Λυπούμαι
που θα στενοχωρήσω κάποια πλάσματα του πατριωτικού χώρου και τόξου,
αλλά το μεγάλο πρόβλημα αυτές τις μέρες δεν είναι ο Ερντογάν. Είναι ο Τραμπ!
Ο Ταγίπ στο κάτω κάτω τη δουλειά του κάνει, τη δουλειά κάθε σουλτάνου που φιλοδοξεί να τσιμεντώσει (συγγνώμη κυρία Τρέμη, να μπετονάρει) την κυριαρχία του. Ξεκινάει πόλεμο και εισβολή και μάλιστα πόλεμο και..
εισβολή που ξέρει από πριν ότι πολύ μικρή, για να μην πω ελάχιστη, πιθανότητα έχει να χάσει. Σανό στα κορόιδα πουλάει, που οραματίζονται μια νέα οθωμανική αυτοκρατορία…
Κατανοητόν, δεν λέω, δεν έχουν περάσει ούτε εκατόν πενήντα χρόνια από τότε που οι Οθωμανοί κουμαντάριζαν τα Βαλκάνια και την Εγγύς Ανατολή, μεγάλα αφεντικά και πασάδες και νταβάδες με το κεφάλι ψηλά και το χέρι στη χατζάρα. Τους κατανοώ, με τη σκέψη στα δικά μας τα χαΐρια όπου είδαμε για τελευταία φορά ιμπέριουμ πριν από δυόμιση χιλιάδες χρόνια με τον Μεγαλέξανδρο κι ακόμη νοσταλγούμε εκείνες τις ημέρες τις ένδοξες. Είναι πολύ πιο κοντινή η πληγή των Τούρκων και λογικό είναι να τους πονάει περισσότερο και φυσικό είναι να ψάχνονται για γιουρούσι σε πρώτη ευκαιρία.
Αλλά δεν είναι αυτοί το πρόβλημα. Η μισή υφήλιος ψάχνεται για γούργια κόντρα στην άλλη μισή και άμα δεν φοβόταν ότι θα δαγκώσει εν τέλει πιπεριά θα μας προέκυπταν καινούριοι πόλεμοι σε καθημερινή βάση. Ο φόβος φυλάει τα έρημα όμως και όχι μόνο ο φόβος της ήττας. Παίζει ρόλο σημαντικό και η ισορροπία του τρόμου που έχουν επιβάλλει οι μεγάλες δυνάμεις, με τις σιδηρές χείρες τους να απαγορεύουν τα καουμποϊλίκια στους μικρομεσαίους. Αυτό είναι προνόμιο δικό τους, πράγμα που γνώριζαν πολύ καλά και οι Τούρκοι μέχρι πρότινος. Και μην αρχίσουμε τώρα τα περί Κύπρου, γιατί εκεί ήταν ειδικές οι συνθήκες κι έπαιξε ρόλο εξίσου μεγάλο με το ασικιλίκι των γειτόνων η θηριώδης αλαζονεία του Χένρι Κίσινγκερ…
Το πρόβλημα λοιπόν είναι ο Τραμπ. Ένας πρόεδρος πραγματικό τσίρκο, που τη μία μέρα είναι έτσι, την επόμενη γιουβέτσι, την τρίτη κοκορέτσι και την τέταρτη στουπέτσι. Κανένας δεν ξέρει πως θα ξυπνήσει ο Ντόναλντ και τι θα ξεράσει ο στόμας του από το πρωί ως το βράδυ. Τη μία απειλεί και καταγγέλλει τους Τούρκους, την επομένη τους γλείφει πατόκορφα, ύστερα μανουριάζει ξανά, έπειτα πάλι χαδάκια, ούτε το γατί μου ο Γορδούλης όταν έχει τα νεύρα του δεν συμπεριφέρεται έτσι. Κι εδώ μιλάμε για πρόεδρο της μεγαλύτερης υπερδύναμης στην υφήλιο, δεν μιλάμε για τετράποδο!
Μιλάμε επίσης για έναν μπαγλαμά άνευ προηγουμένου, που έχει τρομάξει τον κόσμο. Σε σημείο που οι Ισραηλινοί, μακράν οι εξυπνότεροι όλων ως συνήθως, να αγχώνονται πλέον με την πάρτη του. Δεν είναι και τόσο τυχαίο που έσκασε μύτη άρθρο γνώμης προ διημέρου στους “New York Times” με τίτλο πάνω κάτω «Ανησυχεί το Ισραήλ για την εγκατάλειψη των Κούρδων από τις ΗΠΑ. Μήπως έρχεται η σειρά μας σκέφτονται στο Τελ Αβιβ;»
Έτσι ακριβώς παιδιά, μπήκανε ψύλλοι στ’ αυτιά ακόμη και των νούμερο ένα συμμάχων της Αμερικής. Με τον Τραμπ στο Λευκό Οίκο όλα είναι πιθανά και κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Εκτός ίσως από το Βλαδίμηρο, που παίρνει μια κρύα αλλά τόσο γλυκιά εκδίκηση για τα χρόνια του Γιέλτσιν…
Υ.Γ.: Όπως με ενημέρωσε φίλος από Γερμανία, τα μεμέτια της φίλης και συμμάχου χώρας πανηγυρίζουν για την εισβολή στο Κουρδιστάν. Τους ένωσε ο Ταγίπ και το μεγάλο του ιμπεριαλιστικό όνειρο!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι απότο newpost.gr
Ο Ταγίπ στο κάτω κάτω τη δουλειά του κάνει, τη δουλειά κάθε σουλτάνου που φιλοδοξεί να τσιμεντώσει (συγγνώμη κυρία Τρέμη, να μπετονάρει) την κυριαρχία του. Ξεκινάει πόλεμο και εισβολή και μάλιστα πόλεμο και..
