Δεν μου αρέσουν οι παρελάσεις, κυρίως οι μαθητικές.
Ζω δίπλα από ένα τετράγωνο με Δημοτικό Γυμνάσιο και Λύκειο και μέρες τώρα το «πίου-πίου… πίουπίουπίου» με ρυθμό της σφυρίχτρας των γυμναστών μαζι με ένα γκράπ (το «ένα στ’ αριστερό») κάθε τόσο ανακατεύεται με τους πρωινούς θορύβους της γειτονιάς..
Θα προτιμούσα οι μαθητές στο προαύλιο, ή στο Νιάρχος, ή στο παρκάκι του Φλοίσβου οκλαδόν να ακούνε κάποιον να τους λέει κομμάτια ιστορίας. Να διάβαζαν κάποια άρθρα για τον πόλεμο, την αντίσταση, τον εμφύλιο.
Θα προτιμούσα να ζουν την ιστορία, να τους κάνουν να την αγαπήσουν και όχι να γίνονται πλεϊμοπιλάκια που κάνουν βήμα μπροστά τους «επίσημους» της κάθε πόλης, τους γονείς, και τους στρατόκαυλους που υπάρχουν ανάμεσά τους.
Και όταν οι μαθητές δεν ξέρουν γιατί παρελαύνουν τότε απλώς ακολουθούν οδηγίες.
Και δεν θέλω να μεγαλώνουν παιδιά που απλώς ακολουθούν οδηγίες, νόρμες και παραδόσεις.
Προτιμώ παιδιά με γνώση, κρίση και ανεξαρτησία σκέψης. Μου φαίνεται ότι έτσι θα είναι πιο χρήσιμα στον εαυτό τους και άρα και στο κοινωνικό σύνολο.
Διάβασα πρόσφατα ένα ιστορικό μυθιστόρημα για τα χρόνια του Καποδίστρια από την άφιξή του στην Ελλάδα μέχρι το πρωινό της δολοφονίας του. Πόσο λίγα πράγματα μάθαμε στο σχολείο για πτυχές της ελληνικής ιστορίας.
Το παράστημα, οι φούστες – που ενοχλούν τους σεξιστές με ατάκες: «προκλητικές» – για τα κορίτσια, μου είναι πολύ πρωτίστως αντιαισθητικά.
Είναι άλλο να μάθουμε οι ίδιοι και τα παιδιά μας γιατί έχει αξία να είσαι ελεύθερος, και άλλο να τα κάνουμε κομπάρσους σε μια καθαρά στρατιωτικού τύπου παρέλαση.
Δε θα με πείραζε ας πούμε να γίνεται μια πορεία των μαθητών για να τιμήσουν τους νεκρούς, και τους ήρωες.
Με ενοχλεί που την μαθητική παρέλαση στη γειτονιά μου, το Παλαιό Φάληρο, ανοίγουν κάτι έφεδροι με στρατιωτικά οχήματα.
Φεύγει έτσι κάθε άλλοθι «μαθητικού» σεβασμού στους ήρωες του ΄40.
Κι όμως θα πάω στην παρέλαση γιατί η κόρη μου επιλέγει να παρελαύνει. Δεν της επέβαλα την άποψη μου. Την ξέρει. Κι επιλέγει τη δική της. Ο γιος μου δεν παίρνει μέρος.
Θα χαρώ που η κόρη μου κάνει αυτό που θέλει.
Θα πάω, όπως κάθε χρόνο, και θα παρατηρώ. Θα ακούω τα γύρω λόγια του στιλ: κοίτα τη φούστα της, κοίτα πώς δεν κάνουν καλό βήμα, κοίτα που δεν περπατάνε καμαρωτά και με τεντωμένα χέρια.
Θα συγκινηθώ με τα παιδιά από τα ειδικά σχολεία, που όλοι χειροκροτάνε αλλά παρκάροντας όπου τους βολεύει κάνουν τη ζωή των ΑΜΕΑ δύσκολη.
Η παρέλαση είναι αναχρονιστική, δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τον σεβασμό στην Ιστορία, στους ήρωες και στην αγάπη για την Ελευθερία και την πατρίδα.
Αν ήταν έτσι τόσοι και τόσοι που τόσα χρόνια παρελάσαμε κάτι καλύτερο θα είχαμε κάνει για την πατρίδα αυτή.
Γιάννης Καφάτος / viewtag
