Ένα παλιοκούτσουρο πετάει βλαστούς, κρέμονται κάτι ξινά μπιχλιμπίδια, και ο καιρός περνάει, ο ήλιος τα ψήνει και γίνονται γλυκά σαν το μέλι! Τα λέμε τότε σταφύλια. Τα πατούμε, βγάζουμε το ζουμί τους και το βάζουμε σε βαρέλια. Αυτό σιγοβράζει μοναχό του, το ανοίγουμε τον Νοέμβρη,
του Αη Γιώργη του Μεθυστή και έχει γίνει κρασί!
Τί θαύμα είναι αυτό; Πίνεις αυτό το κόκκινο ζουμί, και η ψυχή μεγαλώνει, δεν την χωράει πλέον το κορμί, αντροκαλιέται να παλέψει με τον Θεό! Τί είναι όλα αυτά αφεντικό δεν μου λες;
[Καζαντζάκης:Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά]
*Του Αϊ Γιώργη του Μεθυστή σήμερα- από το fb της Γωγώς Τέτου