Μα ας μην ελπίζουν κάποιοι ότι το καρφί που είχε μπήξει στα πλευρά τους θα σταματήσει να τους ενοχλεί. Ότι η κουδούνα που, ατρόμητη όπως πάντα, τους έχει κρεμάσει στον λαιμό θα σταματήσει να ηχεί και να αποκαλύπτει τις απατεωνιές που στήνουν πίσω από τις πλάτες..
των δημοσιογράφων και όλων των εργαζόμενων στα ΜΜΕ.
Τα αφεντικά και τα τσιράκια τους, εντός και εκτός των συνδικαλιστικών ενώσεων, έκαναν ό,τι μπορούσαν για τη σταματήσουν. Τη χλεύασαν, μη διστάζοντας να χρησιμοποιήσουν ακόμη και το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε, για να τη βγάλουν εκτός μάχης. Ένα ατελείωτο πολιτικό και προσωπικό μπούλινγκ, που δεν την λύγισε όμως ούτε στιγμή.
Είπαν ότι «τελείωσε», όταν απολύθηκε από τον Μπόμπολα «διότι δεν συνεμορφώθη προς τα υποδείξεις» – ως όφειλε, τόσο ως συνδικαλιστική εκπρόσωπος του «Έθνους» όσο και λόγω της προσωπικής της στάσης αρχών. Επιχείρησαν να τη συκοφαντήσουν όταν είδαν τους συναδέλφους της να γεμίζουν αυθόρμητα το προαύλιο του Πήγασου, όπου τους κατήγγειλε τις πιέσεις που ασκούνταν και το τσουνάμι που ερχόταν. Να γελάσουν μαζί της όταν μετά, αντί να μελαγχολήσει, έριξε μια λεβέντικη ζεϊμπέκικη στροφή.
Προσπάθησαν να την υπονομεύσουν όταν εξελέγη στο ΔΣ του ΕΔΟΕΑΠ το 2013 και ανέλαβε πρόεδρος του ΤΥΠ. Τη φοβήθηκαν όταν ήρθε πρώτη σε ψήφους στις εκλογές του 2015 – και γι' αυτό, οι παρατάξεις της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, σε αγαστή συμπαιγνία, οργάνωσαν πραξικόπημα για να μην αναλάβει την προεδρία του Ταμείου.
Έσπασε αυγά όταν αποκάλυψε όχι μόνο το παιχνίδι που είχαν στήσει τα καθεστωτικά ΜΜΕ κατά του λαού στο δημοψήφισμα του 2015, αλλά και όταν οδήγησε στο σκαμνί του Πειθαρχικού, του οποίου είχε επίσης εκλεγεί μέλος, «συναδέλφους» οι οποίοι συνεργάστηκαν πρόθυμα με τους ιδιοκτήτες και τα κόμματα εξουσίας, μετατρεπόμενοι σε φερέφωνα της εξουσίας.
Τους εξόργιζε επειδή δεν συμβιβάστηκε ποτέ με τη λογοκρισία και την αθλιότητα που έχουν επιβάλει στην ενημέρωση καναλάρχες, εκδότες και κυβερνήσεις. Διορατική, μα και πειρατής με συνείδηση, δημιούργησε ήδη από το 2008 την ιστοσελίδα peiratikoreportaz.gr, μια ισχυρή φωνή στο μεγάλο λιμάνι και την κοινωνία όλη.
Η Πόπη ήταν θύελλα μέσα στον θυμό της. Το ξανασκεφτόταν και υποχωρούσε όταν έκανε λάθος. Δεν ήθελε να αδικήσει κανέναν, πολύ περισσότερο τους δικούς της ανθρώπους, στη ζωή και τον αγώνα. Έβαζε πάνω από όλα το κοινό καλό, αλλά δεν σήκωνε και μύγα στο σπαθί της όταν είχε δίκιο.
Το απέδειξε και το 2012, όταν θαρραλέα και δημόσια διαφώνησε με τις απολύσεις στον Ριζοσπάστη και αποχώρησε από το ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ και την παράταξη Δημοσιογραφική Συνεργασία. Έκτοτε, δεν έλειψε ποτέ από το πλευρό μας, όντας ενεργό μέλος της Πρωτοβουλίας για την Ανατροπή – χωρίς ποτέ να πάψει να σέβεται τους «πρώην» συντρόφους της.
Μας ανακάτευε και συνάμα μας ενέπνεε. Μας έδινε κουράγιο με τις μάχες της, συνδικαλιστικές και προσωπικές. Μας αποδείκνυε ότι τα όρια είναι για τους δειλούς και τους μικρούς.
Θα μας λείψει αφάνταστα. «Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ», μας έλεγε. Άσε μας να κλάψουμε και σου υποσχόμαστε πως δεν θα φοβηθούμε Πόπη μας. Κι επειδή «η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει», όπως έλεγε το τραγούδι που μας υποδεχόταν κάθε φορά που καλούσαμε τον αριθμό του κινητού σου, άσε μας να πονέσουμε για να ψηλώσουμε.
Αντίο Πόπη. Για πάντα μαζί.
30 Οκτωβρίου 2019
Πρωτοβουλία για την Ανατροπή
