–Μα καλά τόσο δύσκολο ήταν να σκεφτεί
ένας από τους διευθυντές των εφημερίδων τη μία λέξη που χρειαζόταν για
πρωτοσέλιδο εκείνο το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου;
ΠΟΛΕΜΟΣ!
Καμία εφημερίδα δεν βγήκε με..
πρωτοσέλιδο
αυτή τη λέξη. Όλες διάλεξαν ολόκληρες προτάσεις για να πουν αυτό που
φώναζαν λίγες ώρες αργότερα οι εφημεριδοπώλες για να… ξεπουλήσουν τη
πραμάτεια τους:
ΠΟΛΕΜΟΣ!
Τώρα με χρονική απόσταση 80 χρόνων παρά κάτι καταλαβαίνουμε την αμηχανία των διευθυντών και των επιτελών. Η Ιταλική επίθεση ήταν μια πραγματικότητα που φόβιζε. Τα πρωτοσέλιδα με τις πολλές λέξεις στο τίτλο
μπορεί να περιέχουν κορώνες για την αποτελεσματική απόκρουση του
εισβολέα (για νίκη ούτε λόγος…), αλλά κατά βάθος δείχνουν την αγωνία για
το αύριο. Κι όπως απέδειξε η Κατοχή που ήρθε λίγους μήνες αργότερα όλοι, η σχεδόν όλοι, φρόντιζαν για το… αύριο.
Άλλωστε εκείνο τον Οκτώβριο του 1940 ο τύπος είχε συνηθίσει να είναι υποταγμένος. Η δικτατορία Μεταξά είχε συμπληρώσει τέσσερα χρόνια και δύο μήνες στην εξουσία. Είχε καταφέρει να πάρει με το μέρος της τους περισσότερους δημοσιογράφους κι αυτοί που δεν τη συμπαθούσαν έπρεπε να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της εποχής.
Παράλληλα το καθεστώς είχε ευνοήσει την έκδοση… δικών της εφημερίδων. Η λογοκρισία ήταν πανταχού παρούσα. Οι εφημερίδες πριν τυπωθούν έστελναν στο Υφυπουργείο Τύπου και Τουρισμού που είχε δημιουργήσει με επικεφαλής τον Θεολόγο Νικολούδη,
τα τελικά κείμενα όλης της ύλης τους. Εφ΄όσον αυτά έπαιρναν έγκριση
πήγαιναν στο τυπογραφείο. Παράλληλα από το 1938 λειτουργούσε το «Μητρώο Τύπου» όπου καταγραφόταν η συμπεριφορά όλων των εντύπων απέναντι στο καθεστώς.
- διαβάστε τη συνέχεια στο pasatempo.wordpress