Είναι
περίεργο πράγμα και παράδοξο στόρι και παράξενο όπως κι αν το δει
κανείς που οι ειδήσεις οι καλές των τελευταίων ημερών έρχονται από
ξένους, από μέτοικους εδώ στην Ελλάδα. Από τον Χασανού Τσαμάν
που ήρθε περπατώντας στα μέρη μας από το μακρινό Μπαγκλαντές για να βρει
μια καλύτερη ζωή και βρέθηκε παραστάτης στην παρέλαση. Κι από την
Σαραρέ Καντεμί, που το ‘σκασε από το Ιράν για να γλυτώσει τη ζωή τη δική
της και τη ζωή της κόρης της. Κι από χθες κέρδισε μια..
δεύτερη ευκαιρία και μια δεύτερη πατρίδα με μια γενναία απόφαση του Αρείου Πάγου!
Η υπόθεση είναι γνωστή πάνω κάτω, οπότε το γράφω συνοπτικά. Παντρεμένη με παιδί ήταν η Σαραρέ και τρώγανε ξύλο κι αυτή και η κόρη της από τον πατέρα αφέντη. Κι όταν σήκωσε κεφάλι και είπε «μπάστα», άρχισε να έχει εξτρά προβλήματα και δικαστικές περιπέτειες. Μιας κι έχει τον πρώτο λόγο ο αρσενικός στην οικογένεια λόγω θεοκρατίας και ο δικός του ο λόγος μετράει. Ενώ τα λόγια της συμβίας του, είναι λόγια του αέρα…
Τέλος πάντων, άντεξε μία, άντεξε δύο η Σαραρέ, κάποια στιγμή σκέφτηκε «άμα δεν φύγω ή το χώμα θα με φάει ή η φυλακή». Τα μάζεψε λοιπόν, πήρε και το βλαστάρι της και ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι για τη Δύση. Μικρό μυθιστόρημα και η δική της η πορεία, ώσπου έφτασε στην Τουρκία, πέρασε τον Έβρο, έζησε δυο μέρες λεύτερη, συνελήφθη, φυλακίστηκε, δικάστηκε. Το Συμβούλιο Εφετών Θράκης αποφάσισε να την επιστρέψει στο Ιράν κι αυτή και την κόρη της. Και κάπως έτσι η υπόθεση έφτασε στον Άρειο Πάγο.
Ο οποίος Άρειος Πάγος αποφάσισε ομοφώνως (ομοφώνως, το σημειώνω), ότι δεν θα πάει πουθενά η Σαραρέ, ενώ διέταξε και την αποφυλάκισή της. Κι αμέσως η Ιρανή μάνα κατέθεσε αίτημα να της χορηγηθεί πολιτικό άσυλο στη χώρα μας. Αφού πρώτα έκλαψε από χαρά στην αίθουσα του δικαστηρίου, ψελλίζοντας «σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ»…
Αυτό παιδιά είναι το μπλουζ της Σαραρέ Καντεμί, αυτή είναι η μπαλάντα της. Και περιμένω φυσικά από στιγμή σε στιγμή να σκάσει ο πρώτος ανεγκέφαλος και να ξεράσει χολή:
«Σας δούλεψε η Περσίδα κορόιδα, πούλησε παραμύθι ότι την κυνηγούσανε οι μουλάδες και τώρα θα κατσικωθεί στο σβέρκο μας. Και αυτή και η κόρη της, άλλοι δυο ξένοι σε χιλιάδες που κατακλύζουν την Ελλαδίτσα, γεμίσαμε αλλοδαπούς, δεν χωράνε άλλοι, πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, ζήτω το έθνος». Κλπ. κλπ.
Ας μας δούλεψε και λίγο, λέω εγώ. Ας μην κινδύνευε η ζωή της η ίδια, ας ήταν απλώς μια βασανισμένη γυναίκα που δεν άντεχε άλλο την καταπίεση. Ας είπε και δυο κουβέντες παραπάνω έτσι για τη σάλτσα, ας τα φούσκωσε.
Εμείς δηλαδή, η οργανωμένη ελληνική κοινωνία, ποιόν κίνδυνο βλέπουμε στα πρόσωπα της Σαραρέ και της κόρης της και θέλαμε να τις στείλουμε πίσω; Από δυο Περσίδες θα τουμπάρανε οι ισορροπίες της πατρίδας και θα σκιζόταν το παραπέτασμα; Τόσο μικρή, τόσο ευάλωτη, τόσο ξεφτίλα είναι η Ελλάδα που δεν μπορεί ν’ ανοίξει την αγκαλιά της και να υποδεχθεί δυο ταλαίπωρες ψυχές; Δυο ψυχές που ταξίδεψαν χιλιάδες χιλιόμετρα για να κοιμηθούν χωρίς φόβο ένα βράδυ. Κι ας είναι και πίσω από της φυλακής τα σίδερα…
Ας αφήσουμε λοιπόν τις εξυπνάδες, γιατί οι αμφιβολίες είναι πάντοτε υπέρ του κατηγορουμένου. Και έχει μεγάλη σημασία που ο Άρειος Πάγος αναγνώρισε ότι η ενδοοικογενειακή βία δεν είναι αστεία υπόθεση και το πήρε επάνω του. Ιστορική απόφαση είναι και αύριο μεθαύριο θα φανεί χρήσιμη και σε κάποιο δικό μας κορίτσι που τραβάει των παθών της τον τάραχο. Ως τότε όμως ας ανταποδώσουμε με χαμόγελα τα δάκρυα της Σαραρέ κι ας της πούμε «καλώς ήρθες» στην Ελλάδα του 2019. Η Περσία του μεσαίωνα, μπορεί να περιμένει!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
δεύτερη ευκαιρία και μια δεύτερη πατρίδα με μια γενναία απόφαση του Αρείου Πάγου!
