46 χρόνια λοιπόν αργότερα δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε για τα εξής:
Αν υπήρχαν νεκροί. Ακόμη κάποιοι το αμφισβητούν. Και ας υπάρχουν δικαστικά πορίσματα, και συγγενείς, και φωτογραφίες τους και μαρτυρίες...
Αν οι νεκροί είναι "του Πολυτεχνείου" γιατί λέει σκοτώθηκαν εκτός του κτηρίου. Δηλαδή μερικοί συμπολίτες μας θεωρούν πως το να σκοτώνεσαι από σφαίρα ένα βράδυ στο κέντρο της Αθήνας δεν έχει αιτιώδη σχέση με το ότι εκείνο το βράδυ είχε γίνει εισβολή στο Πολυτεχνείο και όργιο βίας από την αστυνομία και στο στρατό.
Για το άν η όλη πράξη ήταν αυθόρμητη ή οργανωμένη από σκοτεινές δυνάμεις. Πράγματι, οι "σκοτεινές δυνάμεις" είχαν την δύναμη να κινητοποιήσουν δεκάδες χιλιάδες, να τους μαντρώσουν σε ένα κτήριο στο κέντρο της Αθήνας και να τους καθοδηγήσουν σε αντιχουντική δράση. Να υποθέσω με τηλεχειρισμό ή με λήψη ειδικών ουσιών;
Αν το Πολυτεχνείο ήταν "κακό" ή "καλό". Η μεγάλη συζήτηση όπου διαβάζοντας ανάποδα την ιστορία (από μπροστά προς τα πίσω) καταλήγεις σε ότι θέλεις. Έγινε η Χούντα του Ιωαννίδη; Εγινε μετά η προδοσία της Κύπρου; Άρα αυτά τα "εφερε" το Πολυτεχνείο. Η γνωστή παγίδα της σχέσης που δεν είναι αιτιότητα αλλά ποιος δίνει και μια δεκάρα για την λογική.
Αν το Πολύτεχνείο απαξιώνεται επειδή μερικοί το εξαργύρωσαν πολιτικά. Η Συντονιστική επιτροπή ήταν κάπου 50 νοματαίοι. Πόσους ξέρουμε που έγιναν πολιτικά πρόσωπα; 5; Δέκα; Οι υπόλοιποι που παραμένουν ανώνυμοι; Πως καταλήγουμε σε αυτό το συμπέρασμα;
Αν το Πολυτεχνείο ήταν "αριστερό" (άρα δεν μας κάνει) ή "αναρχικό" (οπότε δεν μας κάνει δύο φορές). Λες και όταν μαζεύτηκε τόσος κόσμος εκεί υπήρχει κάποιο σαφές πολιτικό κριτήριο, ένα "αριστερόμετρο" που έκανε face control. Πάλι ένα δείγμα διαβάσματος της ιστορίας ανάποδα.
Αν το Πολυτεχνείο ως επέτειος έχει εκφυλιστεί. Και λοιπόν; Από πότε η μετέπειτα γιορτή ή μνήμη και η δική της εξέλιξη καθορίζει το γεγονός το ίδιο; Δηλαδή αν σήμερα την 25η Μαρτίου παρελαύνουν οι μαθητές στο ξεκούδουνο και βαριεστημένοι και αδαείς, αυτό υποβαθμίζει τον τότε αγώνα;
Αυτή η πλήρης αδυναμία μας να συμβιβαστούμε με την ιστορία μας, καλή και κακή, με στιγμές μεγαλείου αλλά και ντροπής τελικά είναι η μεγαλύτερη τροχοπέδη μας. Μια χώρα που κοιτά συνεχώς προς τα πίσω βαδίζοντας προς τα εμπρός. Δηλαδή στα τυφλά.
Χρήστος Κτενάς (fb)