Συζητούσα πριν από κάνα μήνα με το φίλο μου το Νίκο που έχει παιδί στο Πανεπιστήμιο και λέγαμε για την πορεία των καταλήψεων στις σχολές. Αριστερός φόλα ο Νίκος, μόνο τα κλάματα δεν είχε βάλει με τη νοοτροπία των φοιτητών.
«Αυγά Τουρκίας ρε Χρήστο», μου είπε.
«Τι εννοείς φίλε», ρώτησα εγώ ανυποψίαστος..
«Θυμάσαι που είχε βγει το ρεπορτάζ ότι θα εξισωθούν τα Πανεπιστήμια με τα ΙΕΚ, με τρίπλα μέσω εξωτερικού», σημείωσε ο φίλος.
«Ε ναι, το θυμάμαι», είπα εγώ.
«Κανονικά, έπρεπε να είχαν πάρει φωτιά οι σχολές, να παίζανε καταλήψεις παντού, να γίνονταν συνελεύσεις πρωί βράδυ, μαθήματα μηδέν και πάει λέγοντας», επιχειρηματολόγησε ο Νίκος.
«Νομίζω ότι στην αρχή κάπως έτσι είχε γίνει», του είπα.
«Στην αρχή ναι, αλλά ύστερα φυλλορρόησαν οι καταλήψεις με εκπληκτική ταχύτητα. Από δεκάδες που ήταν πρώτα, μπορούσες να τις μετρήσεις στα δάχτυλα του ενός χεριού», με ενημέρωσε.
«Ο λόγος;», απόρησα.
«Κοίτα, στη σχολή του παιδιού μου», συνέχισε, «βγήκαν καμιά πενηνταριά φοιτητές να κάνουν κατάληψη και τους την πέσανε ένα σωρό πρωτοετείς και δευτεροετείς ότι όχι εμείς θέλουμε να κάνουμε μάθημα. Άσχετοι πρωτοετείς και δευτεροετείς, όχι Δαπίτες», μου είπε.
«Ησυχία, τάξις, ασφάλεια δηλαδή», του απάντησα.
«Κάπως έτσι», κατέληξε. «Δεν ήθελαν ν’ ακούσουν λέξη για κατάληψη, έστω κι να το ζήτημα τους έκαιγε κι αυτούς και τα πτυχία τους…»
Αυτά πριν από κάνα μήνα. Κι αλήθεια έλεγε ο Νίκος, άμα παρακολουθούσε κανείς τις ιστοσελίδες τις φοιτητικές που καταμετρούσαν τις καταλήψεις, έβλεπε καθημερινά να μειώνεται ο αριθμός τους. Όσο για τον κομφορμισμό των φοιτητών, τον επιβεβαίωσα και από άλλες πηγές. Μάθημα και πάλι μάθημα, όξω καταληψίες, ζήτω η γνώση, επιστροφή στο βιβλίο και στις παραδόσεις. Ένας όχι και τόσο μικρός θάνατος γι’ αυτό που είχαμε συνηθίσει να αποκαλούμε φοιτητικό κίνημα…
Ώσπου ήρθε ο Χρυσοχοΐδης και του ‘δωσε ξανά ζωή!
Με την απρόσκλητη αστυνομική παρέμβαση στην ΑΣΟΕΕ κατά κύριο λόγο, μαζί φυσικά και με τις υπόλοιπες δράσεις (γκουχ, γκουχ) των ενστόλων τις επόμενες μέρες, που ξύπνησαν τα κοιμισμένα αντανακλαστικά των φοιτητών. Και άνοιξαν τα μάτια ακόμη και στην σιωπηλή πλειοψηφία, που προτιμούσε ως εκείνη την ώρα να χώνει το κεφάλι στην άμμο. Κάπως έτσι είδαμε ένα κύμα καταλήψεων στις σχολές όλη την περασμένη εβδομάδα, μια έξαρση και μια έξαψη που κορυφώθηκαν με την γιορτή του Πολυτεχνείου και μια ένταση που δεν λέει ακόμη να κοπάσει. Κάτι κουνήθηκε!
Και, φυσικά, δεν ξέρω αν θα συνεχίσει να κουνιέται και τις επόμενες μέρες. Άλλωστε είναι πονηροί οι καιροί, για να μην πω παμπόνηροι, και το τελεσίγραφο του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για τερματισμό των κάθε είδους καταλήψεων μάλλον περαιτέρω επιπλοκές προκαλεί. Για να μην μιλήσω για την έκτη Δεκεμβρίου, που είναι λίγο πιο κοντά απ’ όσο νομίζουμε…
Όπως και να έχει το πράγμα πάντως, όλοι μας και όλες μας έχουμε ανάγκη ένα ζωντανό και όχι ένα ψόφιο φοιτητικό κίνημα. Ναι, το ξέρω, μπο είναι αποκύημα της μεσαίας τάξεως και των παραφυάδων της, αλλά σε δύσκολους καιρούς μπορεί να αναδειχθεί σε πρωτοπορία αγώνων και κινητοποιήσεων. Και έχω την εντύπωση, μακάρι να βγω ψεύτης, ότι οι καιροί όσο θα πάνε και θα δυσκολεύουν!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
