Η κυρία Κεραμέως και ο... κομμουνιστοσυμμορίτης Τζόκερ

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Σήμα, σημείο, σημαία, σημαιοφόρος (ο κατά Νίκην Κεραμέως «αριστούχος μαθητής»), σημαιολογία: «Κι αν οι αριστούχοι είναι περισσότεροι του ενός, ποιος παίρνει τη σημαία, κυρά δασκάλα;»...
- Σιγά τη σημαία, ρε φίλε!.. Προτιμώ τη σημαία της ΑΕΚάρας μου: κίτρινο αυτοκρατορικό, να πούμε, και στη μέση ο δικέφαλος. Μιλάμε για Βυζάντιο τώρα...
- Άσ' το, ρε... χανούμι, δεν το 'χεις: Θρύλος ολέ!.. Βαθύ κόκκινο σαν το αίμα μιλάμε... Έχεις τίποτα καλύτερο;..

- Γιατί, αγορίνα, το πράσινο λίγο σου πέφτει; Με το τριφύλλι, το σύμβολο της τύχης...
- Χαχαχαχα... Ποια τύχη, ρε βάζελε, δεν άκουσες την υπουργάρα; «Προκρίνεται η προσπάθεια έναντι της τύχης»... Χαχαχαχα...
- Μάγκες, ψήνεστε να τυπώσουμε σημαίες με τον Τζόκερ και να πάμε παρέλαση για σπάσιμο;

Καφενείον η Ελλάς, σελίδα 6, άρθρο βου, παράγραφος θου, κεφάλαιο ξου, που έλεγε και ο φίλος μας ο Ζαμπέτας: από την πολιτική στο ποδόσφαιρο κι απ' τη σημειολογία στη σημαιολογία. Με κάτι μπουνταλάδες α λα Χρυσοχοϊδη να μπουκάρουν στους κινηματογράφους και να πετάνε έξω τους πιτσιρικάδες πριν... προσηλυτιστούν απ’ τον κoμμουνιστοσυμμορίτη Τζόκερ!.. Και γίνουν σημαιοφόροι της new gen αντιφιλελέ οργής:

«Εντέλει για τι 'μιλάει' το 'Τζόκερ'; Για τον κόσμο που καταρρέει, για τον νεοφιλελευθερισμό που προελαύνει σαρώνοντας τις ζωές μας, (...) για τη διαφορετικότητα, για τη βία, αλλά και για τα αιτήματα που τίθενται σπαρακτικά, για τη στοργή που (μας) λείπει και την οργή που ξεσπά ανεξέλεγκτα, αλλά όχι αναίτια...»*

*******
Η σημειολογία της σημαιολογίας. Μια κόλαση ελαφρότητας, ένας ανόητος πανικός, η γελοία εθνικιστική υστερία που επανέρχεται και ανθίζει στις εθνικές επετείους, πλάι στις παρελάσεις και τις σημαίες. Και ξυπνά τον... σημαιοφόρο μέσα μας...

- Να πάμε Αγιά Σοφιά να υψώσουμε την ελληνική σημαία.
- Τι λες τώρα!... Θα μας μπαγλαρώσουν και θα χάσουμε το ματς. Εγώ λέω να πάμε τουρκική πρεσβεία να κατεβάσουμε τη σημαία.
- Σιγά το πράμα. Κάτι πιο μάγκικο. Να πάμε Ίμβρο - Τένεδο να κάψουμε τα τζαμιά. Να υψώσουμε παντού τη γαλανόλευκη.
- Όχι, ρε φίλε... Σάββατο έχουμε κλείσει Οικονομόπουλο!.. Το ξέχασες;
- Καλά, άσε, θα κάψουμε μια τουρκική σημαία στο μπαλκόνι...

