Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Την απορία την είχα από την εποχή που είχε πάρει φωτιά το σύμπαν με τον Οδυσσέα Τσενάι:
Για ποιο λόγο γκρινιάζουμε που θα την κρατήσει ο ξένος τη σημαία, αφού η σημαία θα είναι ελληνική και θα είναι από κάτω της;
Έτσι είναι παιδιά, ας φερθούμε για..
μια στιγμή σαν ενήλικες. Μάπα πράγμα θα ήταν να ερχόταν ο αλλοδαπός στα μέρη μας και να απαιτούσε να παρελάσει, λόγω αριστείας, με τη σημαία της πατρίδας του. Της πατρίδας των γονιών του έστω, μιας και σύμφωνα με το δίκαιο του αίματος (μίλα μου Γκας Πορτόκαλος!) από εκεί προέρχεται η φύτρα. Εκεί ναι, θα έλεγα κι εγώ ότι κάτι δεν πάει καλά. Πού πας ρε φίλε στον τόπο του αλλονού να πουλήσεις μούρη;
Έλα όμως που την ελληνική σημαία λαχταρούσαν πάντοτε να σηκώσουν τα ξενάκια. Τη σημαία της χώρας που τους φιλοξενούσε κι αυτούς και τις οικογένειές τους. Και δε θα την καβαλάγανε, δεν θα τη σέρνανε στο διάβα τους σαν ποτηρόπανο, τιμή τους και καμάρι τους θα την είχαν, ψηλά ν’ ανεμίζει περήφανα στην παρέλαση. Χαρά μας είναι όχι ντροπή μας να δέχεται ένας ξένος να παρελαύνει υπό την σημαία της Ελλάδας. Στην υπηρεσία της πατρίδας θέτει τον εαυτό του, όχι υπεράνω αυτής. Κέρδος οπωσδήποτε και χασούρα μηδέν και θα τον φωτογραφήσουνε και άμα είναι μαλάκας άντε να εξηγήσει αύριο μεθαύριο πως βρέθηκε αγκαλιά με το σύμβολό μας…
Οπότε τέλος η γκρίνια παρακαλώ και ας ανθίσουν τα χαμόγελα που τα παιδάκια από τον υπόλοιπο πλανήτη σηκώνουν τη γαλανόλευκη. Ή είναι παραστάτες του σημαιοφόρου, ας πούμε, όπως ο δεκαεπτάχρονος Χασανού Τσαμάν από το Μπαγκλαντές. Που είπε μια μέρα «δεν αντέχω άλλο» και ξεκίνησε με τα πόδια για μια καλύτερη ζωή, για έναν καλύτερο κόσμο. Πριν από δυόμιση χρόνια έγινε αυτό και δεν ξέρω πως στο διάολο τα κατάφερε, αλλά έφτασε ως την Ελλάδα ποδαράτα ο Χασανού και είπε «σώστε με ρα παιδιά» και βρέθηκαν κάποιοι καλοί άνθρωποι και αντί να του πούνε «φύγε επικίνδυνε ισλαμιστή», αντί να του πετάξουνε πέτρες όπως οι αρχοντόβλαχοι στα Βρασνά, αντί να τον βρίσουνε όπως ο αντιδήμαρχος του Ναυπλίου, αντί να του γυρίσουνε την πλάτη, αντί να τον μουντζώσουνε, τον πήραν απ’ το χέρι και του έδωσαν ένα κομμάτι ψωμί να χορτάσει κι ένα κρεβάτι να κοιμηθεί σαν άνθρωπος. Και τον στείλανε στο σχολείο να μάθει τα γράμματα τα δικά μας.
Αυτή είναι η Ελλάδα του φωτός αδέρφια. Αυτή είναι η Ελλάδα του πολιτισμού και του ελέους. Αυτή είναι η χώρα του Ξενίου Διός, που δεν λησμονά ότι πρόσφυγες και μετανάστες ήταν και οι δικοί της πρόγονοι. Και σκατά φάγανε στην ξενιτιά, ώσπου να βρούνε το δρόμο τους. Όπως τον βρήκε ο Χασανού σε δυο χρόνια μέσα κι έμαθε τη γλώσσα κουκλίτσα και αρίστευσε και ήρθε χτες στην 28η Οκτωβρίου να παρελάσει και να τιμήσει τους νεκρούς του αλβανικού έπους. Ο ξένος, ο άλλος, ο άγνωστος από το Μπαγκλαντές, από το πουθενά, με το κεφάλι ψηλά, πλάι στην σημαία.
Χίλια χρόνια να ζήσει το παιδί, αυτή είναι η Ελλάδα του 2019, η Ελλάδα που δεν φοβάται, που δεν τρέμει, που δεν υποφέρει από κρίσεις υστερίας. Η Ελλάδα που κοιτάει μπροστά και όχι πίσω, σε νάυλον ντέφια και ψόφια κέφια!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
