Θα ανακάλυπταν, ίσως, πόσο βαθιά και ουσιαστικά τιμούν και εκείνες τους ήρωες του πολέμου. «Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος ούτε τραγωδία. Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια» έγραψαν..
Και αλίμονο αν έμπαιναν οι Ελληνες του 1940 στα καλούπια που ήθελαν οι ντόπιες εξουσίες της εποχής εκείνης. Ακόμα θα χαιρετούσαν ναζιστικά τα παιδιά μας, όπως στη Νεολαία Μεταξά. Δυστυχώς, όμως, τα παιδιά μας ακόμα παρελαύνουν, όπως φασιστικά είχε επιβάλει το ίδιο καθεστώς της 4ης Αυγούστου.
Στις νεαρές ηθοποιούς που αμφισβήτησαν τον… θεσμό των παρελάσεων είδε ο δήμαρχος Γιάννης Βούρος «γελοία υποκείμενα» που αμαύρωσαν τη γιορτή του. Θλιβερή σύμπτωση το γεγονός ότι υπήρξε και ο ίδιος ηθοποιός, υπηρέτης δηλαδή της τέχνης που ποιεί ήθος, που ψυχαγωγεί, που, από την αρχαιότητα ακόμα, σαρκάζει και διακωμωδεί, χωρίς να υπολογίζει ποια εξουσία έχει απέναντί της.
Συνηθισμένος πια ο ίδιος περισσότερο να υπηρετεί την τέχνη στις ποδοσφαιρικές φιέστες των χορηγών του δήμου, που δεν σηκώνουν αμφισβήτηση και παρατράγουδα, προανήγγειλε «ταυτοποίηση» και διώξεις σε βάρος τους.
Εξοργίζονται όμως επιλεκτικά. Και ο δήμαρχος και η υφυπουργός Παιδείας και οι μόνιμοι υπερπατριώτες. Προφανώς δεν χάλασε η γιορτή τους ούτε στην Κατερίνη, όπου οι μαθητές παρέλασαν με ιαχές υπέρ του εθνικιστή Κατσίφα, ούτε στο Κερατσίνι όπου τα… στρατιωτάκια ήταν ντυμένα με εμφανίσεις του Ολυμπιακού.
Αυτά επιτρέπονται μάλλον. Επιτρέπονται όταν κάποιοι αισθάνονται πως η γιορτή τούς ανήκει. Οταν ανάγουν τη σημαία σε λάφυρο των αρίστων, όταν παρουσιάζουν κρίσεις αλλεργίας στο παραμικρό ψήγμα αμφισβήτησης.
Ξεχνούν όμως πως η γιορτή ανήκει στον λαό και ως τέτοια την υπερασπίζεται. Αλλοτε με πανό και συνθήματα, άλλοτε με γύρισμα της πλάτης προς τους επισήμους και άλλοτε με τα «ανόητα βήματα» των Monty Python.
ΕΦ.ΣΥΝ. / Άποψη
