Η μαμά μου με τον Γ. ήταν συνάδελφοι για πολλά χρόνια. Αγαπιόντουσαν, εκτιμιόντουσαν, αλλά σκοτώνονταν για τα πολιτικά –σκληρός ΠΑΣΟΚτζης ο Γ., τα καλά τα χρόνια- και η μητέρα μου δε σήκωνε μύγα στο σπαθί της –ούτε τώρα σηκώνει.
Το 2011, τον Σεπτέμβρη, ο γιος του Γ. περνάει στο Πανεπιστήμιο..
Κοντά δυο χρόνια Πασοκάρα, μνημόνια, απεργίες, πορείες, καταστολή, ένας κόσμος σε κίνηση. Στις 6 Δεκεμβρίου ο γιος του βγήκε να γιορτάσει. Σε ένα μπαρ. Στα Εξάρχεια. Είχαν μπαράρες τα Εξάρχεια- ακόμα έχουν. Είναι τέσσερα χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Αστυνομία παντού. Πορείες που κατέληγαν τα μπλοκ με τα πανό τους στα γραφεία τους, σε ένα κλίμα τρομοκρατικό. Ο γιος του περπατούσε στον δρόμο με τους φίλους του. Στον πιο κάτω δρόμο γίνονταν επεισόδια, τα ΜΑΤ πετούσαν χημικά, κάποιοι έτρεχαν, κάποιοι τρώγαν ξύλο. Ο γιος του βρέθηκε μπροστά τους. Και την ίδια νύχτα, καθυβρισμένος και ξυλοφορτωμένος στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ και με κατηγορίες την επομένη για κατοχή εκρηκτικών μηχανισμών, πετρών, και όλα αυτά τα όμορφα. Τρομονόμος με λίγα λόγια.
Ο Γ. κίνησε γη και ουρανό, έφυγε ξημερώματα να δει αν είναι καλά το παιδί του, να βρει δικηγόρο υπεράσπισης, να τον φροντίσει, να τον στέρξει. Πέρασαν για τρία χρόνια των παθών τους τον τάραχο, μέχρι να εκπέσουν οι κατηγορίες, να αποδειχτεί μια τρύπα στο νερό, να αποδειχτεί πώς κατασκευάζονται οι «ένοχοι».
Στον Γ. αποκαλύφθηκε ένας άλλος κόσμος. Τελείωσε η αθωότητα και η πίστη στην αλήθεια των δελτίων των 8. Δεν μπορούσε να χωνέψει πώς γίνεται να κατηγορείται κάποιος άνθρωπος δίχως να έχει κάνει τίποτα, πώς γίνεται η αστυνομία να δέρνει και να βρίζει χυδαία- η χούντα είχε περάσει προ πολλού, πώς γίνεται να υπάρχει κυβέρνηση δημοκρατική και να συλλαμβάνονται νέα παιδιά στον σωρό.
Ο Γ. δεν ψήφισε ξανά ΠΑΣΟΚ. Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει πολύ. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Γ. δεν αμφισβήτησε στιγμή το παιδί του. Στιγμή. Ήταν δίπλα του σε όλα, από την αρχή μέχρι το τέλος και πάλεψε μαζί του, δίχως μα και μου.
Με όλο αυτό θέλω να πω να ακούτε τα παιδιά σας. Να τα ακούτε και να τα πιστεύετε. Να τα πιστεύετε και να τα στηρίζετε. Να τα στηρίζετε και να είστε περήφανοι για όσα από αυτά αντιδρούν στον ζόφο. Όλα τα υπόλοιπα είναι ένας εσμός. Κι ευτυχώς, όταν ο εσμός θα λυσσά, θα ξέρουμε ότι ο κόσμος παίρνει μπροστά και αρχίζει ξανά να κινείται.
- από το fb της Hρώς Διώτη
