Βροχή οι καταγγελίες, ποτάμι οι διαμαρτυρίες. Κάτι δεν πάει καλά τώρα τελευταία με τη συμπεριφορά των Μονάδων Αποκαταστάσεως της Τάξεως. Κάτι δεν πάει καθόλου καλά, όπως μαρτυρούν όχι ένας, όχι δύο αλλά δεκάδες συμπολίτες μας που δέχτηκαν «περιποιήσεις» δια χειρός ΜΑΤατζήδων. Κι ας βγάζει ανακοινώσεις ο υπουργός, υπερήφανος για το έργο των υφισταμένων του…
Να καταγράψω ένα ένα τα περιστατικά εδώ, θα ήταν μάλλον παράλογο. Φούντωσε πολύ το στόρι, δεν μας φτάνει ο χώρος ούτε για δείγμα. Αντ’ αυτών λοιπόν, θα καταθέσω δυο λόγια από το αξεπέραστο βιβλίο «Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου», που υπέγραψε προ πολλών δεκαετιών ο Στέφανος Γρανίτσας. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε:
«Πιστεύουν ότι άμα μπει στο κοπάδι σφάζει κάθε Λύκος έως 99. Άμα φθάσει τα 100 λέγουν ότι σκάζει. Να χορτάσει δεν υπάρχει φόβος. Μήπως τρώγει κρέας; Ανοίγει μια φλέβα στο λαιμό και πίνει το αίμα. Γι’ αυτό λέγουν: Άμα έχει ένας Λύκος, έχουν εκατό κοράκια. Άμα έχουν εκατό κοράκια, δεν έχει ένας Λύκος.
“Μπήκε ο Λύκος στο κοπάδι, αλλοιά πώχει το ένα”. Βεβαιωμένο πράγμα είναι, ότι αν σ’ ένα κοπάδι είναι πεταμένα ένα ή λίγα πρόβατα κανενός συμμορίτη, εκείνα θα πρωτοπάρει ο Χάρος. Ο λόγος είναι ο εξής:
Κάθε μπουλούκι είναι σαν από ιδιαίτερα πάστα φκιασμένο. Αν σμίξετε πέντε μπουλούκια, θα έχετε μεν ένα μεγάλο κοπάδι, αλλά με την πρώτη αναταραχή σχίζονται κατά μπουλούκια, όπως ήταν πριν χωρισμένα. Αν λοιπόν στο κοπάδι είναι ένα μοναχό πρόβατο θα ξεκόψει και ίσως γλυτώσουν τα άλλα από τα σκυλιά, τα οποία, ως μυαλωμένα, θα τρέξουν να γλυτώσουν τα περισσότερα, αλλά το ένα σπάνιο να σωθεί.
Επειδή με το αίμα ενός προβάτου δεν μπορεί βέβαια να χορτάσει, ούτε επί τόπου είναι εύκολον να το καταπιεί, αναγκάζεται να το παίρνει μαζί του, και ιδού πως. Αν μεν είναι μικρό το πετά στην πλάτη του και φεύγει, σαν να έχει επανωφόρι ριγμένο στους ώμους του. Αν είναι μεγάλο το δαγκάνει από το αυτί, το ζώνει με την ουρά του στη μέση και τοιουτοτρόπως πηγαίνουν αλαμπρατσάτο».
