Οι απεργίες στην Ενημέρωση άλλοτε και οι απεργίες τώρα
Στα χρόνια που έβοσκαν παχιές αγελάδες στον Τύπο, οι απεργίες στα Μέσα Ενημέρωσης ήταν, από πλευράς πειθαρχίας, κάτι σαν τις απεργίες των ανθρακωρύχων στη Μεγάλη Βρετανία: δεν κουνιόταν φύλλο. Οι εργαζόμενοι αποτελούσαν μια συμπαγή μάζα,..
ένα αδιαπέραστο τείχος. Ιδιαίτερα στις εφημερίδες ο κλάδος των τεχνικών –λινοτύπες, μαρμαράδες, πιεστές– ήταν μπετόν• μια αλύγιστη δύναμη, που ενίοτε συμπαραστεκόταν και στις απεργιακές κινητοποιήσεις των δημοσιογράφων, αν κάποιοι από αυτούς ήθελαν να γίνουν γρανάζια σε μηχανισμούς απεργοσπασίας.
Σήμερα κάθε κινητοποίηση διαμαρτυρίας ή διεκδίκησης στον χώρο της Ενημέρωσης είναι δοκιμασία για τις Ενώσεις Συντακτών και ο εκφυλισμός της έννοιας «απεργία» μειώνει ακόμα περισσότερο το πληγωμένο κύρος τους:
** Στα ραδιόφωνα όποιος θέλει σιωπά και όποιος δεν θέλει δουλεύει, βγάζοντας και τη γλώσσα στους άλλους, όπως έκανε ο Σκάι με επιλεγμένους συντάκτες του, που μπορεί σήμερα (τι μπορεί δηλαδή;) ναι είναι και βουλευτές.
** Στις εφημερίδες δεν πάνε πολλά χρόνια (4-5 είναι) που τα μέλη του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ έτρεχαν πανικόβλητα και παρακαλώντας τους διευθυντές, για να διακόψουν εν τη γενέσει της μια απεργοσπαστική έκδοση.
** Στα σάιτ γίνονται, πάντα, τα μεγάλα πάρτι! Γιατί εκεί η άλλοτε συμπαγής μάζα των ανθρώπων της Ενημέρωσης έχει μετεξελιχθεί σε κρέμα, σε σούπα.
Στα λαγούμια του Διαδικτύου ο καθένας μπορεί να κρυφτεί. Κανείς δεν έχει τη δύναμη να ελέγξει κανέναν, αφού η δουλειά γίνεται από οπουδήποτε: από το σπίτι του καθενός, από το μαγαζί του πατέρα τους, από ίντερνετ καφέ, από... πλοίο, αν χρειαστεί, ανοικτά του Σαρωνικού ή του Θερμαϊκού (που λέει ο λόγος, προς το παρόν.) Τι να μπλοκάρει και πώς;
Και φυσικά, δεν υπάρχει και το ανάχωμα των τεχνικών για ασφαλιστική δικλείδα. Γιατί, πλέον, παράγεις Ενημέρωση με ένα λάπτοπ, ένα τάμπλετ ακόμα και με ένα κινητό! Καλή μπαταρία και δυνατό wi fi να έχεις και δεν χρειάζεται καμία τεχνική υποστήριξη.
Οι αλλαγές στα Μέσα είναι τόσο μεγάλες, είναι κοσμογονικές, που δεν μπορείς να μετρήσεις το «τώρα» με τα μέτρα του «τότε». Γιατί τώρα υπάρχει και κάτι άλλο που κάνει πιο ισχυρό το κέλυφος της άρνησης. Είναι η έλλειψη ήθους και επαγγελματικής συνείδησης.
- από το harddog
Στα χρόνια που έβοσκαν παχιές αγελάδες στον Τύπο, οι απεργίες στα Μέσα Ενημέρωσης ήταν, από πλευράς πειθαρχίας, κάτι σαν τις απεργίες των ανθρακωρύχων στη Μεγάλη Βρετανία: δεν κουνιόταν φύλλο. Οι εργαζόμενοι αποτελούσαν μια συμπαγή μάζα,..
ένα αδιαπέραστο τείχος. Ιδιαίτερα στις εφημερίδες ο κλάδος των τεχνικών –λινοτύπες, μαρμαράδες, πιεστές– ήταν μπετόν• μια αλύγιστη δύναμη, που ενίοτε συμπαραστεκόταν και στις απεργιακές κινητοποιήσεις των δημοσιογράφων, αν κάποιοι από αυτούς ήθελαν να γίνουν γρανάζια σε μηχανισμούς απεργοσπασίας.
Σήμερα κάθε κινητοποίηση διαμαρτυρίας ή διεκδίκησης στον χώρο της Ενημέρωσης είναι δοκιμασία για τις Ενώσεις Συντακτών και ο εκφυλισμός της έννοιας «απεργία» μειώνει ακόμα περισσότερο το πληγωμένο κύρος τους:
** Στα ραδιόφωνα όποιος θέλει σιωπά και όποιος δεν θέλει δουλεύει, βγάζοντας και τη γλώσσα στους άλλους, όπως έκανε ο Σκάι με επιλεγμένους συντάκτες του, που μπορεί σήμερα (τι μπορεί δηλαδή;) ναι είναι και βουλευτές.
** Στις εφημερίδες δεν πάνε πολλά χρόνια (4-5 είναι) που τα μέλη του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ έτρεχαν πανικόβλητα και παρακαλώντας τους διευθυντές, για να διακόψουν εν τη γενέσει της μια απεργοσπαστική έκδοση.
** Στα σάιτ γίνονται, πάντα, τα μεγάλα πάρτι! Γιατί εκεί η άλλοτε συμπαγής μάζα των ανθρώπων της Ενημέρωσης έχει μετεξελιχθεί σε κρέμα, σε σούπα.
Στα λαγούμια του Διαδικτύου ο καθένας μπορεί να κρυφτεί. Κανείς δεν έχει τη δύναμη να ελέγξει κανέναν, αφού η δουλειά γίνεται από οπουδήποτε: από το σπίτι του καθενός, από το μαγαζί του πατέρα τους, από ίντερνετ καφέ, από... πλοίο, αν χρειαστεί, ανοικτά του Σαρωνικού ή του Θερμαϊκού (που λέει ο λόγος, προς το παρόν.) Τι να μπλοκάρει και πώς;
Και φυσικά, δεν υπάρχει και το ανάχωμα των τεχνικών για ασφαλιστική δικλείδα. Γιατί, πλέον, παράγεις Ενημέρωση με ένα λάπτοπ, ένα τάμπλετ ακόμα και με ένα κινητό! Καλή μπαταρία και δυνατό wi fi να έχεις και δεν χρειάζεται καμία τεχνική υποστήριξη.
Οι αλλαγές στα Μέσα είναι τόσο μεγάλες, είναι κοσμογονικές, που δεν μπορείς να μετρήσεις το «τώρα» με τα μέτρα του «τότε». Γιατί τώρα υπάρχει και κάτι άλλο που κάνει πιο ισχυρό το κέλυφος της άρνησης. Είναι η έλλειψη ήθους και επαγγελματικής συνείδησης.
- από το harddog