Είσαι, υποτίθεται, ένας σοβαρός διεθνής οργανισμός που η αποστολή σου είναι να σώζεις, ύστερα από πρόσκληση, υπερχρεωμένες χώρες. Ισχυρίζεσαι ότι διαθέτεις το κύρος, την εμπειρία, την τεχνογνωσία και τα ικανά στελέχη για να το κάνεις με τις λιγότερες συνέπειες για το θύμα (συγγνώμη, για αυτόν που σου ζήτησε να τον βοηθήσεις), αλλά αποτυγχάνεις παταγωδώς..
Αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι σχεδόν όλα τα μεγέθη που επιδίωξες να τιθασεύσεις έχουν ξεφύγει. Το ομολογούν και δικοί σου παράγοντες και συμμαχικοί φορείς, που κι αυτοί είχαν τον ίδιο στόχο και συνεργάστηκαν μαζί σου για να τον πετύχετε παρέα.
Μετά τις χοντρές αστοχίες, οι οποίες προκάλεσαν πολλά βάσανα στους κατοίκους της χώρας και έχουν αφήσει ανοιχτές πληγές στο σώμα της οικονομίας, αντί να ζητήσεις συγγνώμη, να τιμωρήσεις παραδειγματικά εκείνους που εισηγήθηκαν το πρόγραμμα και παρακολούθησαν από κοντά την πορεία του, αντί να χαλαρώσεις κάπως τις χειροπέδες που έχεις φορέσεις στο θύμα (δεν γίνεται λόγος για κάποιου είδους αποζημίωση γιατί θα δημιουργηθεί κακό προηγούμενο), συνεχίζεις να δίνεις συμβουλές και συστάσεις στις κυβερνήσεις, να ασκείς πιέσεις, να τις εκβιάζεις με την επιρροή που έχεις στα κέντρα όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις και να τις εγκαλείς για απερισκεψία, επειδή δεν συμμορφώνονται στις υποδείξεις σου. Ακόμη χειρότερα, διακινείς μέσω φίλιων δυνάμεων στα ΜΜΕ σενάρια περί επικείμενης ζημιάς, αν η κυβέρνηση της χώρας δεν επιστρέψει γρήγορα στην κανονικότητα, τη δική σου κανονικότητα. Καταλάβατε, φαντάζομαι, ότι περί ΔΝΤ ο λόγος. Εντάξει, δεν χρειαζόταν και πολύ ψάξιμο.
Τούτη τη φορά όμως το ξεβράκωμα –περί αυτού πρόκειται– έγινε από έναν άλλο οργανισμό σωτηρίας που κι αυτός συμμετείχε στη... διάσωση της ταλαίπωρης χώρας μας. Για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πρόκειται. Μελέτη που εκπονήθηκε από ομάδα οικονομολόγων του ευρωσυστήματος και δημοσιοποιήθηκε από την ΕΚΤ χρεώνει στο ΔΝΤ τα εξής υπέροχα πράγματα:
- υπεραισιόδοξες μακροοικονομικές παραδοχές,
- υποεκτίμηση των υφεσιακών παρενεργειών,
- υπερεκτίμηση της προσδοκώμενης απόδοσης των μεταρρυθμίσεων,
- τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος.
Στη μελέτη επισημαίνεται ότι, εννέα χρόνια μετά, αρκετές ανισορροπίες παραμένουν: το δημόσιο χρέος, που από 127% του ΑΕΠ το 2009, και παρά το κούρεμα της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα σε αυτό κατά 50%, βρίσκεται σήμερα κοντά στο 180% του ΑΕΠ. Η ανεργία, που παρότι έπεσε σημαντικά από το 27,5% συνεχίζει να είναι πολύ ψηλά, κοντά στο 17%. Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, που αυξήθηκαν απότομα και που παρά τη μείωσή τους, παραμένουν πάνω από το 40% των συνολικών χορηγήσεων των τραπεζών. Με μια λέξη, θρίαμβος.
Για να μη θυμώσετε, όμως, να ξέρετε πως ο υπεύθυνος του προγράμματος έφαγε την ποινή που του άξιζε: προήχθη. Ωστόσο, προκύπτει και το εξής ερώτημα: Η ΕΚΤ που τόσο καλά (τρόπος του λέγειν) μας τα λέει τώρα, τι έκανε τότε για να προλάβει το κακό; Διαφώνησε όταν έπρεπε; Κι αν διαφώνησε, που δεν το θυμάμαι, έπραξε κάτι; Εκ των υστέρων τιμητής; Πολύ βολικό. Για τις δικές της ευθύνες θα μας πει; Μήπως η ηγεσία της και τα επιτελεία της (τίγκα στα διδακτορικά οι ειδικοί της) χόρευαν όπως τους βαρούσε το ΔΝΤ;
Απαντήσεις μην περιμένετε. Να ευχηθούμε, την επόμενη φορά, αν χρειαστούμε τη συνδρομή τους, να αποτύχουν καλύτερα.
- το κείμενο του Τάσου Παππά είναι από την Εφημερίδα των Συντακτών
