Η πλατεία ήταν γεμάτη… όπως παλιά τότε ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν ο Νιόνιος.
Πολύς κόσμος, 46 χρόνια μετά. Βεβαίως ο πραγματικά πολύς κόσμος πάντα είναι απών και οι λιγότεροι βγάζουν το φίδι από την τρύπα.
Φέτος, 2019, το φίδι και τα αυγά του είναι κάπου στο… βάθος ή και στην απόλυτη επιφάνεια. Η δουλειά έχει γίνει υπέρ των φασιστοειδών που τα ανεχτήκαμε οι πολλοί, τα ανέθρεψαν κάποιοι και τα έκαναν mainstream επίσης κάποιοι άλλοι.
Οπότε τι έχεις ν’ αποδείξεις συμπορευόμενε; Στους άλλους τίποτα! Στον εαυτό σου ίσως το χρωστάς.
Πολύς κόσμος στην πορεία.
Ματιές και χαμόγελα μόλις έβλεπες κάποιον γνωστό – συνήθως από τα παλιά.
Πολύς νέος κόσμος στην πορεία.
Τα συνθήματα από τα μπλοκ ανακατεύονταν στον αέρα. Τελικά μόνο ο ήχος του ελικοπτέρου της Αστυνομίας που μας παρακολουθούσε από ψηλά ήταν κυρίαρχος και ξεκάθαρος.
Τα συνθήματα ακούγονταν σαν βογγητά. Όχι σαν ζωογόνα βογγητά παθιασμένων εραστών. Όχι, τα συνθήματα ακούγονταν σαν παλιό λεωφορείο που αγκομαχάει να ανέβει μια ανηφόρα. Πάντως κάποιοι τα έλεγαν, τα φώναζαν, κι αυτό έχει τη σημασία του.
Την αρχή της πορείας την είδα στην τηλεόραση. Αυτό το τραγελαφικό με τη ματωμένη σημαία του Πολυτεχνείου, που την κρατάει σε μυστικό μέρος η ΠΑΣΠ. Και που τη «φυγαδεύουν» με κόλπο κάθε τέλος της πορείας. Γκροτέσκο.
Τα σύμβολα είναι απαραίτητα. Για κάποιους είναι αυτοσκοπός.
Ελπίζω να τη συντηρούν σωστά την υπόλοιπη χρονιά.
Για φαντάσου να γλυτώνει από τις άλλες παρατάξεις και τη φάει κανας σκώρος.
Δεν ξέρω να μετρήσω πόσος κόσμος ήταν στην πορεία. Ούτε πόσοι αστυνομικοί, ούτε πόσοι ασφαλίτες. Όλοι πάντως ήταν εκεί. Και ήθελαν να το δείξουν ότι ήταν εκεί και οι τρεις ομάδες που προανέφερα.
Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι οι περισσότεροι δεν ήταν. Οι περισσότεροι δεν αφήνουν τον καναπέ, το πληκτρολόγιο.
Και πολύ σκουπίδι στο δρόμο. Σύγχρονοι κοντορεβυθούληδες που άφηναν κυπελάκια του φρέντο ή της φραπεδούμπας σημάδι, μη και χάσουμε το δρόμο. Ψιλά γράμματα θα μου πεις.
Η πορεία τέλειωσε, τα αιτήματα του Πολυτεχνείου είναι τριγύρω μας. Στον ψηφιακό καιρό της κρίσης πολλά είναι αυτά που θα έπρεπε να απαιτούνται, να διεκδικούνται.
Εκείνο που δεν ξέρω είναι ποιοι αντέχουν να τα υπερασπιστούν σήμερα.
Γιάννης Καφάτος / viewtag