Φυσικά, η σημειολογία της σημαίας ως συμβόλου είναι θέμα κεκορεσμένο. Το έχουν εξαντλήσει στο προτσές της μεταπολιτευτικής τηλεοπτικής ιστορίας οι αρμόδιοι μαϊντανοί των καναλιών (από Πλεύρη πατέρα, Ζουράρι και Κούγια, μέχρι Πλεύρη υιό, Άδωνι και Μπογδάνο), αλλά θα επαναλάβω ό,τι κατάλαβα για να το εμπεδώσετε:

Σημαία είναι ένα κουρέλι που ταξιδεύει στον χρόνο. Και καθώς οι λαοί γράφουν Ιστορία, το κουρέλι σταδιακά φορτίζεται με νίκες και ήττες, με θριάμβους και ταπεινώσεις και συντηρείται ως σύμβολο συλλογικής (εθνικής) ιστορικής πορείας και μνήμης. Στην καθημερινή ατομική ειρηνική ζωή μπαίνει στη ναφθαλίνη των ντουλαπιών και της μνήμης.

*******
Ευτυχώς, πέρα από εθνικές επετείους, παρελάσεις, σημαιοφόρους και σημαιολόγους, βρίσκει χώρο και ανθίζει το αειθαλές λαϊκό - δημοκρατικό - πατριωτικό φρόνημα των Ελλήνων: φρονώ, φρόνηση, φρόνημα (καμιά σχέση με το «πιστοποιητικόν πολιτικών φρονημάτων» της μετεμφυλιακής Δεξιάς αν θυμάστε), φρόνιμος, φρόνιμη, φρόνιμον...

Οι αριστεροί σπάνια υπήρξαν (υπήρξαμε, αν θέλετε) φρόνιμοι. Και όταν υπήρξαν, εξαντλούσαν τη φρονιμάδα τους στην υπεράσπιση των ανθρωπιστικών ιδεών και των αρχών τους... Ισότητα, Κοινωνική Δικαιοσύνη, Ελευθερία:

«Το βράδυ της 30ής Μάη οι φοιτητές Μ. Γλέζος και Απ. Σάντας γελοιοποιούν διεθνώς τους ναζί κατεβάζοντας τη γερμανική σημαία απ’ την Ακρόπολη. Οι κυβερνήσεις των δωσίλογων δεσμεύουν τα αγαθά της Ελλάδας για τη συντήρηση του γερμανικού στρατού και μάλιστα τους ενισχύουν και οικονομικά. (...) Οι ναζί προκειμένου να κάμψουν την αντίσταση εφαρμόζουν, υπέρ το δέον, τρεις μεθόδους ταυτόχρονα: πείνα, τρομοκρατία, κυβερνήσεις δωσίλογων! Δεν θα αργήσουν όμως να καταλάβουν τι σημαίνει ελληνική αντίσταση...»**

Αλλά μια τέτοια φρονιμάδα διόλου φρονιμάδα δεν ήταν. Αφού ήταν μια «φρονιμάδα» που οδήγησε μυριάδες αριστερούς (κομμουνιστές ή μη) στο εκτελεστικό απόσπασμα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις εξορίες και τις φυλακές...

Και φανταστείτε, «...λίγες μέρες πριν (σ.σ.: πριν τη γερμανική κατοχή), τα φασιστικά περιτρίμματα που διαβιούσαν όλο αυτό τον καιρό τρώγοντας και πίνοντας στα μετόπισθεν συνωθούνται έξω απ’ το ξενοδοχείο 'Μεγάλη Βρετανία' ώστε να μπορέσουν να φύγουν για τη Μέση Ανατολή, προεξάρχοντος του βασιλικού οίκου της Ελλάδας, που έπαιρνε μαζί του και τον χρυσό της χώρας...»***

* Ντίνα Δασκαλοπούλου, "Ποιος φοβάται τον κλόουν που κι όταν κλαίει γελά;" (efsyn.gr)

** Οδυσσέας Τσινζιράκος, "Εθνική Αντίσταση: Μια επική έκφραση πατριωτισμού" (eleftheria.gr)

*** Γιώργος Σεφέρης, "Πολιτικό Ημερολόγιο"

- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από την Αυγή της Κυριακής (27.10.2019)