Η προσγείωση ήταν οδυνηρή επειδή ήταν ανώμαλη και ήταν ανώμαλη επειδή χάθηκε ένα κρίσιμο παιχνίδι από τη δική μας αβελτηρία.
Πολλοί υποφέρουν διότι χθες έπεσαν από τα..
σύννεφα, αλλά για τους αιθεροβάμονες δεν περισσεύει συμπάθεια.
Σε αυτήν εδώ τη στήλη, ουδέποτε διαβάσατε τη λέξη "μετάλλιο". Αυτό που γράφω ξανά και ξανά, είναι ότι (βάσει δυναμικότητας) αισθάνομαι αισιόδοξος για πρόκριση της Εθνικής στην οχτάδα.
Η στα χαρτιά δυναμικότητα δεν σημαίνει τίποτε, εάν δεν πιστοποιείται στο γήπεδο. Η αισιοδοξία θάμπωσε μετά το χθεσινό στραπάτσο, αλλά δεν εξανεμίστηκε.
Το σενάριο που κατά τη γνώμη μου συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες περιλαμβάνει νίκη της Τουρκίας επί των Βραζιλιάνων, οπότε η πρόκριση στα προημιτελικά μπορεί να παιχτεί σε μια ζαριά απέναντι στους γείτονες, όπως υπολογίζαμε εξαρχής.
Για να συμβεί αυτό, ωστόσο, θα πρέπει η Ελλάδα να νικήσει αύριο τη Νέα Ζηλανδία. Ναι, και η Τουρκία την Τσεχία. Κανένα από τα δύο δεν μου φαίνεται ακλόνητο στάνταρ.
Το δύσκολο ματς με τους Νεοζηλανδούς, που υστερούν σε ποιότητα αλλά έχουν σοβαρή ομάδα και παρουσιάζουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (π.χ. πολύ τρίποντο, σαφώς περισσότερο από Βραζιλιάνους, Μαυροβούνιους ή Έλληνες) είναι κρισιμότατο σε όλα τα επίπεδα.
Ενδεχόμενη ήττα θα σηματοδοτήσει μία αποτυχία μνημειωδών διαστάσεων, αφού η Εθνική κατέβηκε στο Μουντομπάσκετ με τους καλύτερους διαθέσιμους παίκτες για πλήρωμα, τον MVP του ΝΒΑ στην πλώρη και τον καλύτερο διαθέσιμο προπονητή στο πηδάλιο.
Το χθεσινό ματς, άφησε να εννοηθεί ότι είμαστε καλοί αλλά ίσως όχι τόσο καλοί όσο νομίζαμε. Αλλά αυτό θα κριθεί στο τέλος, όταν γίνει η λυπητερή.
Όπως μπορούν να σας διαβεβαιώσουν οι Σέρβοι του 2014 (όταν ξεκίνησαν με 2-3 αλλά έφτασαν ως τον τελικό), οι πάπυροι δεν μοιράζονται στα μισά του α' γύρου.
Εάν όμως χάσουμε από τους Ωκεάνιους, που παίζουν τον δικό τους τελικό πρόκρισης και δεν φοβούνται κανέναν, η λυπητερή θα μοιραστεί από αύριο κιόλας.
- διαβάστε τη συνέχεια του κειμένου του Ν. Παπαδογιάννη στο gazzetta ΕΔΩ
