«Ζούμε ημέρες 2015. Οι ροές είναι τεράστιες. Από τα περίπου 50-60 άτομα στις αρχές Ιουλίου, τώρα είναι περισσότερα από 200 ημερησίως. Μπορεί να ευθύνονται οι εκλογές στη Γερμανία, μπορεί η επιδείνωση των σχέσεων Τουρκίας-ΕΕ, ή ίσως το τελευταίο κύμα πριν από την επιδείνωση των καιρικών συνθηκών ενόψει χειμώνα, αλλά κάτι συμβαίνει».
Μια δήλωση στην Guardian του..
Παντελή Δημητρίου, από τη ΜΚΟ «Ηλιαχτίδα» στη Μυτιλήνη. Μια δήλωση όχι χθεσινή αλλά από τον Σεπτέμβριο του 2017, όταν είχαμε και πάλι δραματική αύξηση των αφίξεων μεταναστών και προσφύγων στα νησιά του ΒορειοΑνατολικού Αιγαίου. Μόνο που τότε δεν σκίστηκε το παραπέτασμα, δεν έβγαλε αφρούς το στόμα, δεν υψώθηκαν οι καραμπίνες και οι σάρισες. Δεν βγήκε ο πρώην υπουργός Χαράλαμπος Αθανασίου να δηλώσει ότι η Λέσβος μπορεί να γίνει μια νέα Ροδόπη…
Όντως το είπε, στο ραδιόφωνο Θέμα 104,6, υπογραμμίζοντας χαρακτηριστικά:
«Σύμφωνα με τα στοιχεία της μαιευτικής κλινικής, ο μέσος όρος των γεννήσεων τα τρία τελευταία χρόνια έχει διπλασιαστεί στους μουσουλμάνους έναντι των ελλήνων, εκτιμώντας ότι με αυτούς τους ρυθμούς σε 20 χρόνια το 30% θα είναι μουσουλμάνοι, όπου τα αιτήματα από την Τουρκία για τεμένη και αναγνώριση μειονότητας μπορεί να δημιουργήσουν μία νέα Ροδόπη».
Έτσι σεμνά και ταπεινά την έριξε τη μπόμπα ο βουλευτής της ΝΔ, μιλώντας όμως για έναν μουσουλμανικό πληθυσμό που αλλάζει από μέρα σε μέρα, σε αντίθεση με εκείνον της Ροδόπης που είναι τύπου Βρασνά. Εκατοντάδες χρόνια γαντζωμένοι στο ίδιο χώμα, πουθενά δεν πάνε, εκεί είδανε το φως του ήλιου, εκεί μένουνε. Σαν να συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια, το πρώτο πράγμα που μας μάθανε να μην κάνουμε στη σχολή. Αλλά ο Αθανασίου επιμένει!
Την ίδια ώρα στη Μυτιλήνη κοιτάνε δίπλα τους και δεν ξέρουν καταπού να στρίψουν. Έχουν φτάσει τους δεκαοκτώ χιλιάδες οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στο νησί και λύση καμιά δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
«Και πώς να φανεί λύση», μου λέει φίλος μου Μυτηλινιός, «όταν έρχονται πάνω από τρεις χιλιάδες άνθρωποι το μήνα και δεν φεύγουν ούτε πεντακόσιοι…»
Και τι θα γίνει, τον ρωτάω.
«Στήνεται σκηνικό σύγκρουσης», μου απαντάει. «Δεν είναι μακριά η μέρα που θα γίνει το μπαμ. Σημείωσέ το από τώρα, για να μην μου λες ύστερα ότι δεν στα είπα!»
Την ίδια ώρα βγαίνει ο άλλος με τη στολή του Μακεδονομάχου στη Νάουσα και το κοντάρι ανά χείρας μπας και τρομάξουν οι αλλοδαποί και κλάσουν μέντες. Κι από κοντά άλλοι είκοσι λεβέντες, έτοιμοι για τσαμπουκάδες. Εκεί κι αλλού, με πέτρες, με μπουλντόζες, με καραμπίνες ίσως, γιατί βολεύει η καραμπίνα, που να φτουρήσει η πέτρα, το πολύ πολύ κάνα τζάμι να σπάσει, ενώ με το ντουφέκι του τινάζεις του αλλουνού τα μυαλά στον αέρα και ξεμπερδεύεις. Τον στέλνεις σε έναν καλύτερο κόσμο…
Ναι λοιπόν, στήνεται ένα σκηνικό σύγκρουσης και αυτό το σκηνικό δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι θα περιοριστεί στη Μυτιλήνη. Συμβαίνουν όμως αυτά όταν καλλιεργείς φρούδες ελπίδες, όταν παριστάνεις τον Χάρυ Πότερ που θα λύσει με το μαγικό ραβδάκι του όλα τα ζητήματα. Και ύστερα σε προλαβαίνει η πραγματικότητα και αναρωτιέσαι γιατί βρωμάει ο τόπος μπαρούτι.
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
