Δεν ήταν απλώς μια φραστική απειλή αυτή που εκτόξευσε ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξή του στο Ionian TV: «Ολοι θέλουν να γράψουν κι ένα βιβλίο για την περίοδο του πρώτου εξαμήνου του 2015. Ισως κάποια στιγμή και ο βασικός πρωταγωνιστής, εγώ, να αισθανθώ την ανάγκη να..
τοποθετηθώ με ονόματα και διευθύνσεις».
Ο τέως πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σκέφτεται σοβαρά να καταθέσει εκτενώς την άποψή του για πρόσωπα και πράγματα εκείνης της πολυτάραχης περιόδου. Θα είναι βιβλίο; Θα είναι εξομολόγηση μακράς διάρκειας σε κάποιο μέσο ενημέρωσης; Θα φανεί. Το πιθανότερο είναι να καταλήξει στην εκδοχή του βιβλίου, αρκεί να βρει τον χρόνο, κάτι που είναι εξαιρετικά δύσκολο σε τούτη τη φάση που ξεκίνησε η εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ για το οργανωτικό δυνάμωμά του και σύντομα θα αρχίσει ο προσυνεδριακός διάλογος.
Διαδικασία που δεν θα είναι τελείως ανέφελη, αν κρίνουμε από τις ακριτομυθίες στελεχών και τις απόπειρες ορισμένων να δικαιωθούν εκ των υστέρων και να φορτώσουν τις ευθύνες για τα λάθη και τις παραλείψεις τους στους διπλανούς τους. Η κατασκευή αποδιοπομπαίων τράγων είναι μια συνήθης πρακτική των κομμάτων της Αριστεράς. Τη χρησιμοποιούν ύστερα από εκλογικές ήττες ή μετά τη διάψευση των προσδοκιών που είχαν καλλιεργήσει με φλύαρο βολονταρισμό στις μάζες. Δεν θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να αποτελέσει εξαίρεση. Ωστόσο, προς το παρόν, το φαινόμενο δεν έχει πάρει διαστάσεις.
Μέχρι τώρα για το επίμαχο επτάμηνο του 2015 έχουν μιλήσει πολλοί. Ντόπιοι και ξένοι. Αλλοι σοβαροί, άλλοι φαιδροί. Μερικοί έγκυροι, ορισμένοι εξπέρ στη μυθολογία. Κάποιοι ανιδιοτελείς, κάποιοι βουτηγμένοι μέχρι τον λαιμό στην απάτη. Υπάρχουν η ταινία του Γαβρά, το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη που είναι η ματιά του πάνω στα γεγονότα, το βιβλίο των Βαρβιτσιώτη - Δενδρινού που υπερασπίζεται τη γραμμή των Βρυξελλών και γενικώς των δανειστών, οι χοντρές ανοησίες του Βίζερ για τα 200 δισ. ευρώ που τάχα στοίχισε η διαπραγμάτευση, η ομολογία Ντάισελμπλουμ ότι το βασικό μέλημα των θεσμών ήταν να σώσουν τις γαλλικές και τις γερμανικές τράπεζες, η δακρύβρεχτη δήλωση Γιούνκερ ότι «ταπεινώσαμε τους Ελληνες, ιδιαίτερα μετά το 2015», η αναγνώριση από το ΔΝΤ των εγκληματικών λαθών που διέπραξε, αλλά ο Τσίπρας έχει πει ελάχιστα.
Επιβάλλεται να μιλήσει για να γίνει γνωστή και η δική του θέση για όσα συνέβησαν κυρίως στο παρασκήνιο:
- για τον ρόλο που έπαιξαν κορυφαίοι παράγοντες της χώρας (σήμερα υποδύονται τους σωτήρες χωρίς να κοκκινίζουν από ντροπή),
- για τις πιέσεις, τις απειλές και τα τελεσίγραφα που δέχθηκε,
- για την απογοήτευση που του προκάλεσαν Ευρωπαίοι ηγέτες από τους οποίους περίμενε διαφορετική αντιμετώπιση,
- για τις αγωνιώδεις προσπάθειές του να βρει εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης προκειμένου να αντέξει στους χυδαίους εκβιασμούς του Σόιμπλε,
- για την προδοτική στάση μεγαλόσχημων παραγόντων της δημόσιας ζωής οι οποίοι λειτουργούσαν σαν υπάλληλοι κέντρων που βρίσκονταν εκτός Ελλάδας και συμβούλευαν διακριτικά τους μεγαλοκαταθέτες να αποσύρουν τα λεφτά τους από τις τράπεζες,
- για τις ύποπτες συνεννοήσεις μελών της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας με εκπροσώπους της τρόικας και βεβαίως
- για τις δικές του αστοχίες σ’ ό,τι αφορά τα πρόσωπα που εμπιστεύτηκε, αλλά και
- για τις λανθασμένες εκτιμήσεις του για την έκβαση της μεγάλης σύγκρουσης.