- Οχι, Πόπη μου, δεν υπάρχουν ελπίδες πλέον.
- Η μαμά του τρίχρονου που πνίγηκε τι κάνει; Βγήκε από το νοσοκομείο;
- Θα ρωτήσω τον συνάδελφο και θα σου πω.
- Εντάξει, να μου πεις, θέλω να ξέρω.
Αυτός ήταν ένας από τους
τελευταίους καθημερινούς διαλόγους που κάναμε με την Πόπη Χριστοδουλίδου, την αγαπημένη φίλη και εξαιρετική συνάδελφο που χθες έφυγε ξαφνικά από τη ζωή - και ίσως ήταν η πρώτη φορά που δεν σκέφτηκε τους άλλους. Την οικογένειά της, τους φίλους της, τους συναδέλφους της. Γιατί με το αναπάντεχο βιαστικό φευγιό της μας γέμισε πόνο, από εκείνον που δύσκολα διαχειρίζεσαι, αλλά και παράπονο γιατί δεν πρόσεχε την υγεία της όσο θα έπρεπε.
Τι να θυμηθείς και τι να πρωτογράψεις για έναν άνθρωπο σαν την Πόπη, την αγαπημένη μας Παρθενόπη με την ποντιακή καταγωγή. Πού να χωρέσει η Πόπη και η ζωή της; Ποιες λέξεις μπορούν να περιγράψουν την καλοσύνη της, την τιμιότητά της, την αξιοπρέπειά της, την περηφάνια της, το πάθος της για δικαιοσύνη, την ανιδιοτελή αγάπη της, πέρα από προσωπικά συμφέροντα, για το πειραϊκό-ναυτιλιακό ρεπορτάζ που με αφοσίωση, ζήλο και αξιοζήλευτη εντιμότητα υπηρέτησε για πολλά χρόνια.
Ακόμα και απέναντι στους αντιπάλους της, στους εχθρούς της, σε ανθρώπους που την έσυραν στα δικαστήρια για δημοσιεύματά της και για εργασιακές της διεκδικήσεις, που δεν φοβήθηκε ποτέ, στάθηκε δίκαιη, ανθρώπινη. Πάντα στο τέλος έβρισκε μια δικαιολογία. Ξεπερνούσε την πίκρα της, τον θυμό της, την αγανάκτησή της και προχωρούσε πιο κάτω.
Γεννήθηκε στο Αιγάλεω από γονείς φτωχούς εργάτες, αριστερούς. Τη μητέρα της, την κυρία Ελένη, την έχασε πριν από περίπου ένα χρόνο. «Δεν κλείνει αυτή η πληγή» έλεγε. Το 1982 αποφάσισε να ακολουθήσει τη δημοσιογραφία γιατί, όπως έλεγε κάθε φορά που τη ρωτούσαν, ήθελε, να προσφέρει, να μοιράζεται. Να αγωνίζεται για τους εργαζόμενους και για τα δικαιώματά τους.
Γι’ αυτό ανέπτυξε και πλούσια συνδικαλιστική δράση, στηρίζοντας τους συναδέλφους της με μόνο σκοπό την προάσπιση των συμφερόντων τους. Για πολλά χρόνια υπήρξε εκπρόσωπος των δημοσιογράφων στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ», ενώ είχε διατελέσει μέλος του Δ.Σ. του ΕΔΟΕΑΠ, καθώς και μέλος του Πρωτοβαθμίου Πειθαρχικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ την περίοδο 2015-2017.
Λεβέντισσα ήταν η Πόπη. Με σπάνια μπέσα και αστείρευτη ψυχική δύναμη. Ακόμα και όταν παρουσιάστηκαν τα προβλήματα υγείας δεν το έβαζε κάτω. Ενημερωνόταν για τα πάντα και ειδικά για ό,τι είχε να κάνει με τη ναυτιλία, με τους ναυτικούς, με τα λιμάνια, με το Λιμενικό. «Οσο μπορώ θα γράφω», «όσο μπορώ θα βοηθάω», έλεγε, και όταν την προέτρεπες να μη στενοχωριέται, να μην αγχώνεται, να ξεκουράζεται, απαντούσε: «Μια χαρά είμαι, τώρα πρέπει να δω το θέμα του λιμενικού που έχει άρρωστο παιδί».
«Καληνύχτα στα αστέρια. Αν κοιμάσαι με καθαρή και ήρεμη συνείδηση, ο ύπνος σου θα είναι υπέροχος. Και τα όνειρά σου θα βγουν για σεργιάνι το πρωί με σκοπό να κάνουν το καλό και μόνο. Ουρανός, θάλασσα, φεγγάρι, όλα για τον άνθρωπο που ξέρει να ζει και να δίνει... Καληνύχτα, πουλάκια μου, που θα ’λεγε κι ο Σωκράτης Μάλαμας» έγραψε ένα βράδυ στη σελίδα της στο FB.
Καληνύχτα, Πόπη...
Xριστίνα Παπασταθοπούλου
Εφημερίδα των Συντακτών (31.10.2019)