Η υπόθεση είναι γνωστή πάνω κάτω, οπότε το γράφω συνοπτικά. Παντρεμένη με παιδί ήταν η Σαραρέ και τρώγανε ξύλο κι αυτή και η κόρη της από τον πατέρα αφέντη. Κι όταν σήκωσε κεφάλι και είπε «μπάστα», άρχισε να έχει εξτρά προβλήματα και δικαστικές περιπέτειες. Μιας κι έχει τον πρώτο λόγο ο αρσενικός στην οικογένεια λόγω θεοκρατίας και ο δικός του ο λόγος μετράει. Ενώ τα λόγια της συμβίας του, είναι λόγια του αέρα…
Τέλος πάντων, άντεξε μία, άντεξε δύο η Σαραρέ, κάποια στιγμή σκέφτηκε «άμα δεν φύγω ή το χώμα θα με φάει ή η φυλακή». Τα μάζεψε λοιπόν, πήρε και το βλαστάρι της και ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι για τη Δύση. Μικρό μυθιστόρημα και η δική της η πορεία, ώσπου έφτασε στην Τουρκία, πέρασε τον Έβρο, έζησε δυο μέρες λεύτερη, συνελήφθη, φυλακίστηκε, δικάστηκε. Το Συμβούλιο Εφετών Θράκης αποφάσισε να την επιστρέψει στο Ιράν κι αυτή και την κόρη της. Και κάπως έτσι η υπόθεση έφτασε στον Άρειο Πάγο.
Ο οποίος Άρειος Πάγος αποφάσισε ομοφώνως (ομοφώνως, το σημειώνω), ότι δεν θα πάει πουθενά η Σαραρέ, ενώ διέταξε και την αποφυλάκισή της. Κι αμέσως η Ιρανή μάνα κατέθεσε αίτημα να της χορηγηθεί πολιτικό άσυλο στη χώρα μας. Αφού πρώτα έκλαψε από χαρά στην αίθουσα του δικαστηρίου, ψελλίζοντας «σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ»…
Αυτό παιδιά είναι το μπλουζ της Σαραρέ Καντεμί, αυτή είναι η μπαλάντα της. Και περιμένω φυσικά από στιγμή σε στιγμή να σκάσει ο πρώτος ανεγκέφαλος και να ξεράσει χολή:
«Σας δούλεψε η Περσίδα κορόιδα, πούλησε παραμύθι ότι την κυνηγούσανε οι μουλάδες και τώρα θα κατσικωθεί στο σβέρκο μας. Και αυτή και η κόρη της, άλλοι δυο ξένοι σε χιλιάδες που κατακλύζουν την Ελλαδίτσα, γεμίσαμε αλλοδαπούς, δεν χωράνε άλλοι, πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, ζήτω το έθνος». Κλπ. κλπ.
Ας μας δούλεψε και λίγο, λέω εγώ. Ας μην κινδύνευε η ζωή της η ίδια, ας ήταν απλώς μια βασανισμένη γυναίκα που δεν άντεχε άλλο την καταπίεση. Ας είπε και δυο κουβέντες παραπάνω έτσι για τη σάλτσα, ας τα φούσκωσε.
Εμείς δηλαδή, η οργανωμένη ελληνική κοινωνία, ποιόν κίνδυνο βλέπουμε στα πρόσωπα της Σαραρέ και της κόρης της και θέλαμε να τις στείλουμε πίσω; Από δυο Περσίδες θα τουμπάρανε οι ισορροπίες της πατρίδας και θα σκιζόταν το παραπέτασμα; Τόσο μικρή, τόσο ευάλωτη, τόσο ξεφτίλα είναι η Ελλάδα που δεν μπορεί ν’ ανοίξει την αγκαλιά της και να υποδεχθεί δυο ταλαίπωρες ψυχές; Δυο ψυχές που ταξίδεψαν χιλιάδες χιλιόμετρα για να κοιμηθούν χωρίς φόβο ένα βράδυ. Κι ας είναι και πίσω από της φυλακής τα σίδερα…
Ας αφήσουμε λοιπόν τις εξυπνάδες, γιατί οι αμφιβολίες είναι πάντοτε υπέρ του κατηγορουμένου. Και έχει μεγάλη σημασία που ο Άρειος Πάγος αναγνώρισε ότι η ενδοοικογενειακή βία δεν είναι αστεία υπόθεση και το πήρε επάνω του. Ιστορική απόφαση είναι και αύριο μεθαύριο θα φανεί χρήσιμη και σε κάποιο δικό μας κορίτσι που τραβάει των παθών της τον τάραχο. Ως τότε όμως ας ανταποδώσουμε με χαμόγελα τα δάκρυα της Σαραρέ κι ας της πούμε «καλώς ήρθες» στην Ελλάδα του 2019. Η Περσία του μεσαίωνα, μπορεί να περιμένει!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