εισβολή που ξέρει από πριν ότι πολύ μικρή, για να μην πω ελάχιστη, πιθανότητα έχει να χάσει. Σανό στα κορόιδα πουλάει, που οραματίζονται μια νέα οθωμανική αυτοκρατορία…
Κατανοητόν, δεν λέω, δεν έχουν περάσει ούτε εκατόν πενήντα χρόνια από τότε που οι Οθωμανοί κουμαντάριζαν τα Βαλκάνια και την Εγγύς Ανατολή, μεγάλα αφεντικά και πασάδες και νταβάδες με το κεφάλι ψηλά και το χέρι στη χατζάρα. Τους κατανοώ, με τη σκέψη στα δικά μας τα χαΐρια όπου είδαμε για τελευταία φορά ιμπέριουμ πριν από δυόμιση χιλιάδες χρόνια με τον Μεγαλέξανδρο κι ακόμη νοσταλγούμε εκείνες τις ημέρες τις ένδοξες. Είναι πολύ πιο κοντινή η πληγή των Τούρκων και λογικό είναι να τους πονάει περισσότερο και φυσικό είναι να ψάχνονται για γιουρούσι σε πρώτη ευκαιρία.
Αλλά δεν είναι αυτοί το πρόβλημα. Η μισή υφήλιος ψάχνεται για γούργια κόντρα στην άλλη μισή και άμα δεν φοβόταν ότι θα δαγκώσει εν τέλει πιπεριά θα μας προέκυπταν καινούριοι πόλεμοι σε καθημερινή βάση. Ο φόβος φυλάει τα έρημα όμως και όχι μόνο ο φόβος της ήττας. Παίζει ρόλο σημαντικό και η ισορροπία του τρόμου που έχουν επιβάλλει οι μεγάλες δυνάμεις, με τις σιδηρές χείρες τους να απαγορεύουν τα καουμποϊλίκια στους μικρομεσαίους. Αυτό είναι προνόμιο δικό τους, πράγμα που γνώριζαν πολύ καλά και οι Τούρκοι μέχρι πρότινος. Και μην αρχίσουμε τώρα τα περί Κύπρου, γιατί εκεί ήταν ειδικές οι συνθήκες κι έπαιξε ρόλο εξίσου μεγάλο με το ασικιλίκι των γειτόνων η θηριώδης αλαζονεία του Χένρι Κίσινγκερ…
Το πρόβλημα λοιπόν είναι ο Τραμπ. Ένας πρόεδρος πραγματικό τσίρκο, που τη μία μέρα είναι έτσι, την επόμενη γιουβέτσι, την τρίτη κοκορέτσι και την τέταρτη στουπέτσι. Κανένας δεν ξέρει πως θα ξυπνήσει ο Ντόναλντ και τι θα ξεράσει ο στόμας του από το πρωί ως το βράδυ. Τη μία απειλεί και καταγγέλλει τους Τούρκους, την επομένη τους γλείφει πατόκορφα, ύστερα μανουριάζει ξανά, έπειτα πάλι χαδάκια, ούτε το γατί μου ο Γορδούλης όταν έχει τα νεύρα του δεν συμπεριφέρεται έτσι. Κι εδώ μιλάμε για πρόεδρο της μεγαλύτερης υπερδύναμης στην υφήλιο, δεν μιλάμε για τετράποδο!
Μιλάμε επίσης για έναν μπαγλαμά άνευ προηγουμένου, που έχει τρομάξει τον κόσμο. Σε σημείο που οι Ισραηλινοί, μακράν οι εξυπνότεροι όλων ως συνήθως, να αγχώνονται πλέον με την πάρτη του. Δεν είναι και τόσο τυχαίο που έσκασε μύτη άρθρο γνώμης προ διημέρου στους “New York Times” με τίτλο πάνω κάτω «Ανησυχεί το Ισραήλ για την εγκατάλειψη των Κούρδων από τις ΗΠΑ. Μήπως έρχεται η σειρά μας σκέφτονται στο Τελ Αβιβ;»
Έτσι ακριβώς παιδιά, μπήκανε ψύλλοι στ’ αυτιά ακόμη και των νούμερο ένα συμμάχων της Αμερικής. Με τον Τραμπ στο Λευκό Οίκο όλα είναι πιθανά και κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Εκτός ίσως από το Βλαδίμηρο, που παίρνει μια κρύα αλλά τόσο γλυκιά εκδίκηση για τα χρόνια του Γιέλτσιν…
Υ.Γ.: Όπως με ενημέρωσε φίλος από Γερμανία, τα μεμέτια της φίλης και συμμάχου χώρας πανηγυρίζουν για την εισβολή στο Κουρδιστάν. Τους ένωσε ο Ταγίπ και το μεγάλο του ιμπεριαλιστικό όνειρο!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι απότο newpost.gr
