., να αντικαθιστά τη θεσμοθετημένη συνέντευξη Τύπου, την ενημέρωση των συντακτών του υπουργείου του για ένα τόσο σοβαρό θέμα, με ένα οποιοδήποτε τηλεοπτικό σόου.
Είναι θέμα δεοντολογίας και όχι νομιμότητας. Ή μάλλον είναι κάτι πολύ περισσότερο, που εκφεύγει ακόμη και της πολιτικής: θέμα ανασφάλειας και απόλυτης εξάρτησης από τη μικρή οθόνη. Οι ασφαλισμένοι, όμως, δεν φταίνε σε τίποτα που ο υπουργός Εργασίας απουσίαζε στην τελευταία δημοσκόπηση από τη δεκάδα παλαιών και νέων υπουργών με τις καλύτερες επιδόσεις...
ΕΦ.ΣΥΝ. / ΄Αποψη