Η
Ελενα Ακρίτα γράφει τη άποψή της για την ταινία του
Κώστα Γαβρά "Ενήλικοι στο δωμάτιο" και όπως χαρακτηριστικά αναφέρει «πρώτα βλέπουμε μια ταινία και μετά λέμε τη γνώμη μας». Διαβάστε τη δική της όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τα Νέα:
Στην ταινία ‘Ενήλικοι στο δωμάτιο’ (δευτερευόντως..
προκύπτει πως) η μόνη
διαφορά ανάμεσα στον Ιησού και τον Βαρουφάκη είναι ότι μόνον ο ένας από
τους δυο περπάτησε επί των υδάτων. Ο άλλος ίσως δεν προσπάθησε αρκετά.
Τόσο υποκειμενική είναι η ματιά του σκηνοθέτη/σεναριογράφου.
Και πολύ καλά κάνει. Ο σκηνοθέτης δεν είναι ιστορικός, καλλιτέχνης
είναι. Κι ως καλλιτέχνης θα κάνει ό,τι γουστάρει με το υλικό του. Πρώτον
αυτό. Δεύτερον ο Κώστας Γαβράς είναι γίγας, μη συστηθούμε τώρα με τον
άνθρωπο.
Όμως και οι γίγαντες κάνουν μέτριες ταινίες. Και οι ‘Ενήλικοι στο δωμάτιο’ είναι ακριβώς αυτό: μια μέτρια ταινία.
Και είναι μέτρια γιατί, μετά το πρώτο 20λεπτο, στριφογυρνάς στην
καρέκλα. Παύει να σε απασχολεί το θέμα: όχι γιατί δεν έχει ενδιαφέρον,
αλλά γιατί δεν σε νοιάζει το μυθοπλαστικό σκέλος δηλαδή το ‘τι θα γίνει
παρακάτω’. Τόσο απλά.
Εδώ, λοιπόν, μιλάμε αποκλειστικά και μόνον
την ταινία. Για την μυθοπλασία, όχι για τις πολιτικοοικονομικές
παραμέτρους της υπόθεσης. Μιλάμε για σινεμά. Για σενάριο και σκηνοθεσία.
Για το δίωρο που παρακολουθήσαμε.
Ήσσονος βαρύτητας –
συγκριτικά με τον Γαβρά - σκηνοθέτες έχουν κάνει πολιτικοοικονομικά
θρίλερ που σε κρατούν στην άκρη της καρέκλας. Η ταινία ‘Too big to fail’
αφηγείται συναρπαστικά τα γεγονότα που ακολούθησαν την κατάρρευση της
Lehman Brothers. Ή το ‘The margin call’ μια συναρπαστική καταγραφή της
διεθνούς οικονομικής κρίσης στην Wall Street του 2007-8.
Για το
θεατή της ταινίας ‘Ενήλικοι στο δωμάτιο’ το coup de grâce έρχεται στο
τέλος. Εκεί όπου ο ‘Τσίπρας’ βρίσκεται αντιμέτωπος με το bizarre
χορευτικό των ‘Δυνατών της γης». Οι οποίοι που τον περικυκλώνουν
απειλητικά τύπου ‘Γυμνοί στο δρόμο’ με τον Κούρκουλο στη μέση και του
γειτόνους γύρω γύρω όλοι.
Η μουσική του Αλεξαντρ Ντεσπλά - κάτι
μεταξύ syrtaki και souvlaki – σε προετοιμάζει για τη φάση που θα μπει η
Αλίκη να χορέψει ‘Δημήτρη μου, μού το ‘κλεισες το σπίτι μου’ με φόντο
την πορεία Ειρήνης του 1963 του Μαραθώνα.
Ο Χρήστος Λούλης είναι
έξοχος. Μα έξοχος. Σηκώνει την ταινία στην πλάτη του αλλά είναι μόνος. Ο
Χρήστος Τάρλοου υποδύεται με εντυπωσιακή ακρίβεια τον ρόλου του
Τσακαλώτου, αλλά με βάση το σενάριο, λίγα πράγματα έχει να κάνει και τα
κάνει καλά. Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης προσπαθεί αλλά δεν έχει και τίποτα
να παίξει. Ο ρόλος του εξαντλείται σε εκστατικά επιφωνήματα όταν μιλάει ο
Γιάνις. Έχει το βλέμμα του πιστού σκυλιού – πολύ cute σε κουτάβι αλλά
όχι σε πρωθυπουργό.
Εν ολίγοις, αυτό δεν είναι το ‘Ζ’, αυτό δεν είναι το ‘Missing’. Είναι οι ‘Ενήλικες στο δωμάτιο’. Που αποδεικνύονται λίγοι.
Άποψή μου. Ταπεινή.
