και, σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις που θάφτηκαν από τα ΜΜΕ που στηρίζουν την κυβέρνηση, εξανάγκασαν και εκείνα και την κυβέρνηση να τα αναδείξουν σε πρώτο θέμα.
Πρώτον, οι αστυνομικές εισβολές σε αίθουσες και προσαγωγές στο τμήμα ανήλικων παιδιών που έβλεπαν την ταινία «Τζόκερ» και, εν συνεχεία, η φαρσοκωμωδία αλληλοκατηγοριών και μετάθεσης ευθυνών που ακολούθησε σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση μεταξύ των συναρμόδιων υπουργών. Δεύτερον, η κακοστημένη παράσταση με την οποία επιχειρήθηκε να αλλάξει ονομασία ο σταθμός του μετρό «Ευαγγελισμός» σε «Παύλος Μπακογιάννης» από τον σημερινό δήμαρχο Αθηναίων, την Ντ. Μπακογιάννη και γενικά την οικογένεια Μητσοτάκη.
Και στις δύο περιπτώσεις τα hastags πήραν φωτιά. Τα συμβάντα στάθηκε αδύνατον να υποβαθμιστούν από τους εμπλεκόμενους πολιτικούς. Το ότι οι ειδήσεις δεν παίζουν ένα θέμα δεν σημαίνει ότι αυτό δεν υπάρχει. Και άλλωστε ποιος τελικά παρακολουθεί ειδήσεις; Αστραπιαία από κινητά, τάμπλετ, υπολογιστές, από στόμα σε στόμα, από οθόνη σε οθόνη, από ανάρτηση σε ανάρτηση, ο κόσμος ευθυγραμμίστηκε και αποφάσισε ποιο είναι το πρώτο θέμα στη δική του ατζέντα.
- απόσπασμα από κείμενο που υπογράφει ο Νίκος Λιονάκης στην ΑΥΓΗ (ολόκληρο ΕΔΩ)
