Άνθρωποι με πληγές στα πόδια και στην καρδιά...

Δουλεύω στο καμπ προσφύγων στα Διαβατά. Όταν πηγαίνω με το λεωφορείο κολλάμε ο ένας στον άλλο. Οι Ελληνίδες κυρίες κλείνουν με τα φουλάρια τις μύτες τους και μουρμουρίζουν μίσος. Το λεωφορείο σταματάει στα Διαβατά και μετά οι άνθρωποι το κόβουν με τα πόδια. Στο δρόμο που καταλήγει στο καμπ δεν υπάρχουν φώτα. Δεν υπάρχει πεζοδρόμιο. Τρία χρόνια τώρα, 1000 άνθρωποι επιπλέον που μένουν..
στα Διαβατά δεν δικαιούνται ένα παραπάνω λεωφορείο να τους εξυπηρετεί, ένα φως να βλέπουν το δρόμο που πατάνε.
Καθημερινά βλέπω ανθρώπους να παλεύουν να ταίσουν τα παιδιά τους, να δουν ένα γιατρό, να στήνουν και να ξεστήνουν νάυλον με πέτρες γύρω γύρω αντί για σκηνές μήπως και μπορέσουν να κοιμηθούν το βράδυ χωρίς να τους φάει η βροχή. Τους βλέπω τα βράδια να ανάβουν φωτιές και να έρχονται κοντά για να ζεσταθούν. Άνθρωποι με πληγές στα πόδια και στην καρδιά, άνθρωποι με Αμκα και χωρίς, λες και αυτό είναι ταυτότητα τους πια. 
- διαβάστε τη συνέχεια στο μπλογκ agitatoras EΔΩ