Εμάς η οικογένειά μας είναι Πελασγοί πάππου προς πάππου. Παντρευόμαστε μόνο μεταξύ μας. Είχα μια ξαδέλφη που αγάπησε Φοίνικα, όχι το φυτό, τον άνθρωπο αλλά δεν τής τονε δώκαμε γιατί θα μαγάριζε τη φυλή μας. Τελικά, πήρε κι αυτή Πελασγό αλλά ατύχησε διότι απεδείχθη πότης και γαμίκος.
Εγώ είμαι Πελασγοπούλα γκάγκαρη. Έχω κι ένα οικογενειακό κειμήλιο που περνάει από μάνα σε κόρη από τη προγιαγιά την Πελασγία θεός σχωρέστην την οποία..
αναφέρει και ο Όμηρος σχωρέστον. Είναι ένα κτέρισμα λίγο χάλια που έχει ζωγραφιά μία κυρία με φούστα πιε ντε πουλ και τα βυζιά έξω. Στο σαλόνι το ‘χω δίπλα στη φωτογραφία των προγόνων μου που ποζάρουν χαμογελαστοί έξω από τη σπηλιά μας ντυμένοι με δέρματα με τον Μπίλι το pet μας βροντόσαυρο. Αχ αναμνήσεις…
Τα θυμήθηκα όλα αυτά με αφορμή την ανακοίνωση του Μορφωτικού Πολιτιστικού Συλλόγου Βρασνών. Εκεί όπου μια μερίδα κατοίκων έγινε viral για όλους τους λάθος λόγους, όταν επιτέθηκε και έδιωξε κακήν κακώς 200 πρόσφυγες και μετανάστες από την Σάμο που, με απόφαση της κυβέρνησης, θα έμεναν σε ξενοδοχεία της περιοχής.
«Ο Μορφωτικός Πολιτιστικός Σύλλογος Βρασνών ιδρύθηκε από τους κατοίκους του οικισμού το 1979 σε μια προσπάθεια αναβάθμισης του πολιτιστικού επιπέδου του χωριού αλλά περισσότερο της διατήρησης των πατροπαράδοτων ηθών και εθίμων που κινδυνεύουν να χαθούν λόγω του σύγχρονου τρόπου ζωής. Άλλωστε οι κάτοικοι των Βρασνών είναι ΓΗΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ από τη Μικρά Ασία και κατοικούν αυτόν τον τόπο περισσότερο από 2.000 χρόνια».Σοβαρα τώρα. Επί 2.000 χρόνια καθαρόαιμοι κάτοικοι με πετιγκρί προϋποθέτουν 2.000 ενδογαμίας μεταξύ τους. Δηλαδή ζευγαρώνουν ΜΟΝΟΝ μεταξύ τους. Μεταξύ τους και όχι με τους μιαρούς Μικρασιάτες για παράδειγμα. Ευτυχώς για μάς τους Μικρασιάτες. (Κι ας υπάρχουν στην περιοχή και Πόντιοι και Μικρασιάτες).
Που λες, εμείς τα πελασγόπουλα παίζαμε στις αλάνες με το τσέρκι και τα γρατζουνισμένα γόνατα. Το βράδυ κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρο, να όπως τώρα καληώρα, ποιος να σε κλέψει και ποιος να σε ρουφιανέψει εκείνα αξέχαστα χρόνια; Ο κολλητός μου ήταν ο Τάκης από το Ηροδοτάκης, τι απέγινε άραγε αυτό το παιδί;
Τρελά πράγματα. Τρελά κι εξοργιστικά.
Σημείωση: Επειδή σε αυτόν τον τόπο πρέπει να συστηνόμαστε με το αυτονόητο, να διευκρινίσουμε ότι το κείμενο αυτό είναι ευθυμογράφημα. Ευθυμογράφημα σημαίνει χιούμορ. Σημαίνει σάτιρα. Σάτιρα μιας πράξης, μιας άποψης, μιας θέσης, μιας στάσης ζωής. Σάτιρα προφορικού ή γραπτού - όπως στην προκειμένη περίπτωση - λόγου. Είναι άλλο ή σάτιρα λόγων ή πράξεων κι άλλο η χλεύη ατόμων ή ομάδων.
Εμείς εδώ δεν σατιρίζουμε τον συντάκτη: σατιρίζουμε το κείμενο, ή ένα απόσπασμα κειμένου. Και το συγκεκριμένο είναι και ρατσιστικό (για τους Μικρασιάτες) και ανιστόρητο (ως προς τους 20 αιώνες φυλετικής καθαρότητας). Αυτό δεν σημαίνει καλά και ντε πως όποιος το έγραψε είναι ρατσιστής, ανιστόρητος ή και τα δυο. Ίσως ο άνθρωπος άλλο ήθελε να γράψει κι άλλο έγραψε. Ίσως είχε πονοκέφαλο, ίσως είναι μια κακή διατύπωση. Αλλά είναι κακή. Είναι κάκιστη. Και καλώς ή κακώς αυτή δόθηκε στην δημοσιότητα. Συνεπώς αυτήν θα κρίνουμε και αυτήν θα σατιρίσουμε. Καλή ή κακώς.
Όσο για εμάς τους απόγονους Μικρασιατών, τα γράφει καλύτερα η Διδώ Σωτηρίου, στο μυθιστόρημά της «Οι νεκροί περιμένουν» Εκδόσεις Κέδρος, 1979.
«Τόσοι ήταν, ενάμισι εκατομμύριο ρωμιοί μικρασιάτες, που στριφογύριζαν τώρα στο καύκαλο της Ελλάδας, σαν περιπλανώμενοι ιουδαίοι διωγμένοι από τη γη της Χαναάν. Χωρίς πατρίδα χωρίς δουλειά χωρίς σπίτι. Και μόλις χτες να θυμάσαι πως ήσουνα νοικοκύρης.»Και κάτι τελευταίο. Όποιος έχει θέμα με τον τρόπο που χειρίζεται μια κυβέρνηση το όποιο θέμα, τα βάζει με την κυβέρνηση. Δεν επιτίθεται με τις πέτρες σε γέρους και μικρά παιδιά. Ούτε ως Πελασγός ειδικά, ούτε ως άνθρωπος γενικότερα.
- το κείεμνο της Ελενας Ακρίτα είναι από ΤΑ ΝΕΑ (26.10.2019)
