Η αθώωση του Σταύρου Ψυχάρη από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων για το δάνειό του από την Alpha Bank, είναι μια κρίσιμη εξέλιξη -για τον ίδιο πρωτίστως.
Δεν του δίνει πίσω τον ΔΟΛ. Δεν φέρνει τις μέρες της λάμψης του ως δημοσιογράφου και την ισχύ του ως εκδότη. Ούτε φυσικά θα..
αναστρέψει τις κατασχέσεις της προσωπικής περιουσίας του από τις τράπεζες για τα χρέη του Συγκροτήματος.
Η εποχή που ήταν ένας από τους πιο υπολογίσιμους ανθρώπους στη χώρα έχει περάσει. Ωστόσο το τέλος της δικαστικής περιπέτειας θα του επιτρέψει δυο πράγματα:
Το ένα είναι να κάνει τον απολογισμό του με λιγότερο άγχος. Να δει με πιο καθαρή ματιά ότι δεν ήταν η “κρίση που θα περάσει”, όπως νόμιζε, που τον έβγαλε από το παιχνίδι.
Ήταν ο τρόπος που το έχτισε ο ίδιος, πάνω σε μια μάλλον σαθρή βάση που του άφησε ο Χρήστος Λαμπράκης. Ο οποίος έψαχνε κάποιον να πουλήσει τον ΔΟΛ για να αφήσει μετρητά και όχι μετοχές στους συγγενείς του. Αλλά χωρίς να φαίνεται ότι τον πουλάει και πάντως να μην τον αποχωριστεί.
Ο Ψυχάρης ήταν ο καλύτερος πρόθυμος αφελής που στη συνέχεια δεν αξιολόγησε σωστά δύο παράγοντες -και αυτό οδήγησε στην πτώση του.
Πρώτο ότι η αστική Αθήνα δεν θα τον αποδεχόταν ποτέ ως ισότιμο μέλος της και ας του δάνεισε μια τράπεζα 50 εκατομμύρια ευρώ και σύχναζε στην Αθηναϊκή Λέσχη με τους εκπροσώπους της. Για πολλούς, παρά τη δύναμή και τον πλουτισμό που του εξασφάλισε, ήταν πάντα ο γιος ενός κομμουνιστή ταβερνιάρη στο Νέο Κόσμο και ανεψιός του Κώστα Λουλέ.
- από κείμενο του Γ. Λακόπουλου στο anoixtoparthyro (ολόκληρο ΕΔΩ)