Με αυτά τα λόγια, με αυτόν τον στίχο, τελείωνε ο Τάκης Σπυριδάκης, ως καντινιέρης «Σταύρος», τον Άγριο Σπόρο, μια από τις 4-5 ωραιότερες θεατρικές παραστάσεις που έχω δει στη ζωή μου, και το είχα γράψει εδώ. Ο ρόλος (και η παράσταση) απογειώθηκε στα πρώτα χρόνια..
(από τα τέσσερα που παίζεται το έργο του Γιάννη Τσίρου) από τον Τάκη Σπυριδάκη, που έφυγε τόσο γρήγορα και οδυνηρά από τη ζωή. Την περασμένη περίοδο, το ρόλο απέδωσαν εναλλάξ ο Σπυριδάκης με τον επίσης πολύ καλό (τον εξαιρετικό) Στάθη Σταμουλακάτο.
Δυστυχώς, δεν είδα την παράσταση και με τον ηθοποιό που άρχισε τον ρόλο. Νιώθω κενό, που, φυσικά, είναι αδύνατον να καλυφθεί πλέον. Απλώς, θυμίζω ότι από όσα άκουσα και διάβασα, ο Σπυριδάκης έκανε μια εξαιρετική ερμηνεία τού αψύ, ευκαιρισάκια, καπάτσου, αλλά και υπερήφανου «Σταύρου» του Άγριου Σπόρου.
Ο Τάκης Σπυριδάκης άφησε πολλούς σπόρους για να φυτρώνουν ωραίες αναμνήσεις για τη δουλειά του. Ο σπόρος στο θέατρο Επί Κολωνώ είναι από τους ιδιαίτερα γόνιμους.
- από το μπλογκ του harddog-sport
