Η «νομιμότητα» των Ταγμάτων Εφόδου

Βερολίνο, 8 Μαΐου 1931. Σύμφωνα με τη λεζάντα του πρακτορείου Ασοσιέιτεντ Πρες, «χιλιάδες οπαδοί του Χίτλερ έχουν περικυκλώσει το δικαστήριο για να τον δουν έστω και φευγαλέα, αλλά η αστυνομία είχε αυστηρές εντολές να μην αφήσει επισκέπτες ή φωτογράφους»

Η δίκη της Χρυσής Αυγής βαίνει πλέον στην τελική ευθεία, με την ολοκλήρωση των απολογιών των κατηγορούμενων διευθυντικών στελεχών της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης. Στις 30 Οκτωβρίου και τις 6 Νοεμβρίου έχουν κληθεί και αναμένονται με μεγάλο ενδιαφέρον στο εδώλιο ο πρώην βουλευτής Πειραιά -νυν ανεξάρτητος ευρωβουλευτής- Γιάννης Λαγός και, τελευταίος, ο Αρχηγός της Χρυσής Αυγής Νικόλαος Μιχαλολιάκος. Ο Λαγός διατέλεσε σωματοφύλακας του..
Μιχαλολιάκου και άνθρωπος της απολύτου εμπιστοσύνης του. Ως περιφερειάρχης Πειραιά και οργανωτής των σημαντικότερων ομάδων κρούσης της οργάνωσης (Νίκαια, Πέραμα, Πειραιάς), εμπλέκεται και στις τρεις συνεκδικαζόμενες υποθέσεις (ανθρωποκτονία Φύσσα, απόπειρες ανθρωποκτονιών Αιγύπτιων αλιεργατών και κομμουνιστών συνδικαλιστών), αλλά και σε πλήθος άλλων επιθέσεων της Χρυσής Αυγής που το δικαστήριο συνεξετάζει. Πώς θα χειριστούν οι κατηγορούμενοι τη μεταξύ τους σχέση ενώπιον του δικαστηρίου υπό τη δαμόκλειο σπάθη ποινών πολύχρονης κάθειρξης; Το φάντασμα της Iστορίας ρίχνει βαριά τη σκιά του στην αίθουσα του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων της Αθήνας.
 
Το γερμανικό πρότυπο

Οι σχέσεις της Χρυσής Αυγής με το ναζιστικό αρχέτυπο, το NSDAP (Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei, Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα), είναι ιστορικά αποδεδειγμένες. Μετά από μια περίοδο άμεσης τρομοκρατικής δράσης στη διάρκεια των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων, ο Μιχαλολιάκος αντέγραψε το πολιτικό εγχείρημα του Αδόλφου Χίτλερ, που μετά τη φυλάκισή του για το αποτυχημένο Πραξικόπημα της Μπιραρίας το 1923 αποφάσισε να στραφεί στον «δημοκρατικό δρόμο».

Στην πραγματικότητα επρόκειτο για έναν συνδυασμό νόμιμης πολιτικής δράσης (συμμετοχή στις εκλογές) και παραστρατιωτικής τρομοκρατικής βίας κατά των πολιτικών και ιδεολογικών αντιπάλων, με τον ίδιο πάντοτε στόχο: την κατάργηση της δημοκρατίας, το τσάκισμα του οργανωμένου εργατικού κινήματος και της Αριστεράς, τη ρευστοποίηση κάθε αντιπολίτευσης στο εσωτερικό της Γερμανίας και την προετοιμασία για έναν νέο μεγάλο πόλεμο, ρεβάνς του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οργανο αυτής της βίας ήταν τα περίφημα «Τάγματα Εφόδου» (Sturmabteilung ή SA), τα οποία εμφανίστηκαν αρχικά ως ομάδες περιφρούρησης των εκδηλώσεων του (πρόδρομου του) Ναζιστικού Κόμματος (Saalschutzabteilung), βαφτίστηκαν στη συνέχεια «Τμήματα Αθλητισμού» (Sportabteilung), και εν τέλει καθιερώθηκαν ως τα «Τάγματα Εφόδου» που γνωρίζουμε.

Οι στρατιωτικοποιημένες αυτές ομάδες ένστολων νεαρών αντρών, μελών του NSDAP, παρήλαυναν στους δρόμους των γερμανικών πόλεων με τις χαρακτηριστικές καφέ στολές και τα περιβραχιόνια με τις σβάστικες, συγκρούονταν με τα μέλη του Κομμουνιστικού (KPD) και του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD), δηλώνοντας απόλυτη πίστη και υπακοή στον Φίρερ, που εκτός από «Αρχηγός» του κόμματος ήταν και ο Ανώτατος Διοικητής τους. Οταν ο Χίτλερ έπαιρνε την εξουσία τον Ιανουάριο του 1933, τα SA αριθμούσαν δύο εκατομμύρια «στρατιώτες».

Aπόσπασμα από το κείμενο που υπογράφει ο Θανάσης Καμπαγιάννης ( Επιμέλεια: Τάσος Κωστόπουλος) - ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ από την Εφημερίδα των Συντακτών